Τα μικρά, καθημερινά, προβλήματα των πολιτών, από την ακρίβεια έως την ανασφάλεια αναδεικνύονται καθοριστικά σε σχέση με τα ζητήματα της υψηλής πολιτικής, στην κλίμακα αξιών, όταν οι ψηφοφόροι καλούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους πάνω από την κάλπη. Ειδικά στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές, όπου ζητείται η κρίση για την ανάδειξη προσώπων που θα στελεχώσουν την τοπική διοίκηση, την αμέσως πιο κάτω από την κεντρική.
Δεκαετίες τώρα εκφράζεται η ευχή για την απαγκίστρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από τον κομματισμό. Επιχειρούνται μικρά εξελικτικά βήματα με σχετική επιτυχία σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Δεν έχουμε καταφέρει όμως να αποκτήσουμε διοικητικό μηχανισμό Περιφερειών και Δήμων ενταγμένο στην κεντρική Διακυβέρνηση.
Πορευόμαστε, ακόμη, σε μια προνεωτερική κατάσταση στην οποία οι Περιφέρειες κι οι Δήμοι θεωρούνται από τις πολιτικές δυνάμεις «φέουδα», όπου ανεμίζοντας κομματικές σημαίες, φτιάχνονται πλειοψηφίες συμμετοχής ή μειοψηφίες «αντίστασης» απέναντι στο Κράτος.
Ο Πρωθυπουργός, αν ήθελε να αξιοποιήσει την εικόνα του, ως ουσιαστικά ο πρώτος μάνατζερ στην ιστορία του ελληνικού Κράτους, δεν είχε κανένα λόγο να εμπλακεί στις Δημοτικές εκλογές. Καμία υποστήριξη πουθενά. Ούτε στους μεγάλους Δήμους. Θα άφηνε τα πανηγύρια για τους αντιπάλους του, έχοντας ο ίδιος ανοίξει τον δρόμο για την αποκοπή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από τον κομματικό εναγκαλισμό. Κι όπου θα ήταν δύσκολο να κοπεί ο ομφάλιος λώρος, εκείνος θα είχε αφήσει πίσω τον αναχρονισμό. Κακώς ενεπλάκη στην περιοδεία μαζί με τον απερχόμενο Δήμαρχο Αθηναίων στις γειτονιές του κέντρου της πόλης. Όχι για να μην «χρεωθεί» την ήττα, αλλά θα ήταν προτιμότερο και για τον Κ. Μπακογιάννη να κινείται ελεύθερα, απαλλαγμένος από τον κομματικό κορσέ.
Διαφορετικές είναι οι εκλογές ανάδειξης των Περιφερειαρχών, οι οποίες κατά γενική παραδοχή, έχουν έναν μεγαλύτερο βαθμό πολιτικοποίησης, προκειμένου να εξαχθούν τα πολιτικά συμπεράσματα. Ο κομματικός ανταγωνισμός φτιάχνει συσχετισμούς για να καταγράφουν στην εκλογική βραδιά οι νικητές και οι ηττημένοι.
Το ζητούμενο για τις τοπικές κοινωνίες είναι η αποτελεσματικότητα της Διοίκησης, η οποία εξαρτάται από την ικανότητα των προσώπων που θα την στελεχώσουν. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν έκρυψε ευθύς εξαρχής την προτίμηση του να συνεργαστεί στον δεύτερο βαθμό της Αυτοδιοίκησης με Περιφερειάρχες της επιλογής του.
Απέτυχε στο «13 στα 13» που όρισε ως απόλυτη επιτυχία. Δεν επετεύχθη ο πολιτικός στόχος. Ίσως διότι πολύ νωρίτερα δεν αναζητήθηκαν νέα πρόσωπα, είτε μέσα από στελεχικό δυναμικό της ΝΔ, είτε από την κοινωνία ώστε να πληρούν τις προϋποθέσεις που θα έθετε. Προφανώς, υπήρξαν αστοχίες στις επιλογές. Η επαγρυπνούσα κοινωνία τις αντιλήφθηκε και αντέδρασε επιλέγοντας στον β´ γύρο τους «αντάρτες» υποψήφιους σε πέντε Περιφέρειες. Αυτοί δεν λογίζονται στη ΝΔ, όσο κι αν επιχειρείται να «ερμηνευτούν» ως του οικείου χώρου. Περιττό να σημειωθεί ότι αναγκαίο είναι να αναζητηθούν οι λόγοι της ήττας, οι αιτίες και να ληφθούν πρωτοβουλίες που θα αλλάξουν όλο το περιβάλλον.
Ο Πρωθυπουργός συνηθίζει να ενεργεί έξω από τα πεπατημένη. Εάν τολμούσε να ξεφύγει από την κομματική αντίληψη για τους «καταλληλότερους» θα επιβεβαίωνε τη φήμη του, δίνοντας στην κοινωνία το παράδειγμα του εκσυγχρονισμού στην Κρατική Διοίκηση. Η περίπτωση του Δημήτρη Πτωχού είναι πλέον χαρακτηριστική. Είναι η μόνη νίκη που σημείωσε ο Πρωθυπουργός, μεταξύ έξι Περιφερειαρχών.
Αποδίδεται στην προσωπικότητα του νικητή Περιφερειάρχη Πελοποννήσου ως ανθρώπου, μετριοπαθούς, έμπειρου, προερχόμενου από την αγορά αλλά και στην προσωπική κινητοποίηση του αεικίνητου Αντώνη Σαμαρά. Ένα παράδειγμα σωστής επιλογής και κομματικής συνεργασίας. Πιθανότατα δεν θα ειπωθεί το ίδιο σε μια άλλη Περιφέρεια, της Θεσσαλίας. Εκεί, όπως λέγεται, δεν υπήρξαν οι ίδιες προϋποθέσεις για επίτευξη νίκης όπως στην Πελοπόννησο. Η συνεργασία βουλευτών, υπουργών προερχόμενων από νόμους της Περιφέρειας δεν περιγράφεται ως η «ενδεδειγμένη» για νικηφόρο αποτέλεσμα...
Στην εποχή της χειραφέτησης, ήρθε πια η στιγμή να «απελευθερωθεί» και η Αυτοδιοίκηση. Θα βοηθήσει όλους τους παράγοντες της πολιτικής και προφανώς τους πολίτες. Στα πρώτα βήματα δεν αποκλείονται στραβοπατήματα, αλλά δικαιολογούνται. Η ωρίμανση δεν επιτυγχάνεται με την πρώτη.
Αυτά ζητά η κοινωνία από τον Πρωθυπουργό. Εξακολουθεί να είναι ο μόνος που μπορεί να πάρει τολμηρές αποφάσεις. Ας μην εγκλωβιστεί μέσα στο «γυάλινο» Επιτελικό Κράτος...
