Η ασφαλής αυτοδυναμία της ΝΔ που εξασφάλισε από τη χθεσινή κάλπη, διατηρώντας μία σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η ταυτόχρονη ποσοστιαία κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να προκαλούν έναν αναπάντεχο ανακάτεμα της «πολιτικής τράπουλας» δίνοντας νέα χαρακτηριστικά στον πολιτικό χάρτη της χώρας.
Το γεγονός ότι η ΝΔ βγήκε «αλώβητη» παρά την αναμενόμενη κυβερνητική φθορά της τετραετίας που πέρασε, το πιστώνεται προφανώς η ηγεσία της και οι πολιτικές που ακολούθησε.
Τι γίνεται όμως με τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ; που κατευθύνθηκαν οι αριστεροί ψηφοφόροι του, που είχαν φτάσει το 2015 να δίνουν στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα ποσοστά που ξεπερνούσαν το 35% το 2015;
Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπροσωπούσε μόνο την αριστερά πτέρυγα της χώρας; Μήπως την περίοδο της οικονομικής κρίσης απέκτησε μία ταυτότητα κόμματος διαμαρτυρίας, μέσω του οποίου δεν εκφράστηκαν μόνο αριστεροί πολίτες;
Και τώρα τί;
Οι συνθήκες κρίσης πέρασαν ή μετά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι από τους ψηφοφόρους του έπαψαν να θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εκφράσει τους «διαμαρτυρόμενους» και τις «πλατείες»;
Η «ελεύθερη πτώση» του κόμματος της Κουμουνδούρου και η παράλληλη άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων και της ακροδεξιάς που έβγαλε η χθεσινή κάλπη , οδηγεί σε σκεπτικισμό και προβληματισμό. Ποιοι ήταν αυτοί οι ψηφοφόροι που φαίνονται να «αποχωρούν» από τον ΣΥΡΙΖΑ και οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι, να ψηφίζουν ακροδεξιά κόμματα όπως οι «Σπαρτιάτες» που έχουν την στήριξη του καταδικασμένου στελέχους της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη ή το πατριωτικό δεξιό-ακροδεξιό κόμμα «Νίκη»; ή ακόμα και την Ελληνική Λύση;
Μπορεί να είναι συγκοινωνούντα «δοχεία» εκ διαμέτρου αντίθετα ιδεολογικά κόμματα; Ποιο είναι το κοινό συστατικό τους;
Μήπως η διαμαρτυρία;
