Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, το μεγάλο στοίχημα της χώρας είναι η αντικατάσταση της Μεγάλης Ιδέας με ένα νέο εθνικό όραμα. Και αυτό δεν είναι άλλο από την επίτευξη της ευημερίας αντί της εδαφικής επέκτασης. Έτσι, στη θέση της Μεγάλης Ιδέας μπαίνει ο στόχος του εκσυγχρονισμού. Για τι είδους εκσυγχρονισμό μιλάμε όμως; Την περίοδο του Μεσοπολέμου οι Έλληνες θα πειραματιστούν με τρεις εκδοχές του: Φιλελεύθερο, Φασιστικό και Κομμουνιστικό.  Το διακύβευμα αυτό θα τους διχάσει θανάσιμα και θα καταλήξει σε ένα καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο: Στη διάρκεια της δεκαετίας του 40, η Ελλάδα πολεμά τον εαυτό της. Χιλιάδες Έλληνες θα βρουν τον θάνατο από ελληνικά χέρια. Το 1950, η χώρα θα βγει από τον πόλεμο εντελώς κατεστραμμένη.

Επιπλέον, ο Εμφύλιος Πόλεμος της δεκαετίας του ’40 δεν είναι κάτι το εντελώς καινούργιο. Έχει προηγηθεί ένας άλλος εμφύλιος που ξέσπασε μέσα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ονομάστηκε Εθνικός Διχασμός. Ανάμεσα στους δύο αυτούς εμφυλίους, η Ελλάδα θα βιώσει μια τριακονταετία πρωτοφανών πολιτικών αναταράξεων, οικονομικών κρίσεων,  στρατιωτικών κινημάτων, μαζικών εκτοπίσεων, εμφυλίων συρράξεων και δύο παγκοσμίων πολέμων.

 Το 1950, στο τέλος της τριακονταετίας αυτής, οι Έλληνες ατενίζουν το μέλλον με δέος. Η επανεκκίνηση φαντάζει αδύνατη. Και όμως, θα πραγματοποιηθεί: την δεκαετία του ’50, η Ελλάδα μπαίνει σε τροχιά ραγδαίας ανάπτυξης, πιάνοντας απίστευτους ρυθμούς που την κατατάσσουν στην παγκόσμια κορυφή. Το οικονομικό άλμα που πετυχαίνει η χώρα μετά το τέλος του εμφυλίου δεν έχει προηγούμενο: τότε είναι που γεννιέται η σημερινή Ελλάδα. Είναι ένα πραγματικό θαύμα, με τα χαρακτηριστικά των άλλων θριάμβων της ιστορίας μας: επιτυχημένες διεθνείς επιλογές και ορθές δημόσιες πολιτικές.