Ξεκίνησε η συζήτηση στη Βουλή για τη δυνατότητα λειτουργίας των μη κρατικών πανεπιστημίων. Και λογικό και αναγκαίο και καθυστερημένο. Λειτουργούν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό είναι το δεδομένο. Και είθε να λειτουργήσει το πνεύμα του νόμου και να υπάρχει ένας αυστηρός έλεγχος του κράτους.
Ένα νομοσχέδιο, όμως, που θέτει ουσιαστικά και άλλα ζητήματα. Την αναβάθμιση συνολικά της δημόσιας παιδείας. Από το δημοτικό έως και την τελευταία τάξη του Λυκείου. Εδώ και πολλά χρόνια παρατηρείται μια απαξίωση του δημοσίου σχολείου. Οι τελευταίες τάξεις του λυκείου αποτελούν κενό γράμμα. Ενισχύουν την αποστήθιση, μειώνουν το επίπεδο της μάθησης και της γνώσης, προετοιμάζοντας δήθεν τα παιδιά για την ένταξη τους, στα ανώτατα ιδρύματα. Δήθεν διότι η σοβαρή δουλειά γίνεται στα φροντιστήρια. Από μόνη της, αυτή η αντικειμενική παραδοχή, ενέχει την πνευματική, οικονομική και ουσιαστική φτωχοποίηση του σχολείου. Οι μαθητές αδιαφορούν, οι καθηγητές αγωνίζονται εις μάτην και η όλη προετοιμασία πραγματοποιείται στην ιδιωτική παραπαιδεία. Με την ταυτόχρονη φτωχοποίηση της ελληνικής οικογένειας και της έντασης των ψυχολογικών θεμάτων των εφήβων.
Η λειτουργία των μη κρατικών πανεπιστημίων, αν θεωρήσουμε πως δίνει μια ακόμη ευκαιρία στους Έλληνες έφηβους, απαιτεί ταυτοχρόνως και την ενίσχυση του σχολείου τους. Υπάρχει ανάγκη να συνεχίζονται με το ίδιο σύστημα οι εισαγωγικές εξετάσεις; Δημιουργείται εν τοις πράγμασι η ανάγκη της αναβάθμισης της δευτέρας και τρίτης λυκείου; Απαιτείται η ικανή και αναγκαία αλλαγή του εκπαιδευτικού προτύπου ως εργαλείο για την έμπνευση των μαθητών και της ανεύρεσης των ενδιαφερόντων τους; Από το δημοτικό έως και το λύκειο. Ποιος αλήθεια στα σχολεία μας, φρόντισε για την μεταστροφή της κοινωνίας που θα καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες της χώρας; Διότι όλοι δεν θα γίνουν επιστήμονες και δεν θα χρειάζονται να φεύγουν στο εξωτερικό για καλύτερες θέσεις και μισθούς.
Τα παιδιά γνωρίζουν την πραγματικότητα. Και την φωνάζουν εδώ και χρόνια. Η απαίτηση τους είναι η έμπνευση για το επόμενο βήμα τους, φεύγοντας από την κλειστή «οικογένεια» του σχολείου και εισερχόμενα στην κοινωνία. Με τι όπλα, ποιες συνθήκες, ποια μέριμνα; Ποια εργατικά χέρια χρειαζόμαστε και τι πανεπιστήμια; Και μετά το πτυχίο τι; Δύσκολα ερωτήματα και ακόμη δυσκολότερες οι απαντήσεις τους.
Μάλλον η πιο σίγουρη απάντηση είναι μια: να σώσουμε το μέλλον τους για να μην επισκέπτονται την πατρίδα και την οικογένεια για διακοπές. Ως τουρίστες...
