Της Ηλέκτρας Σιαλμά*
Η πρώτη φάση της πανδημίας του νέου Κορωναιού φαίνεται να ξεθυμαίνει και τώρα βιώνουμε την πανδημία της άδειας αγκαλιάς. Ο ίδιος ιός μπλόκαρε «τους υποδοχείς» της έκφρασης του συναισθήματος μας. Οι αισθήσεις μας αδυνατίζουν σε μια οθόνη, διότι ο covid-19 δεν προσέβαλε μόνο την γεύση και την όσφρηση, αλλά πολύ περισσότερο την αφή και την όραση. Η συναισθηματική μας αφή, το άγγιγμα μας και το χάδι μας μπλοκαρίστηκαν για τα καλά. Η βλεμματική επαφή εξαλείφτηκε εντελώς καθώς η virtual reality αντικατέστησε την φυσική παρουσία των ανθρώπων.
Περάσαμε το Πάσχα πρωτόγνωρα και ίσως για πρώτη φορά προσευχόμαστε όλοι δυνατά εκτός εκκλησίας. Οι μάσκες μούσκεψαν από τα δάκρυα της απόστασης και τα αυγά τσουγκρίστηκαν στα πεζοδρόμια.
Και φυσικά δεν προσπαθώ να πω ότι αυτός ο ιός κατασκευάστηκε από ένα σύστημα προηγμένων τηλεπικοινωνιών, αλλά μήπως στο τέλος παίρνουμε αυτό που μας αξίζει, να ζούμε πάνω από τις συσκευές μας, δηλαδή αυτό που με τόσο κόπο προσπαθούσαμε να πετύχουμε την τελευταία δεκαετία, το πετύχαμε ξαφνικά μέσα σε μόνο ένα μήνα. Αν εξαιρέσουμε τα καφεδάκια και τα αναγκαία ποτάκια, τα επαγγελματικά δείπνα και τις γιορτές, οι ουσιαστικές επαφές μας ποιες ήταν; Ποιες ήταν οι σχέσεις μας πριν από την υγειονομική κρίση;
Αλήθεια αγκαλιαζόμασταν αρκετά προ SARS COV 2 με τους αγαπημένους μας, φιλούσαμε τα παιδιά μας το ίδιο συχνά, χαϊδεύαμε το χέρι της τρίτης ηλικίας ή την αποφεύγαμε προφυλάσσοντας την ματαιότητα μας. Αναμφίβολα ο θάνατος μας προκαλούσε αποστροφή οι ασθένειες, τα χρόνια νοσήματα, τα άτομα με ειδικές ανάγκες το ίδιο. Ιδού ο ιός και οι θάνατοι που ξαφνικά μπήκαν στην ζωή μας και έφεραν τα πάνω κάτω. Τώρα που οι κοινωνικοί ρόλοι μας πάγωσαν για λίγο πως θα βρούμε τρόπο να τους βγάλουμε από την σκέψη μας. Πόσο μάλλον όταν δεν μπορούμε να δώσουμε και να πάρουμε με κανέναν άλλο τρόπο συναίσθημα και συμπόνια εκτός από τις λέξεις(;) Τις λέξεις που ακούγονται αλλοιωμένες κάτω από την μάσκα που κρύβει το χαμόγελο που αγκαλιάζει μυαλό και καρδιά.
Ο Φρίντιχ Νίτσε γράφει : «Γίνε αυτό που είσαι». Ήρθε η ώρα να γίνουμε τελικά αυτό που είμαστε. Ο Τσαρλς Πεπίν, στο βιβλίο του η φιλοσοφία της αυτοπεποίθησης γράφει για την σχέση που έχει η αυτοπεποίθηση μας με την εμπιστοσύνη που δείχνουμε στους άλλους και με την εμπιστοσύνη στην ίδια την ζωή. Τώρα λοιπόν που θάμπωσαν για λίγο οι ρόλοι μας και απογυμνωθήκαμε, είναι θεμιτό να μας απολαύσουμε χωρίς ρούχα (επάγγελμα, κοινωνικοί ρόλοι) για να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε και προς τα πού βαδίζουμε…
* Ηλέκτρα Σιαλμά MSc,Ψυχοθεραπεύτρια, www.elektrasialma.gr
