Το ψέμα ως εργαλείο προπαγάνδας είναι ειδικότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η παραποίηση των πραγματικών δεδομένων αποδόθηκε στην «έμφυτη» τάση της αντιπολίτευσης να οικοδομεί φαντασιακή πραγματικότητα, όμως έχει καταλήξει ενέργεια απολύτως συνειδητή. Ο σκοπός προφανής. Η παραπλάνηση της κοινής γνώμης.
Κυρίως εκείνων των πολιτών που σχηματίζουν τη ζώνη των ευάλωτων λόγω αντικειμενικών προβλημάτων, των οποίων η επίλυση τους δεν δύναται να γίνει με λαϊκιστικές εξαγγελίες.
Ο Α. Τσίπρας σκηνοθετεί και ενορχηστρώνει τη συμφωνική του ψεύδους για να επιτεθεί στην κυβέρνηση αλλά και να εξαγγείλει τις πολιτικές του.
Τελευταίο παράδειγμά του οι πλειστηριασμοί, βορά στους όποιους, όπως διατείνεται, θα γίνουν 700.000 νοικοκυριά, στη ζώνη του λυκόφωτος!
Ο Α. Τσίπρας τρομοκρατεί, σπέρνει την αβεβαιότητα, ψαρεύει στα θολά νερά του φόβου και ανασφάλειας που προκαλεί. Ξέρει ότι δεν πρόκειται να γίνουν 700.000 πλειστηριασμοί, αλλά εννοείται ότι δεν τον ενδιαφέρει.
Είναι ζήτημα εάν οι πλειστηριασμοί ξεπερνούν τους 40, αλλά με το γνωστό θράσος του ζητά από την κυβέρνηση να παγώσει τον πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας έως τις εκλογές. Με απόλυτη γνώση ότι θα τινάξει στον αέρα το τραπεζικό σύστημα. Δεν θα είναι η πρώτη του φορά άλλωστε, το έπραξε το 2015!
Προηγουμένως είχε απαιτήσει από την κυβέρνηση να φέρει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου προκειμένου να ακυρώσει την πλειοψηφική απόφαση του Αρείου Πάγου με την οποία δίνεται η άδεια στους διαχειριστές δανείων να πραγματοποιούν πλειστηριασμούς. Οι προτροπές ΣΥΡΙΖΑ είναι ανέξοδες, μπορεί να λέγεται η οποιαδήποτε μπαρούφα. Στο ανέφικτο αυτής της εξαγγελίες ήρθε η επόμενη, χωρίς την παραμικρή σκέψη, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό ότι πιθανόν να (ξανά)βάζουν βόμβα στα θεμέλια του τραπεζικού συστήματος. Εάν η Κυβέρνηση, υποθετικά πάντα, κυλούσε σε πλειοδοσία λαϊκισμού και αποδεχόταν να παραλάβει την σκυτάλη του εκρηκτικού μηχανισμού και να απαγόρευε τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών έως τις εκλογές θα έδινε το σύνθημα να μην καταβάλλονται οι δόσεις στεγαστικών δανείων και από τους συνεπείς δανειολήπτες. Δεν θα αργούσε η στιγμή που το τραπεζικό σύστημα θα εκρήγνυτο στα χέρια της. Τόσο απλά, όσο ο απύθμενος λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ.
Ευτυχώς τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει, όπως δεν πρόκειται να συμβούν όσα υποστηρίζει ο Α. Τσίπρας για να ισοφαρίσει τις ήττες που έχει υποστεί τις τελευταίες δυο εβδομάδες στο γήπεδο της εφαρμοσμένης πολιτικής.
Πρώτη ήττα στο Κοινοβούλιο κατά την πρόταση μομφής κατά Μητσοτάκη, δεύτερη ήττα η πρόταση Τσαπανίδου ότι πιθανή συνεργασία Ανδρουλάκη με ΝΔ πιθανόν να ήταν απόρροια εκβιασμού του Ανδρουλάκη λόγω υποκλοπών, τρίτη ήττα η αποχή από τις ψηφοφορίες του Κοινοβουλευτικού έργου. Οι αποφάσεις αυτές τις οποίες έλαβε κατά μόνας ο Α. Τσίπρας είναι ήδη στο στόχαστρο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, χωρίς ωστόσο να εγείρεται θέμα την περίοδο αυτή για ευνόητους λόγους προσχηματικής ενότητας ενόψει εκλογών.
Με την εξάντληση του ανέκδοτου ανένδοτου ο Α. Τσίπρας θυμήθηκε τους πλειστηριασμούς, για να επιστρέψει στην καθημερινότητα των πολιτών. Με το βαρύγδουπο «βαρβαρότητα» και των αριθμό των 700.000 που δεν επιβεβαιώνεται εάν πρόκειται για ρυθμισμένα δάνεια ανάμεικτα με άλλες περιπτώσεις που εκκρεμούν προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις.
Παριστάνει το θεμα σαν παρθενογένεση επι κυβερνήσεως Μητσοτάκη και αρνείται να θυμηθεί ότι η «βαρβαρότητα» γεννήθηκε επι των ημερών διακυβερνήσεως του. Η κυβέρνηση Τσίπρα Καμμένου υπερψήφισαν τους πλειστηριασμούς προκειμένου να ξεκολλήσει η βαλτωμένη ιστορία των κόκκινων δανείων που κρατούσε δεμένο το τραπεζικό σύστημα. Προφανώς δεν επρόκειτο τότε, ούτε πρόκειται τώρα να είναι «βαρβαρότητα».
Όμως, η κοινή γνώμη πρέπει να ενημερωθεί με ακριβή στοιχεία και με σοβαρότητα για το ζήτημα. Τον ρόλο αυτό πρέπει να τον αναλάβουν οι διαχειριστές των δανείων. Εκπρόσωπος των funds οφείλει να παράσχει τις πληροφορίες που αφορούν στον πραγματικό αριθμό των πλειστηριασμών, να αναφερθεί αναλυτικά στις περιπτώσεις που αφορούν (ένα φυσικά υπάρχουν) πρώτης κατοικίες, να εξηγηθούν λεπτομερώς τα κοινωνικά στοιχεία και όποια άλλη πληροφορία απαιτηθεί ώστε η κοινή γνώμη να λάβει τις διαβεβαιώσεις που επιθυμεί επι των αληθινών, πραγματικών δεδομένων.
Αλλιώς θα παραμένει μια εκκρεμότητα που θα στιγματίζει την προεκλογική περίοδο. Οι πληροφορίες θα διαλύσουν κάθε επιχειρούμενη χειραγώγηση των πολιτών από τα κομματικά επιτελεία που επενδύουν στο θυμικό των πολιτών. Η συσκότιση ευνοεί τον λαϊκισμό, αποτρέπει τους λογικούς να υπερασπιστούν μια βασική λειτουργία της Οικονομίας.
Η κυβέρνηση πρέπει να κινηθεί γρήγορα προτού το φίδι της αμφιβολίας δαγκώσει την κοινωνία
