Του Στέλιου Κάνδια
Με τις φωτιές να βρίσκονται δυστυχώς στο προσκήνιο η κάπνα από το ελληνοτουρκικά έχει υποχωρήσει, βοηθούσης και μιας κάποιας "διπλωματίας των πυρκαγιών", (λεμφατικό παιδί της διπλωματίας των σεισμών) αλλά όπως λένε, δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά.
Και μιλώντας για φωτιά, ήταν ο Νίκος Φέρμας ο “βαρύμαγκας” του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που έκανε μοιρασιά τη “μπάζα” μετά από μια διάρρηξη με θύμα το... συνεργό του (νομίζω) Θανάση Βέγγο. “Δίκαια” στα λόγια μοιρασιά, γιατί στο τέλος φωτιά στα μπατζάκια του Θ.Β, μόνο που δεν πλήρωνε κι από πάνω... Μια τέτοια, αλά Φέρμα, “δίκαια λύση” θέλει η Τουρκία για το Αιγαίο την Κύπρο και ευρύτερα για την Ανατολική Μεσόγειο, συνδέοντας εσχάτως προκλητικά το ζήτημα της αποστρατικοποίησης των νησιών με την κυριαρχία τους.
“Ό,τι απειλείται δεν αποστρατικοποιείται” έχει δηλώσει επιγραμματικά ο υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος, ενώ στην επεισοδιακή του επίσκεψη τον Απρίλιο ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας είχε υπενθυμίσει στον ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου ότι “στρατός στα νησιά υπάρχει γιατί απειλούνται από κάποιον”. “Μπορεί κανείς να πει ότι δεν υπάρχει απειλή ή ότι δεν υπάρχει αποβατική δύναμη απέναντι από τα νησιά;” ήταν το ρητορικό ερώτημα του κ. Δένδια. Κι όποιος έχει πάει στη Σμύρνη γνωρίζει ότι η παρουσία του τουρκικού στρατού είναι εμφανέστατη, ενώ το άγαλμα του Κεμάλ στην πλατεία Τζουμχουριέτ δείχνει προς Αιγαίο μεριά. Ίσως να προτείνει στους Τούρκους την Ελλάδα για παραθερισμό.
Ακόμα κι αν βρισκόταν μια κυβέρνηση με νοοτροπία Κουίσλινγκ, έτοιμη δηλαδή να απογυμνώσει στρατιωτικά τα νησιά μας (επιφέροντας συντριπτικό πλήγμα στο ευρύτερο αμυντικό μας σύστημα και την γεωπολιτική μας σημασία), θα γνώριζε καλά ότι υπογράφει την πολιτική της αυτοκτονία, αν και μάλλον θα αντιμετώπιζε πολύ πιο επείγοντα προβλήματα απ' αυτό... Καμία κυβέρνηση ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, Παλαιού ΠΑΣΟΚ του ορθόδοξου, “με καμία κυβέρνηση”, δε θα δεχθεί αποστρατικοποίηση. Άραγε δεν το γνωρίζουν άραγε αυτό οι τσαούσηδες του Ερντογάν; Φυσικά και το γνωρίζουν, απλώς η επιμονή τους στην αποστρατικοποίηση των νησιών είναι έκτυπη της κακής τους προαίρεσης. Με την πάροδο των χρόνων “εφευρίσκουν” νέα προβλήματα, έχουν νέες απαιτήσεις με τη λογική “τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου μου”. Ή άλλως μια αλά Τούρκα εκδοχή του παλιού ραπ τραγουδιού “έχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση”.
Εκτός βέβαια, αν οι γείτονες πιστεύουν πραγματικά ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να... στείλει αποβατικές δυνάμεις στη Σμύρνη το Εσκί Σεχίρ και το Αφιόν Καραχισάρ σε μια νέα Μικρασιατική Εκστρατεία έναν αιώνα μετά... Αν όντως πιστεύουν κάτι τέτοιο η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Τα επιχειρήματα της Άγκυρας, όπως τα εξέθεσε και με την επιστολή της στον ΟΗΕ, είναι απολύτως εξωφρενικά και έλαβαν τη δέουσα απάντηση. Αυτό βέβαια ουδεμία σημασία έχει για την Τουρκία. Και το τουρκολιβυκό σύμφωνο, που θεωρεί ότι ακόμα και νησιά όπως η Ρόδος και η Κρήτη είναι κάτι σαν “φελλοί” χωρίς υφαλοκρηπίδα, εξωφρενικό είναι. Πλην όμως για την κυβέρνηση Ερντογάν δεν υπάρχει διεθνές δίκαιο, αλλά μόνο το δίκαιο του (θεωρητικά) ισχυρού. Αλλά ακόμα και νομική βάση να είχε η Τουρκία, επειδή ακριβώς δεν είναι Σουηδία ή Ελβετία είμαστε υποχρεωμένοι να επιμείνουμε στη διατήρηση ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στα νησιά, με τρανό επιχείρημα την Κύπρο.
Γιατί, ας μην ξεχνιόμαστε, με απόφαση της “πατριωτικής” χούντας, που φοβόταν το τουρκικό μπούλινγκ, από τα τέλη του 1967 άρχισε σταδιακά η αποχώρηση της ελληνικής μεραρχίας που είχε στείλει ο Γεώργιος Παπανδρέου, η οποία ολοκληρώθηκε στις αρχές του 1968. Με τα γνωστά παρεπόμενα έξι χρόνια αργότερα, και τους Τούρκους να πανηγυρίζουν επειδή κατέλαβαν το 38% της νήσου με αντιπάλους τις ελλιπέστατες δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς.
Κι όμως “αποστρατικοποιήσαμε” ένα νησί Ταγίπ... Τη Μεγαλόνησο. Δεν πρόκειται να υπάρξει άλλο.
