ΤΟΥ ΑΡΗ ΠΟΡΤΟΣΑΛΤΕ
Πεπαλαιωμένο είναι το Κράτος!
Κατά περίπτωση μπορεί να είναι η ΔΕΗ, κάποιο Υπουργείο, μπορεί να είναι κάποιο Νοσοκομείο, να είναι ένα Σχολείο, ένα Πανεπιστήμιο..
Ξέρω, ενοχλεί η γενική διαπίστωση, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στο ίδιο το Κράτος.
Αυτό είναι πεπαλαιωμένο και ως εκ τούτου οι Δημόσιες Υπηρεσίες που προσφέρει είναι κακές, θεωρούνται ξεπερασμένες και προπάντων πανάκριβες. Το κρατικό σύστημα κρίνεται αντιπαραγωγικό, κουρασμένο από τον χρόνο και υπηρετείται από ανθρώπους επίσης κουρασμένους, μπουχτισμένους και τελικά αδιάφορους..
Ακούστε εδώ την εκπομπή του Άρη Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΪ 100,3
Μια εικόνα που αδικεί τους ικανούς, εγκλωβισμένους και καταπιεσμένους δημοσίους υπαλλήλους επειδή έχουν τη θέληση και τη διάθεση να εργαστούν κανονικά, αλλά η παρουσία τους χαλάει το σύνολο!
Οι διαπιστώσεις δεν έχουν καμμία πρωτοτυπία. Είναι πια κοινοτοπία. Τις μοιραζόμαστε οι περισσότεροι. Και των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων. Μέχρι εκεί. Μετά έρχεται το πολιτικό κόστος, η διατήρηση της πελατειακών δικτύων, η ανάγκη των ψήφων και σταματά κάθε συζήτηση περαιτέρω.
Δέκα χρόνια μέσα στην κρίση που κτύπησε το αδύναμο ανοσοποιητικό του Κράτους, επανειλλημμένως τονίστηκε η ανάγκη εκσυγχρονισμού, η εγκαθίδρυση αυτοματισμών, η εφαρμογή αξιοκρατικών μηχανισμών για την βελτίωση των προσφερόμενων Δημόσιων Υπηρεσιών από τις Κρατικές δομές.
Όσο κι αν επαναδιατυπώθηκαν με τη μορφή προθέσεων ή υποσχέσεων ή ακόμη και αποφάσεων, τίποτα δεν υλοποιήθηκε, κανένα προφανώς αποτέλεσμα δεν προέκυψε.
Όλα ήταν μόνο λόγια. Τα λόγια που αρέσουν σε όλους.
Διότι οι πράξεις, αν ποτέ υπάρξουν οι απευκταίες ενέργειες, δεν θα (μας) αρέσουν. Διότι θα προκαλέσουν κάτι απλό που όλοι το ξέρουμε και κανείς (μας) δεν θα το ήθελε για τον εαυτό του: Το ξεβόλεμα..
Εντούτοις, συμφωνούμε όλοι πως το ξεχαρβάλωμα του Κράτους έχει πια βρωμίσει..
Είναι προφανές πως το Κράτος και ο κρατισμός που παράγεται εξαντλεί την όποια ικμάδα έχει ο ιδιωτικός τομέας της ελληνικής οικονομίας. Εάν στο μεταξύ δεν έχει απορροφηθεί εξ ανάγκης για να επιβιώσει στο περιβάλλον που το κράτος διαμορφώνει και το πολιτικό σύστημα ευνοεί με την απραξία του. Οι λίγοι επιχειρηματίες που τολμούν στο πραγματικό επιχειρείν μέσα σε πραγματικές συνθήκες ανταγωνισμού πρέπει να θεωρηθούν ήρωες..
Τίποτε τραγικό ως προς το ξεβόλεμα δεν συνέβη στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Απολύτως τίποτε. Συνεχίζουν όλα, στον ίδιο νιρβάνα.
Το Κράτος εξακολουθεί να μην παράγει ανάλογα με το λειτουργικό του κόστος. Στο μεταξύ, οι εταίροι στην ΕΕ, έχουν οργανώσει στη δεκαετία σειρά αποστολών με εμπειρογνώμονες και άλλους εξειδικευμένους προκειμένου να βελτιώσουν, τα ανακαινίσουν, να ξαναμοντάρουν τον ονομαζόμενο κρατικό μηχανισμό. Με εξαίρεση την Αρχή Δημοσίων Εσόδων, η ύπαρξη της οποίας βόλευε το ημέτερο πολιτικό σύστημα, ουδέν άλλο βελτιώθηκε. Διότι, επι της ουσίας, κάνεις δεν ήθελε προσπάθεια βελτίωσης που προκαλούσε τον κίνδυνο ενδεχόμενου ξεβολέματος για τους υπηρετούντες στο Κράτος.
Στα δέκα χρόνια της κρίσης η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ένα Κράτος στο οποίο πρώτα απ´όλα διασφαλίζονται οι δημόσιοι υπάλληλοι για τις συνθήκες εργασίας τους και μετά εξετάζονται οι προϋποθέσεις εξυπηρέτησης των πελατών τους.
Για τους πελάτες, φορολογούμενους πολίτες, που συντηρούν το πανάκριβο Ελληνικό Κράτος, συνήθως δεν υπάρχει οίκτος..
Συνεπώς, για την ριζική ανακαίνιση του πεπαλαιωμενου Κράτους δεν υπάρχουν θαύματα παρά μόνο κάποιες πρακτικές αποφάσεις που το πολιτικό σύστημα δεν θέλει καν να σκεφτεί! Πόσο μάλλον να θελήσει να εφαρμόσει.
Κατά καιρούς έχει διατυπωθεί η αναγκαιότητα να περάσει στον ιδιωτικό τομέα η παροχή των Δημοσίων Υπηρεσιών. Είναι μάλλον μία από τις κατακτήσεις της δεκαετίας. Να τολμούν κάποιοι, έστω, ελάχιστοι δημοσιολογούντες να διατυπώσουν την άποψη περί ιδιωτικοποιήσεων των κρατικών υπηρεσιών. Στα θετικά που έχουν συμβεί θα σημειώσουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν θεωρούνται πλέον ακριβώς γραφικοί.
Εάν η ιδιωτικοποίηση θεωρείται μια..ακραία πολιτική ενέργεια, υπάρχει άλλη μία που θα βελτίωνε τάχιστα τη λειτουργία ποσοτικά και ποιοτικά του Κράτους:
Είναι η άρση της μονιμότητας!
Με τις αναγκαίες ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να μην απολύονται δημόσιοι υπάλληλοι για λόγους κομματικής εκδίκησης και αντιποίνων από την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία.
Θα μου πείτε, η άρση μονιμότητας προϋποθέτει την πλήρη αυτονόμηση της κρατικής λειτουργίας από την εκάστοτε κυβέρνηση. Ότι το Κράτος πρέπει επιτέλους να χειραφετηθεί. Να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με τους υπουργούς. Τα υπουργεία προφανώς πρέπει να διοικούνται από διευθύνοντες συμβούλους χωρίς κομματικές υστερίες.
Το Κράτος πρέπει να είναι υπεύθυνο εκείνο για τις Υπηρεσίες που προσφέρει. Ο πολιτικός θα χαράσσει κατεύθυνση, θα ενθαρρύνει, θα εμπνέει και θα ανακαλύπτει νέους τομείς προσφοράς προς τους πολίτες.Δεν θα πρέπει να ασχολείται με την πετούγια της πόρτας..
Η άρση μονιμότητας, η αξιολόγηση των προσφερόμενων υπηρεσιών, προφανώς στη συνέχεια η σοβαρή μισθολογική κάλυψη των αναγκαίων ικανών κρατικών υπαλλήλων είναι μαθηματικώς βέβαιο πως θα αναβάθμιζε το Κράτος.
Η κοινωνική πολιτική θα είναι ένας τομέας του Κράτους που θα εξυπηρετείται από την δίκαιη φορολογία ΟΛΩΝ των Πολιτών και θα είχε προφανώς την ποσόστωση της στη συγκρότηση των Κρατικών Υπηρεσιών.
Αλλά τουλάχιστον δεν θα ήταν ένα Κράτος μόνο για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Θα προσλάμβανε εκείνους που έχουν την απόλυτη ανάγκη, αριθμητικά όμως λιγότερους από τους πολλούς που καλύπτονται από την..ομπρέλα της κοινωνικής πολιτικής να βρίσκουν το μουράγιο τους στο Δημόσιο.
Μετά από έναν δύσκολο ύπνο, ξυπνήσαμε!
Ευτυχώς όλα αυτά ήταν εφιάλτες..
