Λίγο μετά τις εκλογές του 2012, ο εκδότης του Βήματος Σταύρος Ψυχάρης με κάλεσε στο γραφείο του και μου ζήτησε να δώσω μια εβδομαδιαία εκπομπή στον Θόδωρο Πάγκαλο!
«Γνωρίζει τόσο πολλά για τόσα πολλά ζητήματα, που αν λέει ένα κάθε φορά, θα έχει επιτυχία για χρόνια» μου είχε πει τότε.
«Αν τα λέει με τον δικό του τρόπο, σε ένα μήνα θα μας πάνε και τους δύο μέσα, δεμένους πισθάγκωνα» του απάντησα του εκδότη.
Και του πρότεινα να τον καλούμε μια φορά την εβδομάδα ως προσκεκλημένο, έτσι ώστε να τον συγκρατούμε, όσο μπορούσες να συγκρατήσεις έναν Θόδωρο Πάγκαλο.
Επί τέσσερα χρόνια, η εκπομπή που κάναμε με τον Θόδωρο Πάγκαλο, ήταν η πιο επιτυχημένη του ΒΗΜΑ FM με διπλάσια ακροαματικότητα από όλες τις άλλες. Διότι ο Πάγκαλος έχοντας αποχωρήσει οριστικά από την πολιτική, ένιωθε πλήρως απελευθερωμένος και τα έλεγε «χύμα σε όλους» χωρίς να λογαριάζει πολιτικό κόστος.
Η εκπομπή ξεκινούσε στις δέκα το πρωί, αλλά ο Πάγκαλος ερχόταν πάντα μια ώρα νωρίτερα. Μαζευόμασταν όλοι λοιπόν στο γραφείο μου από τις εννιά. Νότης Παπαδόπουλος, Γιώργος Παπαχρήστος, Πέτρος Τατσόπουλος και καμιά φορά κι ο Άδωνις Γεωργιάδης κι ήταν σαν να παρακολουθούμε μάθημα στο Πανεπιστήμιο. Ρουφούσαμε αχόρταγα γνώσεις και αναμνήσεις του, αλλα κι άγνωστα παρασκήνια από τον πιο χειμαρρώδη πολιτικό της Μεταπολίτευσης. Αυτά τα πρωινά, μεταξύ τυρόπιτας και γαλλικού καφέ που απαιτούσε πάντα με το που δρασκέλιζε την είσοδο, ήταν πραγματικά σεμινάρια πολιτικής, που είχαμε το προνόμιο να παρακολουθήσουμε από την πρώτη θέση.
Ακούγαμε αμίλητοι να διηγείται άγνωστα περιστατικά, διανθισμένα με τις υπερβολές και τις πιπεράτες περιγραφές του Θόδωρου, που είχε πάντα μια …καλή κουβέντα για τον καθένα…
Η πολιτική διαδρομή του Θόδωρου Πάγκαλου θα πρέπει να διδάσκεται ως ξεχωριστό μάθημα στις πολιτικές επιστήμες. Για την ικανότητά του να τεκμηριώνει τις απόψεις του με βαθιά γνώση. Για το μοναδικό ταλέντο του να «χύνει την καρδάρα με το γάλα» με τον πηγαίο αυθορμητισμό του. Αλλά και για τις εκφράσεις που χρησιμοποιούσε, αποκτώντας φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς.
«Το μαζί τα φάγαμε» είναι ίσως η πιο ιστορική ατάκα της μεταπολίτευσης.
Ο χαρακτηρισμός «κύριος τίποτα» για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, είναι ίσως η πιο αυτοκτονική φράση της μεταπολίτευσης για υποψήφιο.
«Η Γερμανία είναι ένας γίγαντας με πήλινα πόδια και μυαλό μικρού παιδιού» είχε πει προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων, αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία τον δικαίωσε με δέκα χρόνια καθυστέρηση…
Ο λόγος του Θόδωρου Πάγκαλου ήταν σίγουρα ο πιο ευρηματικός αλλά και πιο αυτοκαταστροφικός που γνωρίσαμε στην μεταπολίτευση. Αλλά και ο πιο ανιδιοτελής, καθώς δεν πρέπει να υπάρχει άλλος πολιτικός που μετά από 31 χρόνια στη Βουλή και 20 στην κυβέρνηση, αυτό που κατάφερε είναι να ζει με την μισή σύνταξή του γιατί την άλλη μισή του την κατάσχεσε το κράτος.
Ο λόγος του Θόδωρου Πάγκαλου ήταν δημοφιλής γιατί έλεγε την αλήθεια με τόσο ωμό τρόπο, που μερικές φορές σου δημιουργούσε αισθήματα αποτροπιασμού.
Ήταν ο πρώτος που μίλησε για χούντα στα πανεπιστήμια. «Μπορώ εγώ να πάω σε ένα πανεπιστήμιο για να μιλήσω; Για ποιο άσυλο και για ποιες ακαδημαϊκές ελευθερίες μου μιλάτε;» μας είχε πει ένα από τα πρωινά του ΒΗΜΑ FM.
Ήταν ο πρώτος πολιτικός του ΠΑΣΟΚ που είχε πει δημοσίως ότι θα ψηφίσει Νέα Δημοκρατία, επειδή έβλεπε το κόμμα του να παραπαίει.
Ήταν ο πρώτος που μίλησε για «πάνω και κάτω πλατείες» την εποχή των μνημονίων αλλά και του λαϊκισμού.
Ήταν ο πρώτος που μίλησε για φιάσκο, για τις περιόδους των Ιμίων και του Οτσαλάν, αναγνωρίζοντας νωρίς και τα δικά του λάθη.
«Η πολιτική είναι ένα άγριο σπορ, που ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει ο ουρανός στο κεφάλι» μας είχε πει μια μέρα. «Όταν με καρατόμησε ο Σημίτης πίστεψα ότι η καριέρα μου τελείωσε. Αλλά επέστρεψα στην κυβέρνηση ως αντιπρόεδρος»…
Στο κεφάλι του Θόδωρου Πάγκαλου, ο ουρανός έπεσε αρκετές φορές. Και δεν είναι τυχαίο, ότι κατόρθωσε να επιβιώσει πολιτικά ακόμη και μετά από τέτοιες συμφορές.
Γιατί ανήκε στο σπάνιο αυτό είδος των πολιτικών, που τους θαυμάζεις για τις γνώσεις και την ευφυία τους. Αλλά και για το ταλέντο τους να εγκλωβίζονται από την ευφυία τους και την παρορμητικότητά τους, μέσα σε μια μόνο στιγμή.
Σε αυτό το μίγμα της πολιτικής συμπεριφοράς, ήταν πράγματι μοναδικός. Γι αυτό και θα πρέπει να διδάσκεται η πολιτική του πορεία στα Πανεπιστήμια. Ή έστω στη Βουλή…
