Του Γιάννη Παλιούρα
Η πρόσφατη επίθεση στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Σαουδικής Αραβίας πέρα από τους τριγμούς που προκάλεσε στην παγκόσμια οικονομία, μας έδωσε την σπάνια ευκαιρία να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο είδος του πολέμου που δούμε να διεξάγεται στο πολύ κοντινό μέλλον.
Ελάχιστοι στόχοι παγκοσμίως είναι καλύτερα φυλασσόμενοι από το γιγάντιο διυλιστήριο της ARAMCO στο Αμπκάικ και τις πετρελαιοπηγές της Χουραίς.
Διαδοχικοί «δακτύλιοι» ασφάλειας από πυροβολαρχίες Patriot, πολλαπλές πυροβολαρχίες πυραύλων HAWK, ιπτάμενα ραντάρ, σμήνη αεροσκαφών σε συνεχή ετοιμότητα και εξωφρενικά μέτρα ασφαλείας στο έδαφος.
Και όμως ένας – θεωρούμενος- τεχνολογικά υποδεέστερος αντίπαλος, χρησιμοποιώντας με έξυπνο τρόπο υλικά τα οποία είναι εν πολλοίς διαθέσιμα στο εμπόριο, κατάφερε με μηδαμινό κόστος να διαπεράσει αυτή την πανίσχυρη ομπρέλα ασφαλείας.
Η ανάληψη ευθύνης για την επίθεση από τους αντάρτες Χούθι της Υεμένης προκαλεί μάλλον γέλια οπότε ας δεχτούμε τον δράστη που υποδεικνύουν τόσο τα στοιχεία όσο και η γεωγραφία.
Το Ιράν
Η αεράμυνα της Σαουδικής Αραβίας θεωρητικά μπορούσε να αντιμετωπίσει μια αεροπορική προσβολή ακόμα και αν προερχόταν από μια μείζονα στρατιωτικής δύναμη – πολύ δε περισσότερο από την Ιρανική Αεροπορία με τα πεπαλαιωμένα αεροσκάφη ηλικίας 30 και 40 ετών.
Αποφάσισαν λοιπόν να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Οι Ιρανοί γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι η αντιμετώπιση της Σαουδικής Αραβίας με συμβατικά μέσα είναι ουσιαστικά αδύνατη οπότε αποφάσισαν να μην προσπαθήσουν να επικρατήσουν αλλά να την εξαντλήσουν.
Οι πύραυλοι κρούζ των Ιρανών (αντίγραφα κινέζικων) ήταν δεδομένο ότι θα αναχαιτίζονταν σε συντριπτικό ποσοστό, ενώ το κόστος τους δεν επιτρέπει μαζική χρήση. Πολύ απλά η Σαουδική Αραβία έχει τα χρήματα που χρειάζεται για να αναχαιτίζει περισσότερους κρουζ απ όσους μπορεί να παράγει το Ιράν.
Έτσι οι Ιρανοί έστειλαν ένα « κύμα» από δεκάδες πάμφθηνα drone γνωρίζοντας ότι ελάχιστα – αν όχι κανένα – από αυτά δεν θα έφτανε στους στόχους τους. Δεν ήταν αυτό όμως ο σκοπός τους.
Καθώς οι πύραυλοι Patriot των Σαουδαράβων (αξίας δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων) εκτοξεύονταν μαζικά προσπαθώντας να αναχαιτίσουν τα πλαστικά αεροπλανάκια με τους Τσέχικους κινητήρες, από πίσω ακολουθούσε η πραγματική απειλή. Οι λίγοι Ιρανικοί πύραυλοι κρούζ «χάθηκαν» ανάμεσα στους πολλαπλούς στόχους που έβλεπαν τα ραντάρ, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις φαίνεται ότι πέρασαν δίπλα από πυροβολαρχίες που είχαν ξοδέψει όλο το απόθεμα βλημάτων τους χτυπώντας τα drone!
Άσχετα με το ποια θα είναι η εξέλιξη αυτής της νέας σύγκρουσης στην Μ. Ανατολή αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά πως η παράθεση αριθμών οπλικών συστημάτων δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ο αντισυμβατικός τρόπος σκέψης και η σωστή ανάλυση των δυνατοτήτων όλων των δυνητικών αντιπάλων, παραμένουν οι κύριοι παράγοντες επιτυχίας.
Το γεγονός πως η φίλη και σύμμαχος Τουρκία αποτελεί πια μια από τις μείζονες δυνάμεις στην τεχνολογία Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών ίσως θα έπρεπε να μας βάζει σε σκέψεις.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με μια δυνητική σύγκρουση σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο δυστυχώς ΔΕΝ είναι τυχαία.
