Το οικονομικό θαύμα της εικοσαετίας 1950-1970 είναι ανεπανάληπτο και οδηγεί την χώρα στην οριστική της έξοδο από την υπανάπτυξη και την φτώχια. Η οικονομική επιτυχία όμως, δεν εγγυάται την πολιτική ανάπτυξη. Η χώρα προσπαθεί να επουλώσει τα τραύματα του Εμφυλίου αλλά δυσκολεύεται να αποκτήσει τους πολιτικούς θεσμούς που εξασφαλίζουν την ισότιμη συμμετοχή όλων σε ένα σταθερό, δίκαιο και δημοκρατικό κράτος; Το πραξικόπημα του Απριλίου 1967 και η τραγική του κατάληξη με την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο 1974 είναι το επιστέγασμα της πολιτικής αποτυχίας της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Η δικτατορία ισχυρίστηκε πως θα έβαζε τάξη στο χάος που είχαν δημιουργήσει οι πολιτικοί, αλλά το 1974 οδήγησε σε μια μεγάλη εθνική καταστροφή.  Μέσα όμως από αυτή την καταστροφή, θα ξεπηδήσει ένας άλλος θρίαμβος: η δημοκρατική επανάσταση του 1974, όταν μέσα σε 10 μόνο μήνες ξεπεράστηκαν μια σειρά από πολιτικά αδιέξοδα που είχαν ταλαιπωρήσει την χώρα επί δεκαετίες: ελευθερώθηκαν οι πολιτικοί κρατούμενοι, νομιμοποιήθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα, κατοχυρώθηκε η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, διώχθηκαν οι πραξικοπηματίες, έγιναν ελεύθερες εκλογές, η χώρα απέκτησε σύγχρονο σύνταγμα και έληξε οριστικά ο θεσμός της Βασιλείας. Το 1974, η χώρα απέκτησε το πιο δημοκρατικό και πιο φιλελεύθερο πολίτευμα που είχε ποτέ στην ιστορία της. Και αυτό θα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί, αν στην περίοδο που προηγήθηκε δεν είχε ωριμάσει τόσο η κοινωνία όσο και η πολιτική της ηγεσία.