του Δημήτρη Καλαντζή
Πριν πολλά πολλά χρόνια οι υπεύθυνοι για την κυκλοφορία στην Αθήνα κάλεσαν έναν Ελβετό συγκοινωνιολόγο για να δώσει λύση στο ημέτερο χάος. Ο Ελβετός, που δεν είχε χρόνο για να κυκλοφορήσει και να μάθει την πόλη, πήρε τους χάρτες, τράβηξε γραμμές από εδώ, κύκλους από εκεί, τετράγωνα πιο πέρα, και «ιδού!», είπε στους υπεύθυνους, «έτσι θα λυθεί το πρόβλημα: βάζοντας γραμμή τρόλεϊ στην οδό Χαριλάου Τρικούπη».
«Μα», ψέλλισαν κάποιοι αυτόχθονες ιθαγενείς, «η Χαριλάου Τρικούπη είναι ένας στενός δρόμος δύο λωρίδων που έχει παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά με αποτέλεσμα να περνά με το ζόρι ένα αυτοκίνητο πίσω από το άλλο. Πως θα περάσει τρόλεϊ;».
Οι αυτόχθονες ιθαγενείς θεωρήθηκαν «αντιδραστικοί» και παραμερίστηκαν. Το σχέδιο του Ελβετού εγκρίθηκε μετ΄ επαίνων και τέθηκε σε εφαρμογή.
Κατασκευαστική εταιρεία ανέλαβε να στήσει τις μεγάλες «κολώνες - μπράτσα» που συγκρατούν τα καλώδια ρεύματος για τα τρόλεϊ, σύντομα αγοράστηκαν και τοποθετήθηκαν τα καλώδια, το οδόστρωμα σκάφτηκε για να μπουν τα «μάτια της γάτας» και να σημανθεί ο λεωφορειόδρομος (εν προκειμένω «τρολεϊόδρομος») και όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει η «γραμμή τρόλεϊ της Χαριλάου Τρικούπη».
«Όλα ωραία, αλλά από που θα περάσουν τα τρόλεϊ;», αναρωτήθηκαν οι υπεύθυνοι, όταν τελικά πήγαν επί τόπου και αντίκρυσαν το χάος.
«Να καλέσουμε την τροχαία ΓΙΑ να καθαρίσει τον δρόμο από τα παρκαρισμένα», έπεσε η ιδέα.
Πραγματικά, η Τροχαία πήγε επί τόπου και άρχισε να κόβει κλήσεις εκατοντάδες και να σηκώνει αυτοκίνητα με γερανούς. Για κάθε αυτοκίνητο που σήκωνε όμως, υπήρχαν δύο που πήγαιναν να παρκάρουν στη θέση του. Και μετά άρχισαν και τα τηλεφωνήματα από τους καταστηματάρχες σε Δήμο, Υπουργεία και Αστυνομία: «μας καταστρέφετε, μας εξολοθρεύετε, πως θα επιβιώσουν τα μαγαζιά μας, εάν οι πελάτες δεν μπορούν να παρκάρουν στον δρόμο;».
Κάπως έτσι το σχέδιο του Ελβετού για τρόλεϊ στην οδό Χαριλάου Τρικούπη ναυάγησε. Δεν κυκλοφόρησαν τρόλεϊ στη Χαριλάου Τρικούπη. Ούτε ο «λεωφορειόδρομος» λειτούργησε ποτέ, καθώς με τόσα παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά, όλα η κίνηση συνέχισε να πηγαίνει στη μέση του δρόμου με τις δύο ρόδες των οχημάτων εκτός λεωφορειόδρομου και τις άλλες δύο εντός.
Το αφήγημα μέχρι εδώ θα ήταν μία γραφική ιστοριούλα για την ανεπάρκεια του σχεδιασμού και της εφαρμογής υλοποιήσιμων προτάσεων στην πόλη μας.
Από εδώ και πέρα όμως γίνεται καταγγελτικό.
Διότι, φίλες και φίλοι, η απόπειρα για να μπουν τρόλεϊ στη Χαριλάου Τρικούπη έγινε πριν από 20 χρόνια!
Και επί 20 χρόνια τώρα, διατηρούνται στη θέση τους οι άσχημες «κολώνες – μπράτσα» σε κάθε τετράγωνο, σε κάθε σπιθαμιαίο πεζοδρόμιο, σε κάθε κομμάτι του ουρανού – ως τι άραγε;
Ως υπόμνηση ενός σχεδίου που ουδέποτε εφαρμόστηκε;
Ως μαρτύριο της ανικανότητας της πόλης να αναγνωρίσει λάθη και να τα διορθώσει;
Ως μέγα δείγμα της αδιαφορίας των αρμοδίων για τον δημόσιο χώρο;
Γιατί δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος σε υπεύθυνη θέση αυτές τις δύο δεκαετίες να πει: «βρε παιδιά, αυτά τα παλούκια που εμποδίζουν τους πεζούς στα πεζοδρόμια είναι άχρηστα. Ας τα μαζέψουμε να τα χρησιμοποιήσουμε αλλού ή ας τα λιώσουμε να κάνουμε κάτι άλλο… Κρίμα είναι να «στοιχειώνουν» έναν κεντρικό δρόμο χωρίς κανέναν λόγο…».
Επίσης τα «μάτια της γάτας» στο οδόστρωμα, τι ρόλο μπορεί να παίζουν εκτός από το να καταστρέφουν τα λάστιχα των οχημάτων; Λεωφορειόδρομο πάντως δεν ορίζουν!
Και το ακόμα χειρότερο:
Οι ξεχασμένες υποδομές για τα τρόλεϊ της Χαριλάου Τρικούπη δίνουν το μήνυμα ότι «αφού δεν λειτουργεί εδώ ο λεωφορειόδρομος, μπορεί να μη λειτουργεί παντού».
Ή: «αφού υποχρεωνόμαστε να παραβιάσουμε τον λεωφορειόδρομο στη Χαριλάου Τρικούπη, τότε εμπρός, να τον παραβιάσουμε παντού!».
Λένε ότι οι νόμοι και οι διατάξεις για να γίνονται σεβαστές, πρέπει να είναι ξεκάθαρες. Νομίζω ότι πιο σημαντικό είναι να είναι εφαρμόσιμες. Και να μην κλείνουμε τα μάτια όταν δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν.
Ειδάλλως αρχίζει το ξήλωμα στην πράξη. Και δεν τελειώνει εύκολα…
Δημήτρης Καλαντζής
Mail: postmodern2017@gmail.com
Υ.Γ. Δεν ήταν Ελβετός εκείνος που πρότεινε τα τρόλεϊ στην Χαριλάου Τρικούπη. Τον κάναμε Ελβετό για να του δώσουμε κάποιο «ελαφρυντικό»…
Υ.Γ.2 Το ξήλωμα των παλουκιών ίσως θα μπορούσε να γίνει ακόμα και δωρεάν με την παραχώρηση των υλικών για ανακύκλωση… Αλλά πρέπει να δείξει ΚΑΠΟΙΟΣ ενδιαφέρον.
