Της Σταματίνας Σταματάκου
Έχετε πάει ποτέ σε κυνοκομείο; Έχετε δει σκυλιά στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, νεκρά και ζωντανά, άρρωστα και σκελετωμένα να σε κοιτάζουν πίσω από τα πλέγματα και να σε παρακαλάνε για τη σωτηρία τους; Έχετε δει ποτέ νεκρά σκυλιά σε προχωρημένη σήψη μέσα στα κλουβιά; Έχετε μπει ποτέ σε κάδο σκουπιδιών κυνοκομείου να βγάζετε από μέσα τα πτώματα των ζώων ενώ οι αστυνομικοί σφυράνε αδιάφορα; Έχετε κάνει δολιοφθορά με κίνδυνο σύλληψης και αυτοφώρου διαδικασίας για να κάνετε αυτοψία σε ένα τέτοιο κολαστήριο; Έχετε περπατήσει στους -20 βαθμούς Κελσίου 1 χιλιόμετρο σε βουνό με χιόνι που είναι σκουπιδότοπος και στην κορυφή βρίσκεται το παράνομο κυνοκομείο; Έχετε μυρίσει ποτέ τόσο πολύ θάνατο που να κάνετε εμετό ξανά και ξανά όχι τόσο από την μυρωδιά, όσο από τον αποτροπιασμό;
Έχετε κοιτάξει στα μάτια τα χιλιάδες σκυλιά των κυνοκομείων; Έχετε δει τα κουτάβια να σπαρταράνε και να ξεψυχάνε; Έχετε βρει γατάκια με ομφάλιο λώρο κλεισμένα σε σακούλα μέσα στον κάδο σκουπιδιών; Έχετε χάσει αναρίθμητα βράδια τον ύπνο σας για να αναστήσετε νεογέννητα των σκουπιδιών, ξέρετε αυτά που γέννησε η σκύλα ή γάτα του ασυνείδητου γείτονα που θεωρεί τη στείρωση ακρωτηριασμό και το πέταγμα των νεογέννητων στον κάδο κανονικότητα; Έχετε νιώσει να γίνεται χίλια κομμάτια η συνείδησή σας όταν πηγαίνετε στον κτηνίατρό σας και βλέπετε κυνηγούς και τσοπάνηδες να τραβάνε με σκοινιά ταλαίπωρα κυνηγόσκυλα και τσοπανόσκυλα (τους ελληνικούς ποιμενικούς ντε, τις δήθεν αυτόχθονες φυλές που φοβούνται μη και εκλείψουν), να τους φοράνε κολάρα με καρφιά, να είναι άρρωστα, να είναι σκελετωμένα, να είναι πληγιασμένα, να κοιτάζουν έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για σωτηρία και να έχουν δίκιο γιατί εσείς τα αφήσατε στον ιδιοκτήτη τους να συνεχίζει να τα βασανίζει;
Έχετε νιώσει να γίνεται χίλια κομμάτια η καρδιά σας για τα ζώα που ξεχάσατε, που δεν προλάβατε, που είδατε πατημένα στην Εθνική Οδό, που τα παρατήσατε στη μοίρα τους, στη μοίρα που τους όρισαν άλλοι συνάνθρωποί μας, σε μια μοίρα απάνθρωπη; Έχετε νιώσει ντροπή γιατί δεν τολμήσατε να ξεσκεπάσετε έναν παράνομο εκτροφέα της πίσω αυλής επειδή δεν υπήρχε πια άλλος χώρος στο σπίτι σας; Έχετε δει γάτες να πεθαίνουν μόνες κι αβοήθητες, αόρατες από όλους ακόμη και χωρίς πρόσωπο έξω από εκκλησία σε χωριό; Έχετε μείνει ποτέ 10 ευρώ για όλο το μήνα, αν και δουλεύετε τρεις δουλειές για να πληρώνετε τροφές, φάρμακα και γιατρούς; Έχετε φροντίσει ποτέ ανάπηρα ζώα με ακράτεια; Έχετε μαζέψει ποτέ με φαράσι ακαθαρσίες κι έχετε κυκλοφορήσει με τρίχες στα ρούχα και γατομωρά στα κλουβιά μεταφοράς για να τα ταΐζετε με μπιμπερό; Έχετε κλάψει όταν σας δάγκωσε σκυλί γιατί πονούσατε πιο πολύ γι' αυτό παρά για το τραύμα σας; Έχετε νιώσει απόγνωση που ζείτε σε μια χώρα με κυριολεκτικά εκατομμύρια αδέσποτα και ζώα σε τραγικές συνθήκες κι εσείς αδειάζετε μια θάλασσα με το κουτάλι;
Αν δεν έχετε κάνει ποτέ τίποτα από αυτά, αν δεν έχετε νιώσει τίποτα από αυτά, δεν έχετε ζήσει τον πόνο των ζώων, δεν έχετε νιώσει την απελπισία τους, δεν έχετε καταλάβει την ουσία και το τι σημαίνει φιλοζωία, τι σημαίνει προσφορά γι' αυτά τα πλάσματα κι όχι εγωιστική κάλυψη των κενών σας και των προσωπικών αναγκών σας. Όσο εσείς αποκαλείτε τη στείρωση ακρωτηριασμό, τόσο οι φόλες θα γίνονται μονόδρομος, τόσο η ευθανασία θα γίνεται η λύση.
Όσο λέτε ότι οι κυνηγοί έχουν τα αλυσοδεμένα σε κλουβιά κυνηγόσκυλα σαν παιδιά τους, τόσο θα τα βρίσκουμε αποστεωμένα και εγκαταλειμμένα στα βουνά. Όσο μιλάτε για ζώα εργασίας, τόσο θα αφήνουν τα τσοπανόσκυλα να γεννάνε 24 κουτάβια το χρόνο το καθένα και να τα πετάνε μετά σε τσουβάλια ή να τα πυροβολούν εξ επαφής. Όσο νομίζετε ότι θα διασώσετε το ελληνικό "κοκκόνι" (με νόμιμους εκτροφείς να εκτρέφουν κανονικά, ερασιτέχνες να εκτρέφουν 2 φορές και ιδιώτες να εκτρέφουν μία φορά απορίας άξιον πώς θα εξαφανιστεί αυτή η "σπάνια" ελληνική φυλή) τόσο θα γεμίζουμε μικρόσωμα αδέσποτα στην επαρχία. Όσο προβάλετε τον εαυτό σας στα καθαρόαιμα ζώα σας, τόσο θα βρίσκουμε κάθε λογής καθαρόαιμα αδέσποτα. Όσο νομίζετε ότι όσοι έχουν οικονομικό όφελος από τα ζώα μπορούν να μάχονται για την προστασία τους, τόσο τα συμφέροντα θα κάνουν κουμάντο.
Τα ζώα έχουν φωνή, μας μιλάνε, δείτε όσα μας λένε τα μάτια τους πίσω από τα κλουβιά, δίπλα στις αλυσίδες, πάνω στους δρόμους, κάτω από τα αυτοκίνητα. Γιατί όσο ακούμε τι θέλουν οι κυνηγοί, τι λένε κάποιοι κτηνίατροι που δεν τιμούν τον κλάδο τους, τι ζητάνε οι παράνομοι εκτροφείς, τι αποπειρώνται να επιβάλουν κάποιοι γραφικοί εμμονικοί, τι φοβούνται οι δήμαρχοι κι οι αντιδήμαρχοι των παράνομων κυνοκομείων, τα πλάσματα αυτά βασανίζονται μαρτυρικά.Κι αν έχουμε μια ελπίδα να σταματήσει αυτή η κτηνωδία είναι το νέο νομοσχέδιοπου μήνες τώρα περιμένουμε όσοι έχουμε δώσει τη ζωή μας για τα ζώα. Αυτή η ελπίδα δεν είναι για μας τους φιλόζωους, είναι γι' αυτά τα πλάσματα που τόσα χρόνια ζουν και πεθαίνουν στη σκιά όσων τα έχουν μετατρέψει σε κατά συνθήκη εργαλεία τους. Κι αυτή την ελπίδα δεν πρέπει να την χάσουμε, τους τη χρωστάμε.
