Ο θόρυβος του πλήθους, τα συγχαρητήρια στους επιτυχόντες, το αίσθημα της απογοήτευσης κι ένα «τώρα τι;» που στριφογυρίζει στο μυαλό σου. Πρώτα από όλα όμως, ας αξιολογήσουμε το αποτέλεσμα. Αν στα πλαίσια της αυτοκριτικής σου, καταλήγεις στο ότι προσπάθησες και δεν τα κατάφερες, τότε να είσαι περήφανος. Στην πραγματικότητα, εκείνος που δίνει έναν τίμιο και ειλικρινή αγώνα σε οποιαδήποτε εξέταση της ζωής του, δεν χάνει ποτέ. Αντιθέτως, είτε κερδίζει είτε μαθαίνει. Η μόνη ήττα είναι η άνευ όρων παραδοχή της ήττας - μια δικαιολογία στον εαυτό μας για να μην προσπαθήσουμε ξανά.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που αντέχουν, που υπομένουν που ειδικεύονται στο αδύνατο. Όσο σου γράφω, σκέφτομαι αυτό που είπε κάποτε ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο στο έργο του «Το επάγγελμα της κυρίας Γουώρρεν»: «Οι άνθρωποι πάντα κατηγορούν τις συνθήκες της ζωής τους. Εγώ δεν πιστεύω στις περιστάσεις και τις συνθήκες. Οι άνθρωποι που πετυχαίνουν σ’ αυτόν τον κόσμο είναι αυτοί που προχωρούν, διαλέγουν τις συνθήκες και τις περιστάσεις που θέλουν κι όταν δεν τις βρίσκουν τις δημιουργούν». Αν λοιπόν αυτή την φορά δεν πέτυχες τον στόχο σου, προσπάθησε να ελέγξεις τα συναισθήματά σου και να μην τα βάζεις με τις συγκυρίες. Ο άνθρωπος δεν είναι πλάσμα της συγκυρίας. Αντιθέτως, οι συγκυρίες είναι δημιουργήματά του.
Δεν θέλω να σε κουράσω με πολλά λόγια όπως δεν θέλω και να ονομάσεις ως αποτυχία ένα κακό αποτέλεσμα. Η μόνη αποτυχία κάποιου είναι να αποτύχει να ζήσει στο ύψος των δυνατοτήτων του. Αυτό το «φτάσε όπου δεν μπορείς » που είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης, είναι ο προορισμός σου. Μην το ξεχνάς και προσπάθησε ξανά, προσπάθησε καλύτερα σαν να είναι αδύνατον να αποτύχεις.
