Της Ηλέκτρας Σιαλμά
Το τσουνάμι αυτή την φορά κατεβαίνει από τον Βορρά και με αγωνία παρακολουθούμε την πορεία του. Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι το κύμα του θα είναι εντονότερο από τον Φεβρουάριο και εμείς πάλι στα παράθυρα παρακολουθούμε τον ουρανό, τα αστέρια και πίσω από την κουρτίνα δειλά κάνουμε ένα νεύμα στον απέναντι γείτονα αν εντοπίσουμε το μειδίαμα του. Η γλαφυρότητα της πραγματικότητας αποτυπώνεται πλέον στο μέτωπο και στις ρυτίδες των ματιών που αχνοφαίνονται πάνω από την μάσκα.
Βλέμματα σαστισμένα, καρδιές σε μόνιμη συστολή και η νεολαία υψώνει σημαίες όχι επετειακές, αλλά απορίας και αγανάκτησης. Ήρθε η ώρα της δοκιμασίας ξανά. Έφτασε η ώρα της αναμέτρησης ξανά με τον εαυτό και τον διπλανό μας. Κι ενώ τα σχολεία παραμένουν ανοικτά, το μοναδικό μέσω κοινωνικοποίησης έρχεται από τους κόλπους της σχολικής κοινότητας που παραμένει ενεργή. Όλα τα υπόλοιπα παγώνουν για λίγο, και το W(work)F(from)H(home) τινάζει στον αέρα την ατομική και την συλλογική δημιουργικότητα.
Η μαγεία όμως και πάλι είναι στην καθημερινότητα. Στην προτεραιότητα που δίνουμε στον συνάνθρωπο, στην συμπαράσταση που εκφράζουμε στους ανθρώπους που διαδρούμε έστω και για μια στιγμή. Η αγριότητα και το ανικανοποίητο έχουν κατακρεουργήσει κάθε φυσιολογική συμπεριφορά ενώ ο ατομισμός και η εγωπάθεια έχουν πάρει τα σκήπτρα της επικοινωνίας και της απόλυτης έκπτωσης κάθε τύπου συναναστροφής.
Το κλασσικό μότο που μας ακολουθούσε για χρόνια «τρέχω και δεν φτάνω», έχει μεταλλαχθεί σε «ηρεμώ και τρελαίνομαι». Ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια εξασθένησαν μαζί με το ανοσοποιητικό μας και η ευαισθησία μάλλον θα νοσηλεύεται σε κάποιο απόκρυφο μέρος τους εγκεφάλου που το πιέζει η μάσκα. Το γεγονός ότι φοράμε μάσκα δεν σημαίνει ότι μας κάνει μη αναγνωρίσιμους, ούτε ξαφνικά μας δίνει το δικαίωμα να παραβιάζουμε κανόνες οδικής κυκλοφορίας ή κοινωνικές νόρμες ατομικής ευθύνης σε κοινωνικό επίπεδο.
Μπορούμε ακόμα να σηκώσουμε έναν άνθρωπο που παραπάτησε στον δρόμο και έχουμε ανάγκη ανταλλάξουμε δύο απλές και όχι γεμάτες δηλητήριο κουβέντες με τον διπλανό μας. Επιτέλους να δείξουμε αυτό το κρυμμένο χαμόγελο, με την συμπεριφορά, με τις πράξεις μας και με τον τόνο της φωνής μας. Ως μητέρα κάνω μια έκκληση προς όλους, «μην σκληρύνετε κι άλλο άνθρωποι, τα παιδιά μας ακόμα σμιλεύουν προσωπικότητες, δώστε τους το καλύτερο κοινωνικό σας προφίλ κι ας κρύβει το μισό η μάσκα…». Οι φοιτητές, οι μαθητές και τα νήπια ζουν ανάμεσα μας και τρέφονται πρωτίστως με συναισθήματα και συμπεριφορές.
«Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου», Ludwig Josef Johann Wittgenstein. Ο περιορισμός αν και γενικός ξεκινά από ατομικά όρια και εδραιώνεται με τις συμπεριφορές όλων μας.
* Ηλέκτρα Σιαλμά MSc,Ψυχοθεραπεύτρια, www.elektrasialma.gr
