Βιβλική καταστροφή και βιβλική κατάρα μαζί, εικόνες κατάρρευσης μιας κραταιάς χώρας που διατρανώνει την ανωτερότητα της απειλώντας με ξαφνικές, νυχτερινές επισκέψεις, οι οποίες μόνο ως χοντροκομμένο χιούμορ εκλαμβάνονται.
Ο ανθρώπινος πόνος είναι αλλιώς, οι συμφορές επιβάλλουν κινήσεις, πράξεις και συμπεριφορές αλληλεγγύης. Αν υπήρχε η πολιτική του πόνου, η πολιτική των φυσικών καταστροφών, αυτή θα ήταν η πολιτική του αντανακλαστικών, να προστρέξεις στη δυστυχία του άλλου. Σωστά η Ελλάδα προστρέχει να βοηθήσει τους γείτονες που αντικρίζουν τις πολυκατοικίες τους να σωριάζονται σαν τραπουλόχαρτα από τη συνεχή διέγερση του υπεδάφους και τις αλλεπάλληλες σεισμικές δονήσεις.
Η ενέργεια που εκλύεται καταπλακώνει τρομαγμένους ανθρώπους, σκοτώνει, τραυματίζει, αφήνει χιλιάδες άλλους άστεγους μέσα στον βαρύ χειμώνα της Νοτιοανατολικής Τουρκίας και της Βόρειας Συρίας.
Η εικόνα των κτηρίων που ανοίγουν στη μέση σαν να σκίζεται η τσόχα δεν είναι πρωτόγνωρη. Ανακαλεί στη μνήμη τα κτήρια της Γιάλοβα, στα παράλια της Προποντίδας και στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης από τον σεισμό της Νικομήδειας το 1999.
Τα «γκετζέ κοντού», τα σπίτια του φτωχού, οι πολυκατοικίες που κτίζοντας «μέσα σε μια νύχτα» εξακολουθούν να στηρίζουν την ταπεινότητα τους σε φτηνά υλικά και σχεδόν σε ανύπαρκτο ή απλώς ανεφάρμοστο αντισεισμικό κανονισμό. Τα κτήρια στα Άδανα, στην Αντιόχεια, στην Αλεξανδρέττα, στο Γκαζιαντέπ, που βλέπουμε να σωριάζονται συθέμελα μέσα σε δευτερόλεπτα και τα άλλα των κωμοπόλεων και χωριών που δεν βλέπουμε, γιατί δεν έχουν καταφτάσει ακόμη τα τηλεοπτικά συνεργεία διεγείρουν τον φόβο και την αγωνία.
Τα συντρίμμια πετάγονται με βουητό, σχηματίζουν σύννεφο σκόνης που σκεπάζει τα πάντα προκαλούν πανικό στο πλήθος που τρέχει αλλόφρων να προφυλαχτεί. Και που να πάει. Που μα τον Αλλαχ;
Ο σεισμός, το φοβερότερο (για εμάς) από τα στοιχεία της φύσης σάρωσε δέκα μεγάλες πόλεις, άγνωστο αριθμό κωμοπόλεων, χωριών σε μια περιοχή τουλάχιστον δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων που αρχίζει από τα Άδανα και εκτείνεται κατά μήκος των συνόρων με την Συρία, στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας, εκεί που συμβιώνουν, Τούρκοι, Κούρδοι από τη μια μεριά των συνόρων και Σύροι Άραβες και Χριστιανοί Συροχαλδαίοι από την άλλη πλευρά.
Για τα δικά μας δεδομένα μια ολόκληρη χώρα, στα βάθη της Ανατολίας...
Πέρασαν περισσότερα από 20 χρόνια από την τελευταία ελληνο-τουρκική προσέγγιση μέσω της διπλωματίας των σεισμών που έπληξαν με διαφορά μόλις ενός μήνα Κωνταντινούπολη και Αθήνα.
Ο Ρ. Ερντογάν ερχόταν στην πολιτική σκηνή μέσω της Δημαρχίας. Τα γεγονότα που ακολούθησαν και ειδικότερα η τελευταία περίοδος της έντασης στα σύνορα αλλά και στο πολιτικό πεδίο δεν άφηναν κανένα περιθώριο στη λογική! Σωστά, η Ελλάδα, ο Πρωθυπουργός και όλες οι πολιτικές δυνάμεις εξέφρασαν τη διάθεση να σταθούν στο πλευρό των δοκιμαζόμενων Τούρκων.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν το ισχυρό χτύπημα θα συνετίσει τον Πρόεδρο Ερντογάν, εάν θα του κάμψει την υπεροψία και τον μεγαλοϊδεατισμό. Πάντως, για το καλό των απλών ανθρώπων, που χειραγωγούνται και ποδηγετούνται αναλόγως από την ηγεσία τους, δεν χρειάζονται προφανώς πολύνεκροι ισοπεδωτικοί σεισμοί για να λειτουργεί η μακραίωνη διπλωματία.
Θα το δείξει ο Χρόνος...
