Είναι το νέο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ και έχει ήδη κερδίσει το ενδιαφέρον. Το βιογραφικό του αξιοσημείωτο και οι συμμετοχές του στους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ, του έχουν προσφέρει εμπειρίες. Πολλοί ανακαλύπτουν πως ο Στέφανος Κασελάκης, δεν έχει πολιτικά κόμπλεξ και δύναται να καταθέτει προτάσεις που δεν ανήκουν στο σκληρό ιδεολογικό πυρήνα της αριστεράς. Ξεπερνάει τα όρια και μιλάει ανοιχτά για πολλά που πριν από τρεις μήνες θα αποτελούσαν προσβολή στο πολιτικό τοτέμ του ΣΥΡΙΖΑ και «αιτία διαγραφής».
Λέγεται, πως στην ομάδα του θα εντάξει και οικονομικούς παράγοντες με μεγάλη εμπειρία και σχέσεις με το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Κάποιοι, ενδεχομένως και με αρνητικό υπονοούμενο, λένε πως διατεθεί επαφές και με το ελληνικό επιχειρείν. Άλλοι, θέλοντας να αποδομήσουν την υποψηφιότητα του, αναφέρονται στο σεξουαλικό του προσανατολισμό. Και στη μάχη που έχει να δώσει απέναντι στη συντηρητική κοινωνία που θα τον απορρίψει. (Αναρωτιέμαι αν αυτοί που τα λένε όλα αυτά με ύφος κατηγόρου, είναι πραγματικά προοδευτικοί πολίτες).
Δεν είμαι σίγουρος πως ο Στέφανος Κασελάκης θα εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Υπό τις παρούσες συνθήκες θεωρώ πως η κομματική ανθρωπογεωγραφία δεν θα τον υπερψηφίσει. Ήδη, όμως, κατά τη γνώμη μου, ο Στέφανος Κασελάκης, έχει ήδη καταγράψει μια έντονη παρουσία στα μέσα ενημέρωσης, στα κοινωνικά δίκτυα, στο ευρύτερο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου. Χωρίς να έχει εμφανιστεί. Δεν θεωρώ πως κερδίζει κρυπτόμενος. Δεν νομίζω πως φοβάται. Δεν έχει λόγο εξάλλου. Η εμφάνιση του ήδη, επίσης, έχει ταρακουνήσει τα κομματικά νερά του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως «δεν έχει σχέση με την αριστερά», πως «ανοίγει πολιτικό γραφείο κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία της αριστεράς», πως «κινείται σε προσωπικό επίπεδο» και πως «έχει αμερικανική επικοινωνιακή πολιτική». Δεν έλεγαν τα ίδια για την Έφη Αχτσιογλου αλλά, περίπου, διέδιδαν πως την «ενισχύει το σύστημα»…
Επίσης, αντιλαμβάνομαι, πως επικοινωνιακά όσο διαδίδονται όλα τα παραπάνω τόσο ενισχύεται η υποψηφιότητα του. Και χωρίς να κάνει τίποτα. Και αν αυτό είναι «αμερικανική επικοινωνιακή πολιτική», φαίνεται πως αποδεικνύεται σωστή. Και στο πολιτικό παρελθόν είχαμε ανάλογες κατηγορίες από τον «κ. Τίποτα» που έλεγε ο αείμνηστος Πάγκαλος στο Δημήτρη Αβραμόπουλο, μέχρι και τις κατηγορίες της αριστερής πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ στον Κώστα Σημίτη. Από τον «προδότη Κύρκο», με το βρώμικο ´89, μέχρι και τον ομοφυλόφιλο Μάνο Χατζηδάκη. Από την άλλη μεριά, η αριστερά έχει το δικό της πολιτικό ανάγνωσμα, με τα σωστά της και τα λάθη της, με σημαντική προσφορά στη χώρα.
Πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως η αριστερά αρχίζει να κινείται στα βήματα ενός νέου κόμματος. Με τις αριστερές καταβολές και τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας. Ίσως να αρχίζει να δημιουργείται σιγά-σιγά η ιδέα ενός Δημοκρατικού Κινήματος με τις αρχές των Δημοκρατικών της Αμερικής, των Σοσιαλιστών της Ισπανίας, των αμφισβητιών της κανονικότητας και γραφειοκρατίας των ευρωπαίων αριστερών του Βορρά. Κίνημα που δεν θα φοβάται να μιλήσει και να προτείνει ριζοσπαστικές προτάσεις και για τον εαυτό του ενώ δεν θα θεωρεί πως η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι ιδεολογικό έγκλημα…
