Ειλικρινώς δεν γνώριζα τα τρομακτικά, κυριολεκτικά, στοιχεία που παρέθεσε ο Τάκης Θεοδωρικάκος στους «Αταίριαστους», σήμερα το πρωί. Όλοι γνωρίζουμε το μέγα θέμα για τη χώρα αλλά το ότι έχουμε, τα τελευταία χρόνια, 182 χιλιάδες περισσότερους θανάτους από γεννήσεις, προκαλεί σοκ και δέος. Είναι στην ουσία πόλεμος!
Ένας πόλεμος διαρκής, μια μάχη που δίνεται πολλά χρόνια και δυστυχώς χαμένη(;) προσώρας. Η Ελλάδα γερνάει και πεθαίνει και δεν βρίσκεται λύση. Πολλά ακούγονται για το πρόβλημα της στέγασης και τις ακριβές τιμές ενοικίου που θα ζήλευαν και κοσμοπολίτικες πρωτεύουσες. Περισσότερα ακόμη για τους αξιοπρεπείς μισθούς και ακόμη πιο πολλά για την εργασία. Ειδικά για τη γυναίκα και ειδικότερα για νέο ζευγάρι που δίνει ένα μεγάλο αγώνα, όταν αποφασίσει να φέρει σε αυτό τον κόσμο, παιδιά.
Τα επιδόματα, λένε οι ειδικοί είναι μια απειροελάχιστη ανάσα που, όμως, δεν καλύπτει ούτε σαν σκέψη τις ανάγκες. Ούτε του ζευγαριού, πόσο,δε, περισσότερο, μιας οικογένειας. Δεν γεννιώνται παιδιά, όχι γιατί τα νέα ζευγάρια είναι τεμπέληδες ή εναντίον της οικογένειας ή εναντίον του γάμου. Είναι γιατί είναι σχεδόν απαγορευτικό. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν μπορούν και δεν πρέπει να αντικαθιστούν την έννοια των γονέων. Αλλά και αυτοί με πόση δύναμη και οικονομική αντοχή να βοηθήσουν όταν οι συντάξεις τους, φτάνουν, μόνο για τις προσωπικές τους ανάγκες.
Η στήριξη της ελληνικής οικογένειας είναι ικανή και αναγκαία, παρά ποτέ, για το μέλλον της χώρας. Για πολλούς λόγους. Για όλους τους λόγους. Δεν είναι ένα πρόβλημα, εύκολο προς επίλυση. Αλίμονο αν κάποιος υποστηρίξει το αντίθετο. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν ούτε οι κυβερνήσεις κρατούν το μαγικό ραβδί του Χάρι Πότερ.
Πρέπει, όμως, να το βρουν. Είναι η μεγαλύτερη ανάγκη. Περισσότερο από τις καταλήψεις, το γάμο των ομόφυλων, τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Θα μου πείτε πως όλα είναι αλληλένδετα. Ίσως αλλά το δημογραφικό ζήτημα είναι ή θα όφειλε να είναι ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα των «αλληλένδετων»...
