Κυριολεκτικά βιώνουμε μια κατάσταση πρωτόγνωρη για τα πολιτικά δρώμενα. Πρόεδρος κόμματος και, μάλιστα, αρχηγός αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, αμφισβητείται ανοιχτά από το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο. Με υποβόσκουσα, δε, τη σκέψη της προτάσεως μομφής!
Δεν θυμάμαι να έχει συμβεί στο παρελθόν. Ούτε στις χειρότερες ημέρες όλων των κομμάτων. Πόσο, περισσότερο στο χώρο της αριστεράς. Στις εμφύλιες διαμάχες, ιστορικά, στη συγκεκριμένη πολιτική όχθη, τα ζητήματα που προκαλούσαν συγκρούσεις ήταν βαθύτατα ιδεολογικά και πολιτικά. Από την ιστορική διάσπαση του 1968 έως το τελευταίο συνέδριο. Δεν υπήρχε αμφισβήτηση της ηγεσίας. Ήταν η διαφορετική ιδεολογική ταυτότητα που προκαλούσε τις μεγάλες μάχες.
Δεν μπορώ να φανταστώ στα κόμματα εξουσίας, να αμφισβητείται ο ηγέτης από το σύνολο του κόμματος και ειδικά από το ανώτατο κομματικό όργανο και να συνεχίζεται η πορεία, σαν μην συμβαίνει τίποτα. Αντιθέτως στο χώρο της κεντροδεξιάς, η εκλογική ήττα αλλά και η καθαρή αμφισβήτηση, ισοδυναμεί με παραίτηση του ηγέτη. Απολύτως σωστό και δημοκρατικό, θα έλεγα. Διότι όταν σε αμφισβητεί το ίδιο σου το κόμμα, πως γίνεται να σε αποδέχεται η κοινωνία;
Αν ο ιστορικός ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ έχει ολοκληρωθεί, αυτό μέλλει να απαντηθεί από τους πολίτες στις κάλπες. Το ζητούμενο, όμως, είναι η πορεία μέχρι τις κάλπες. Διότι οι πολίτες παρατηρούν και κρίνουν. Όπως συνέβη στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Εθνικές και δημοτικές. Και φυσικά κρίνονται οι θέσεις του κόμματος που, όμως, έχει ένα πρόσωπο που τις εκφράζει. Αν αυτό δεν αναγνωρίζεται και δεν είναι αποδεκτό από το κόμμα του, τότε, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.
Δηλαδή θα πραγματοποιηθεί ένα συνέδριο στο οποίο, οι σύνεδροι θα κληθούν να αποφασίσουν για όλα τα υπόλοιπα εκτός από τον αρχηγό, τον οποίο, οι ίδιοι, ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος τους, αρνούνται να τους εκπροσωπεί;
Δεν είναι απλώς πρωτόγνωρο, είναι κάτι αρκετά πιο σοβαρό...
