ΤΟΥ ΑΡΗ ΠΟΡΤΟΣΑΛΤΕ
Σαράντα πέντε χρόνια τώρα, μετά την εισβολή στην Κύπρο το 1975, ζούμε με την τουρκική απειλή πολέμου.
Ολόκληρες γενιές έχουν συνηθίσει να ακούν τις απειλές της Τουρκίας και ειδήσεις για θερμό επεισόδιο, κι άλλο θερμό επεισόδιο, για υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών και νταηλίκια, αλλά ευτυχώς στο τέλος ο κίνδυνος για το σύνολο του πληθυσμού αποσοβείται. Εξαίρεση, οι ήρωες της Πολεμικής Αεροπορίας που έπεσαν προασπιζόμενοι την Πατρίδα.
Το τελευταία διάστημα, περισσότερο παρά ποτέ δημιουργείται ένα σκηνικό πάνω σε πραγματικά γεγονότα που αυξάνουν την ανησυχία μας.
Είναι πια μια συνηθισμένη απορία, σε καθημερινές κουβέντες, το ενδεχόμενο ενός πολέμου με την Τουρκία.
Είναι μια κουβέντα αγωνίας, απορίας και εξορκισμού του κακού που νιώθεις ότι έρχεται αλλά δεν ξέρεις πότε. Σαν να διαβάζεις Στίβεν Κινγκ και να χάνεσαι μέσα στην πηχτή ομίχλη..
Ανήκουμε όλοι σε μια γενιά που δεν έχει ζήσει πόλεμο και τις κακουχίες αυτού. Εύχομαι , προφανώς, αυτό να ισχύσει για τα χρόνια που ακολουθούν. Κι όλο αυτό το σκηνικό με την Τουρκία να πρωταγωνιστεί σε τσαμπουκάδες να είναι απλώς ένα καλοπαιγμένο θέατρο του Ερντογάν, το οποίο θα θέλαμε να λήξει το συντομότερο.
Αυτό όμως είναι απλώς μια ευχή. Εάν εμβαθύνουμε στο θέμα, (δεν είναι πρόθεση αυτού του σημειώματος), τότε μοιραία θα οδηγηθούμε σε μια δύσκολη απόφαση. Να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο πρότυπα. Να είμαστε μια κοινωνία σαν το κράτος του Ισραήλ ή μια χώρα σαν την Φινλανδία, στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, με την Αρκούδα να ρουθουνίζει..
Το αφήνω στην κρίση σας.
Μα, θα πείτε η Ελλάδα μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια χώρα του κλαμπ της Ευρωζώνης, είναι δυνατόν να απειλείται από την γειτονική της χώρα και να προκαλείται τόσο ξεδιάντροπα. Δύναται να συμβεί, καθώς τους γείτονες σου δεν τους επιλέγεις. Δεν είναι σαν τους φίλους που επιλέγεις. Τους γείτονες τους βρίσκεις και είσαι υποχρεωμένος να συμβιώσεις μαζί τους με κανόνες που ορίζουν οι διεθνείς σχέσεις. Σκέτος μπελάς όταν αυτοί δεν αναγνωρίζουν διεθνείς κανόνες παρά μόνο εκείνους του ισχυρού που υποτιμά τον αντίπαλο του. Η υπεροψία του Ερντογάν, προσφάτως, τον καθοδηγεί να θεωρεί την Ελλάδα κράτος υποδεέστερο της Τουρκίας. Η ανάξια Ελλάδα, αδύνατον κατά τον Τούρκο Πρόεδρο να βρίσκεται στην ίδια υψηλή κατηγορία χωρών όπως ΗΠΑ, Ρωσία με τις οποίες συναναστρέφεται η Τουρκία στην πορεία ανάδειξης της ως περιφερειακή δύναμη.
Θα είχαμε μεγαλύτερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν λιγότερο αργοκίνητη και τα ισχυρά κράτη δεν εμφάνιζαν χαρακτηριστικά που θυμίζουν τους λάτρεις του..bird watching!
Αλλιώς η ερώτηση του τίτλου επανέρχεται σαν εφιάλτης μέσα στη χειμωνιάτικη ομίχλη. Δεν θέλω να την σκέφτομαι..
