«Mπήκαν μέσα, με πιάνουν, και ήταν ο Μπάμπαλης, ο οποίος ήθελε να κάνει, ήθελε να με φοβίσει, να κάνει παιχνίδι να πούμε, και όπως ήμουν γυμνός, γιατί με έγδυσαν τελείως και είχα τα χέρια μου δεμένα, με πήγε στο λόφο επάνω και άρχισε να λέει διάφορα, τώρα τι νιώθεις Θεοδωράκη, θα σε σκοτώσουμε σε λίγο κλπ. ήταν μια ωραία Αθήνα κάτω, τι να του πω εγώ. Με βάζουν μέσα, πίσω τώρα, τα χέρια μου εκεί, δύο πλάι μου ασφαλίτες, οι οποίοι μου κάνανε κακίες εκεί με τσιμπούσαν κάτι αυτά για να πονέσω. Εγώ όμως, το μυαλό μου ήταν αλλού. Μου βάλαν και μια κουκούλα. Με πήγαν πάνω στην ασφάλεια και με είχαν τόσο αποκλεισμένο, δηλαδή δεν υπήρχε ούτε παράθυρο κλπ, για να μη με δει ο στρατός. Και ο Λάμπρου, επειδή φοβόταν ότι θα με πάρει τελικά ο στρατός, καλεί έναν καλλιτέχνη, συνάδελφό μου και του λέει σε εκείνο το κελί είναι ο Μίκης, ειδοποίησε τους δημοσιογράφους ότι είναι εδώ γιατί θέλει να τον πάρει να τον σκοτώσει ο στρατός. Έτσι ακριβώς. Και βγήκε αυτός, πήγε και έκανε μια ανακοίνωση στον ξένο τύπο, γράφεται ότι ζω, και είμαι εκεί μέσα και από εκείνη τη στιγμή ήταν δύσκολο να με πάρουν να με σκοτώσουν διότι στο μεταξύ, άρχισε να γίνεται ένα κίνημα από όλο τον κόσμο, μέχρι και ο Τζόνσον γύρεψε ας πούμε να μη με σκοτώσουν, η Σοβιετική Ένωση έκανε ένα πολύ διάβημα αυστηρό, σώθηκα».