«Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά» - Νίκος Καζαντζάκης
Τόσο οι μηχανές όσο και οι άνθρωποι έχουν έναν μηχανισμό που τους κινητοποιεί. Για τις μηχανές είναι ο κινητήρας ενώ για τον άνθρωπο ο εγκέφαλος. Όποια εντολή δώσουμε σε αυτά τα δύο θα δρομολογηθεί. Αν λοιπόν σκεφτούμε ότι δεν μπορούμε να πετύχούμε κάτι, το μυαλό μας θα σπεύσει να ικανοποιήσει αυτή την εντολή και να μας πείσει ότι όντως δεν μπορούμε. Αν όμως η εντολή είναι ότι μπορούμε, ότι αξίζουμε, ότι έχουμε προσπαθήσει πολύ κι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο, τότε ο εγκέφαλός μας θα κάνει τα πάντα για να είμαστε απόλυτα σίγουροι γι' αυτό.
Είχα ακούσει πριν καιρό μια αληθινή ιστορία από την Σκανδιναβία που έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω. Σύμφωνα με όσα μου μετέφεραν, κάποτε σε μια τεχνική εταιρεία, εργαζόταν ο Sven, ένας ευγενικός, φιλικός, ήσυχος και πολύ αγαπήτος εργάτης. Όταν ένα πρωί πήγε στην εταιρεία με σκοπό να επισκευάσει ένα μεγάλο ψυγείο, προς έκπληξή του αντιλήφθηκε πως κλειδώθηκε μέσα ενώ αισθανόταν πολύ σύντομα ότι κρυώνει σε μεγάλο βαθμό. O Sven προσπαθούσε μάταια να φωνάξει βοήθεια, να ξεκλειδώσει την πόρτα ακόμη και να την σπάσει. Κρύωνε πάρα πολύ και άρχισε να τρέμει. Γεμάτος με πανικό, φώναζε πως δεν θα ζήσει, πως δεν αντέχει, πως δεν μπορεί να βγει.
Την επόμενη ημέρα, σοκαρισμένοι οι συνάδελφοί του, βρήκαν τον άτυχο άνθρωπο, νεκρό στο εσωτερικό του μεγάλου ψυγείου. Προσπαθούσαν να αντιληφθούν τα αίτια του θανάτου του, ενώ ένας από αυτούς διαπίστωσε πως το ψυγείο δεν βρισκόταν σε λειτουργία ενώ η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη. Ένα γράμμα που πρόλαβε να γράψει ο Sven επιβεβαιώνει πως όντως πίστευε πως είναι παγιδευμένος σε ένα ψυγείο μέσα στο οποίο αργοπεθαίνει από το υπερβολικό κρύο. Στην πραγματικότητά όμως, ο πανικός του ως κακός σύμβουλος, τον οδήγησε να δώσει στον εγκέφαλό του την εντολή να πείσει όλον τον υπόλοιπο οργανισμό του πως δεν μπορεί να ανοίξει την πόρτα, πως κρυώνει υπερβολικά, πως δεν θα δει ξανά την οικογένειά του.
Τι μας διδάσκει αυτή η θλιβερή ιστορία; Έχουμε ευθύνη για όσα μας συμβαίνουν. Από εμάς τους ίδιους εξαρτάται η έκβαση των γεγονότων που μας αφορούν. Από την πίστη, την θέληση, την εσωτερική δύναμη από αυτό το ΜΠΟΡΩ που οφείλουμε στον εαυτό μας. Διδάσκεται η θετική στάση ζωής; Θα έλεγα πως δεν επιτυγχάνεται μέσω της διδασκαλίας, αλλά πολύ περισσότερο μέσω της ενθάρρυνσης και της έμπνευσης. Ας επιλέξουμε συνειδητά μια ζωή στην οποία θα μπορούμε ακόμη κι όταν δεν είμαστε αρκετά έτοιμοι για να μπορέσουμε. Ας γίνει αυτό το φτάσε όπου δεν μπορείς, πυξίδα για να διευρύνουμε τα όριά μας.
