Του Γιάννη Παλιούρα
Με την ένταση στην περιοχή γύρω από το Καστελόριζο να αυξάνεται – για πολλοστή φορά - ξεκινά και πάλι η συζήτηση περί διεθνών κυρώσεων κατά της Τουρκίας.
“Για ποιες κυρώσεις μιλάμε;” θα αναρωτηθεί κάποιος και το ερώτημα είναι εύλογο.
Η Τουρκία έχει εντοπιστεί να σπάει το εμπάργκο του ΟΗΕ στη Λιβύη, να στέλνει Τζιχαντιστές σε Καύκασο και Τρίπολη, να απειλεί με χρήση βίας ΝΑΤΟικά (Γαλλικά) πολεμικά πλοία στην Μεσόγειο, να εισβάλει στην Συρία, να ανοίγει τα Βαρώσια, να κάνει παράνομες έρευνες σε Ελληνική υφαλοκρηπίδα και στην Κυπριακή ΑΟΖ κλπ, κλπ, κλπ.
Διεθνείς αντιδράσεις;
Ουσιαστικά μηδενικές.
Δηλώσεις καταδίκης, λύπης, προαναγγελία διαφόρων δράσεων οι οποίες δεν υλοποιούνται, νέες αξιολογήσεις των κινήσεων τους, αλλά ταυτόχρονα και κατανόησης του σημαντικού όπως πάντα σημειώνουν, ρόλου της Τουρκίας στην περιοχή.
Με μια εξαίρεση.
Την αγορά των S-400.
H απλή δήλωση πρόθεση προμήθειας του συστήματος είχε προκαλέσει ορυμαγδό αντιδράσεων σε επίπεδο ΝΑΤΟ καθώς και από την Αμερικανική Κυβέρνηση ενώ η άφιξη του S-400 σε τουρκικό έδαφος ήταν καταλυτική
Με άρθρο ενσωματωμένο στον νόμο για τον προϋπολογισμό των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων η Τουρκία πετάχτηκε με συνοπτικές διαδικασίες έξω από το πρόγραμμα προμήθειας των F35 και τα ήδη έτοιμα αεροσκάφη δεσμεύτηκαν χωρίς αποζημίωση!
Το σύστημα S-400 δημιουργεί τις αντιδράσεις που προαναφέραμε διότι η παρουσία του στο Τουρκικό οπλοστάσιο έχει τεράστιο ειδικό βάρος τόσο σε πολιτικό όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο.
Πολιτικά διότι πρόκειται για μείζον σύστημα όπως πχ τα μαχητικά αεροσκάφη ή μια κλάση πολεμικών πλοίων. Η βασική αντιαεροπορική ομπρέλα μιας χώρας – μέλους του ΝΑΤΟ απλά δεν μπορεί να είναι κατασκευασμένα από την Ρωσία η οποία αποτελεί βασικό δυνητικό αντίπαλο της Ευρωατλαντικής συμμαχίας.
Επιχειρησιακά τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Η Τουρκία μετατρέπεται – αφιλοκερδώς – σε ένα απέραντο πεδίο δοκιμών του συστήματος που είναι η ραχοκοκαλιά της Ρωσικής Αεράμυνας, αλλά και βασικό εξαγωγικό προϊόν της Ρωσίας σε μη φιλικές προς την Δύση χώρες.
Το ραντάρ του θα δοκιμαστεί εναντίων Δυτικών αεροσκαφών, το σύστημα ηλεκτρονικών αντιμέτρων θα «αναμετρηθεί» με μοντέρνους παρεμβολείς, θα αναλύσει τα σήματα ιπτάμενων ραντάρ της Τουρκίας αλλά και της Συμμαχίας και γενικά θα αποτελέι μια γιγάντια ηλεκτρονική «αλεπού» μέσα στο ΝΑΤΟικό «κοτέτσι». Ρίγη σε αξιωματούχους του ΝΑΤΟ προκαλεί επίσης η μη γνώση του βαθμού ελέγχου που ασκεί η Ρωσία στους S-400 ακόμα και μετά την παράδοσή τους. Κοινώς το τι πληροφορίες μπορεί να μεταβιβάζει διακριτικά στις Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις ακόμα υπο Τουρκικό έλεγχο, παραμένει άγνωστο.
Και όλα αυτά με τον όρο ότι η Τουρκία δεν θα προσπαθήσει να το ενσωματώσει στο ενοποιημένο Εθνικό Σύστημα Αεράμυνας που διαθέτει και το οποίο είναι με την σειρά του ενσωματωμένο στο αντίστοιχο του ΝΑΤΟ.
Αν η φίλη και σύμμαχος (λέμε τώρα) κάνει κάτι τέτοιο, δεν μιλάμε πια για αλεπού σε κοτέτσι αλλά για μια πεινασμένη τίγρη μέσα σε βρεφοκομείο.
Και ΗΠΑ/ΝΑΤΟ απλά δεν θα το επιτρέψουν…Με κανένα τρόπο!!!
