Τίτλοι τέλους για το Ματι. Η αγόρευση του εισαγγελέα θα αποτελέσει την αρχή της ολοκλήρωσης μιας δίκης που κράτησε δεκαπέντε μηνες. Όπως διαβάζω στην Καθημερινή «με την αγόρευσή του ο κ. Μανιάτης θα δώσει την ποινική αξιολόγησή του για καθέναν από τους κατηγορουμένους που κρίνονται για το αν λειτούργησαν ή όχι όπως ορίζει το νομικό πλαίσιο που καθορίζει τις αρμοδιότητές τους σε κάθε φάση της τραγωδίας που βίωσε η ανατολική Αττική. Τόσο για τις δράσεις πρόληψης και σχεδιασμού εκτάκτων αναγκών όσο και για την επιχειρησιακή αντιμετώπιση της φωτιάς και την προστασία των πολιτών».
Δεκαπέντε μήνες που αποκάλυψαν κατά τη γνώμη μου τα πάντα. Από τις ευθύνες της πολιτειας, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των αρμοδίων αρχών ασφαλειας. Δεκαπέντε μηνες που οι μαρτυριες προκάλεσαν ρίγη. Οι φλόγες λες και έκαιγαν εντός της αιθουσης. Ο πόνος διάχυτος και η ανάγκη ηθικής δικαίωσης το μέγα ζητούμενο. Διαλυμένες οικογένειες , παιδιά νεκρά στις αγκαλιές των παππούδων και γονέων, ένας ατελείωτος θρήνος. Και τα τραύματα στην καμμένη σάρκα.
Πως να απαλύνεις έναν άνθρωπο που έχασε τα πάντα και ξυπνάει κάθε πρωί με τη σάρκα του καμένη; Πως να διορθώσεις έναν θάνατο; Πως να δικαιώσεις ηθικά έστω ηθικά τον πόνο; Η αγόρευση του εισαγγελέα θα είναι πρώτο βήμα της δικαιοσύνης. Η δίκη θα έχει και συνέχεια με τις αγορεύσεις των δικηγόρων. Δεν θα υπεισέλθω στην απόδοση των ευθυνών. Νομίζω πως όλοι κατά βάθος έχουμε καταλήξει. Ο ρόλος εξαλλου του δημοσιογράφου δεν είναι η καταδίκη ή η αθώωση. Αυτό το ρολο τον έχει αποκλειστικά η δικαιοσύνη. Εξαλλου είναι πλημμέλημα ...
Αυτό που δεν θα ξεχάσω όμως είναι η μαρτυρία μιας γυναίκας που όλο της το κορμί είναι γεμάτο πληγές: «να πέθαινα εγώ. Να καιγόμουν εγώ ολόκληρη. Αρκεί να ζούσαν τα εγγόνια μου».
