Αν έλεγε ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως κατά τη γέννηση του χαράχτηκε εκ θαύματος Σταυρός, θα είχε προκληθεί μείζον πολιτικό θέμα. Και εκ της θέσεως του ακόμη πιο σοβαρό θέμα.
Ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε ένα σοβαρό λάθος. Ουσιαστικό. Διότι στην προσπάθεια του πολιτικού ανδρός να εκμεταλλευτεί την πίστη θέλοντας να προσεγγίσει το θρησκευτικό κοινό υπέπεσε σε λαϊκισμό. Ένα στοιχείο που ο ίδιος ευαγγελίζεται πως το αποποιείται.
Η θρησκεία, η πατρίδα και η οικογένεια δεν αποτελούν προνόμιο κανενός κόμματος. Ο πιστός δεν ψηφίζει με βάση τη θρησκευτική του συνείδηση. Αλλά με βάση την ιδεολογική του αντίληψη και κυρίως όπως απεδείχθη τα τελευταία χρόνια, με βάση την εμπιστοσύνη που νιώθει προς τους υποψήφιους πολιτικούς. Ξεπερνώντας επι του πρακτέου τα στενά κομματικά όρια. Αν, όμως, αντιληφθεί πως κάποιος επιδιώκει να εκμεταλλευθεί την πίστη του για την οποία νιώθει υπερήφανος, τότε η πολιτική του αντιμετώπιση θα είναι διαφορετική. Και ουσιαστικά θα έχει μετατραπεί σε μπούμερανγκ η προσπάθεια του πολιτικού προς άγραν ψήφων.
Όπως και η έννοια της πατρίδας και της οικογένειας στη χώρα μας. Ουδείς πολιτικός και αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος είναι προδότης. Ούτε υπάρχει κόμμα προδοτικό. Η προστασία της χώρας έναντι όποιας απειλής είναι πρώτιστο καθήκον και πιστεύω για το πολιτικό μας γίγνεσθαι. Ουδείς κατά τη γνώμη μου δύναται να πιστεύει πως έχει την αποκλειστικότητα και την ιδεολογική καθαρότητα των εννοιών. Ούτε της πατρίδος ούτε της σημαίας ούτε της οικογένειας. Θυσιάστηκαν χιλιάδες Έλληνες πατριώτες όλων των πλευρών για να μπορούμε σήμερα να είμαστε μια σύγχρονη ισχυρή και ελεύθερη χώρα. Διότι και αυτοί που επιδιώκουν να το οικειοποιηθούν πέφτουν στο ίδιο λάθος με τους αντιπάλους τους.
Και όλοι μαζί ποτίζουν με νερό το μύλο της Ακροδεξιάς.
