Toυ Πέτρου Κιρκιλή
Το 1993 κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες μία από τις πιο διασκεδαστικές και ευφάνταστες ταινίες. Αναφέρομαι στη «Μέρα της Μαρμότας» του Χάρολντ Ράμις. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Μπιλ Μάρεϊ, ο οποίος υποδύεται έναν μετεωρολόγο που αναγκάζεται να μεταβεί σε μια επαρχιακή πόλη της Πενσιλβάνια για να καλύψει τις τοπικές εορταστικές εκδηλώσεις. Ο ήρωάς μας, προς έκπληξή του, θα διαπιστώσει πως είναι αναγκασμένος να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά.
Αν το σκεφτείτε, κάτι αντίστοιχο βιώνουμε τους τελευταίους μήνες με την πανδημία του κορωνοϊού. Τα μέτρα χαλαρώνουν, τα κρούσματα αυξάνονται, τα νοσοκομεία ασφυκτιούν, οι λοιμωξιολόγοι συσκέπτονται, οι εισηγήσεις κατατίθενται και τα μέτρα επανέρχονται, με τον Πρωθυπουργό να καλεί τους πολίτες να κάνουν λίγη ακόμη υπομονή.
Σε αυτό το περιβάλλον μιας επαναλαμβανόμενης πραγματικότητας μπορεί να εντοπίσει κανείς μία σημαντική διαφορά: τη διαρκώς μειούμενη αποδοτικότητα των μέτρων. Το λόκνταουν δεν λειτουργεί ως ο κυματοθραύστης του περασμένου Μαρτίου και οι λόγοι είναι προφανείς. Οι περισσότεροι πολίτες έχουν σταματήσει να τηρούν τα μέτρα, οι έλεγχοι των αρχών έχουν ατονίσει και η πολιτεία - αντιλαμβανόμενη την κόπωση της κοινωνίας - κάνει τα στραβά μάτια.
Η έννοια του λόκνταουν έχει ευτελιστεί με ευθύνη κυβέρνησης και επιστημόνων. Υπουργοί και ειδικοί παρελαύνουν σε καθημερινή βάση από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Προαναγγέλλουν είτε την παράταση είτε τη λήξη των περιορισμών, δημιουργώντας περαιτέρω σύγχυση στον κόσμο.
Πάρτε για παράδειγμα την λαλίστατη πρόεδρο των νοσοκομειακών γιατρών Ματίνα Παγώνη. Στις 23 Φεβρουαρίου, η κ. Παγώνη, μιλώντας στον ΣΚΑΪ, μας ενημέρωνε πως διανύουμε την τελευταία εβδομάδα λόκνταουν, αφήνοντας να εννοηθεί πως το άνοιγμα της αγοράς και των σχολείων είναι θέμα χρόνου. Λίγες ημέρες μετά, οδηγηθήκαμε σε νέους περιορισμούς ακόμη και στην επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ.
Το πρόβλημα είναι πως από τις αρχές Νοεμβρίου, κυβέρνηση, επιστήμονες και πολίτες παραμένουν εγκλωβισμένοι σε ένα lockdown που δεν εφαρμόζεται. Έτσι, η χώρα υφίσταται τις οικονομικές συνέπειες των εν λόγω αποφάσεων, δίχως να δρέπει τους καρπούς των μέτρων μέσα από τη μείωση του επιδημιολογικού φορτίου.
Θα αναρωτιέστε πώς μπορούμε να εξέλθουμε από αυτό το αδιέξοδο. Η απάντηση είναι μπροστά στα μάτια μας. Οι πολίτες να εφαρμόσουν τα μέτρα και η πολιτεία να κάνει επιτέλους τη δουλειά της. Εφόσον ο εμβολιασμός του πληθυσμού προχωρήσει με πιο γρήγορους ρυθμούς, δεν θα αργήσει να έρθει η ώρα που θα βγούμε από τη στενωπό του λόκνταουν. Άλλωστε και στην «Μέρα της Μαρμότας» στο τέλος ο Μπιλ Μάρεϊ ξυπνάει και ο χρόνος έχει πλέον προχωρήσει. Καιρός να το κάνουμε και εμείς.
