Του Στέλιου Κάνδια
Στα μικράτα μας (τω καιρώ εκείνω) στις προβολές βιντεοκασετών του φροντιστηρίου της γειτονιάς, σε μια ταινία ένας ασυνήθιστος κομπάρσος έκλεβε την παράσταση. Επρόκειτο για ένα γλυκύτατο πάλλευκο χάμστερ που επέμενε να τρέχει σε ένα τροχό· και έτρεχε, και έτρεχε... ο μάταιος αγώνας ενός χάμστερ να προχωρήσει, παρότι έβαζε όλες τις δυνάμεις του, έτσι το εκλάμβανε τότε το παιδικό μας μυαλό.
Στηριζόμενος στους δικούς του τέσσερις τροχούς (αντιμνημονιακή αγανάκτηση, άκρατη υποσχεσιολογία, δημαγωγία, προπαγάνδα) προ ολίγων ετών ο ΣΥΡΙΖΑ κατάπινε τη λαϊκή δυσαρέσκεια όπως ένα Χάμερ τα χιλιόμετρα. Με τον Τσίπρα μεγάλο τιμονιέρη έτρεχε δημοσκοπικά ρουφώντας βουλιμικά το καύσιμο της αντιμνημονιακής αγανάκτησης, αλλά στο πεδίο της πολιτικής το καύσιμο απλώς μετατρεπόταν σε καυσαέριο, όχι σε προγραμματικό σχέδιο επεξεργασμένη κυβερνητική πολιτική και απτό αποτέλεσμα.
Αυτό είναι σήμερα και το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ (Πουσού) όπως δείχνουν διαρκώς οι δημοσκοπήσεις της Pulse για τον ΣΚΑΪ και πολλές άλλες. Χωρίς τον Αλέξη είναι βέβαιο ότι θα επανέλθει στη μονοψήφια καχεξία. Με τον Τσίπρα η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να μειώσει τη διαφορά με την κυβέρνηση, αλλά δύσκολα αποκτά δυναμική κόμματος εξουσίας αυτοπεριοριζόμενο σε κόμμα "ντεσιμπελικής" διαμαρτυρίας. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Υπερκινητικότητα λόγων, αδυναμία έργων, ακινησία ποσοστών, πάνω στον τροχό της αδιαφορίας της καχυποψίας ή και της εχθρότητας. Νερό στο μύλο της καχυποψίας δίνουν ο μονόχορδος Τσίπρας και οι συν αυτώ (Τζανακόπουλος, Πολάκης κλπ) με την αντιμνημονιακής παρασκευής μανιέρα, ή οι έξαλλες αριστερίστικου τύπου ανακοινώσεις τύπου Φίλη για τη βιντεοπροβολή στη Βουλή. Όσον αφορά την πανδημία, η εξόφθαλμα υστερόβουλη υπερδοσολογία καταστροφολογίας κάνει τα πράγματα χειρότερα, με την κοινή γνώμη να είναι πια άνοση και τον κόσμο να εμβολιάζεται με μεγάλες δόσεις πραγματικότητας από τη διεθνή ΜΜΕ. Ο λεκτικά υπερκινητικός ΣΥΡΙΖΑ έχει παγιδευτεί στην ακινησία του παρά την προσπάθεια που καταβάλλει. Μάταιος αγώνας να προχωρήσει, μην πω ότι ο "τροχός" τον έχει γυρίσει και πίσω. Άλλωστε τροχός είναι και γυρίζει.
Από Χάμερ χάμστερ ο ΣΥΡΙΖΑ (Πουσού); Δυστυχώς ναι. Όχι τόσο για το ίδιο το κόμμα που κινήθηκε στα πολυπερπατημένα μονοπάτια του Δηληγιαννισμού, αλλά για τη χώρα. Η καλύτερη δυνατή αντιπολίτευση κάνει την καλύτερη δυνατή (δια)κυβέρνηση. Όμως το Χάμερ/χάμστερ, o συριζαϊκός τρανσφόρμερ, ξεμένει από βενζίνη, αδυνατεί να εκμεταλλευτεί τις κυβερνητικές αρρυθμίες, και το πολιτικό κενό χάσκει. Αποφλοιωμένη από την οποία αντιμνημονιακή ουσία η μανιέρα καταντά βερμπαλισμός.
