Για μια ακόμη φορά. Ένα νέο τραγικό γεγονός. Πόσα χρόνια το ίδιο γεγονός; Πόσα νέα μέτρα; Πόσες πιο αυστηρές ποινές; Πόσο μεγαλύτερη αστυνόμευση; Για πόσα χρόνια ακόμη θα ζούμε έναν ακήρυχτο πόλεμο μπροστά στις κάμερες λες και είναι σειρά σε ιδιωτική πλατφόρμα;
Φυσικά και η αντιμετώπιση έχει τις ρίζες της στην οικογενειακή παιδεία και κουλτούρα. Προφανώς και ως γονείς δεν δίνουμε σημασία ή την πρέπουσα σημασία στα παιδιά. Τα οποία σιωπηρώς ή κραυγάζοντας μας ζητούν χρόνο και ενδιαφέρον. Γιατί, όπως λένε και οι ψυχολόγοι τα παιδιά είναι ευτυχισμένα όταν ζουν εντός κανόνων. Είναι η προστασία που τα κάνει να νιώθουν ασφάλεια.
Αλλά το ζήτημα της οπαδικής βίας είναι πολύπλοκο. Όταν η αστυνομία παραδέχεται πως εντός των γηπέδων έχει εισέλθει η οργανωμένη βία. Δηλαδή η παρανομία, τότε τα πράγματα γίνονται σύνθετα και η λύση απαιτεί άλλη αντιμετώπιση. Η βία δεν αντιμετωπίζεται με βία. Γιατί με αυτό τον τρόπο απλώς ανακυκλώνεται και ενισχύεται τελικά. Η ανάγκη της διασκέδασης του αθλητισμού, του πολιτισμού, της αγάπης για την ίδια την ομάδα, δεν αντιμετωπίζεται με βία.
Αλλά πως να αμυνθείς ως κοινωνία, πολιτεία και οικογένεια απέναντι σε συμφέροντα που ξεπερνούν κατά πολύ, το αθλητικό γεγονός; Πως να διασώσεις τα παιδιά απέναντι στους εγκληματίες; Πως να αλλάξεις τελικά την μεγάλη κοινωνική κουλτούρα; Η Θάτσερ το πέτυχε, λέμε συχνά. Όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, χρόνια μετά το Χέιζελ, διαμόρφωσαν τις συνθήκες εκείνες που απομόνωσαν τους παράνομους και ενίσχυσαν ακόμη και τα συμφέροντα των εταιρειών ποδοσφαίρου, τις ΠΑΕ. Διότι δεν πιστεύω πως κανείς επιχειρηματίας που ασχολείται με τον επαγγελματικό αθλητισμό, ενισχύει το έγκλημα που μειώνει τα έσοδα του, μπαίνει στην μαύρη λίστα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου και απαξιώνεται στους διεθνές αθλητικό γιγνεσθαι. Δεν πιστεύω πως ουδείς πρόεδρος ομάδας, θέλει να χάσει τα χρήματα του και τελικώς να απομακρυνθεί ο ίδιος ως αποτυχημένος.
Ούτε κανείς πρωθυπουργός επιθυμεί να χαϊδέψει αυτιά. Γιατί μπορεί σε αντικειμενικό επίπεδο να μην φέρει ευθύνη αλλά έχει την πολιτική ευθύνη και της πρόληψης και της διαχείρισης και κυρίως της ασφαλείας των πολιτών. Ψηφίζεται εκτός των άλλων και για αυτό: για την ασφάλεια.
Ήρθε η ώρα της ρήξης; Η στιγμή της κάθαρσης; Η γενναία απόφαση της μεγάλης τιμωρίας; Μακάρι. Να γίνει τώρα. Και όχι αύριο. Για να ξαναπάμε στο γήπεδο, να διασκεδάσουμε με την ομάδα μας, να ξαναδούμε τα παιδιά μας να γυρίζουν σπίτι. Και να μην ξαναδούμε ποτέ αστυνομικό να σωριάζεται από την δολοφονική ενέργεια ενός παιδιού! Για να γίνουν τα γήπεδα εστίες χαράς και όχι πολέμου.
