Άγχος για την γρίπη Α, άγχος και για το Η1Ν1. Άγχος ακόμα μεγαλύτερο για τον κορώνo-ιό. Πριν προλάβουμε να αρρωστήσουμε σωματικά, έχουμε ήδη αρρωστήσει ψυχολογικά. Δηλαδή, έχουμε υποβάλλει τον εαυτό μας, σε αρνητικές σκέψεις, ότι σίγουρα θα νοσήσουμε και ακόμα πιο σίγουρα πως θα ταλαιπωρηθούμε και «Θού Κύριε φύλακην τω στοματί μου» για το χείριστο.
Ουσιαστικά έχουμε ήδη αρρωστήσει από πανικό, που κρύβει το μεγαλύτερο άγχος, το άγχος του θανάτου. Τον φόβο της κοπής του νήματος του βίου μας. Ήδη το ανοσοποιητικό μας σύστημα δέχεται απειλές από τις αρνητικές μας σκέψεις που καταβάλουν το σώμα μας από αρνητική ενέργεια. Συνεπώς ο πρώτος ιός που μας μολύνει το μυαλό και την διάθεση είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και ο φόβος.
Ήδη έχουμε εξασθενήσει τις άμυνες του οργανισμού μας, όσο καλά και αν φαινομενικά προασπιζόμαστε με βιταμίνες, φρούτα και σούπες, η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.
Την ίδια ακριβώς πορεία ακολουθεί το άγχος στις επαγγελματικές μας σχέσεις. Και ακόμα μεγαλύτερος πανικός μας κατατρέχει στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ο Παν, αυτό το παράξενο παιδί λοιπόν, στην μυθολογία είχε πόδια και ουρά τράγου και κέρατα στο κεφάλι. (…)Γεννήθηκε μια φεγγαρόφωτη νύχτα στην Αρκαδία. Γιός του Ερμή και της Νύμφης που τρόμαξε μόλις τον είδε. Ο πατέρας τον πήρε στον Όλυμπο, μακριά από την μητέρα του και οι θεοί τον βρήκαν αστείο και περίεργο. Ο Παν όταν μεγάλωσε, γύρισε στα βουνά της Αρκαδίας. Εκεί ζούσε μέσα σε μια σπηλιά, άλλοτε κεφάτος κι άλλοτε μουτρωμένος. Όταν είχε τις κακές του δεν ήθελε να δει κανέναν. Αν κάποιος δοκίμαζε να μπει στην σπηλιά να του μιλήσει, έβαζε τέτοιες φωνές, που ο άλλος τρόμαζε, δεν ήξερε από πού να βγει, τα ’χανε κι έκανε σαν παλαβός.(…) Αυτός ο μεγάλος φόβος πήρε το όνομα του από το όνομα του θεού Πάνα και λέγεται πανικός. (Μυθολογία 6, εκδόσεις Πατάκη)
Μήπως λέω μήπως, γίνεστε και εσείς σαν τον Πάνα και σπέρνετε τον φόβο γύρω σας και περισσότερο στον εαυτό σας. Γίνεστε ανυπόφοροι σε όσους σας αγαπούν με αποτέλεσμα ασυνείδητα να απομονώνεστε στις οθόνες σας είτε τις μικρές είτε τις μεγάλες; Η εργασία σας, δεν σας προσφέρει καμία ευχαρίστηση και απλώς προσπαθείτε να πείσετε τον εαυτό σας ότι αισθάνεστε δημιουργικοί;
Το 2001, ως φοιτήτρια έκανα μια έρευνα για το εργασιακό άγχος του Ιατρικού και του παρά-ιατρικού προσωπικού. Τα αποτελέσματα θεαματικώς δραματικά. Τονίζω την ημερομηνία, καθότι το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο του τότε, δεν είχε ακόμα γευτεί την κρίση. Πάραυτα, τα νοσοκομεία, οι κλινικές και νοσηλευτικά ιδρύματα κάθε τύπου, αποτελούν μεγάλες πηγές στρες, όπου το άγχος θανάτου σε αποδιοργανώνει σε σωματικό και ψυχολογικό βαθμό και καταλήγεις με την διάγνωση: σύνδρομο Βurn Οut. Σίγουρα το έχετε ακούσει και ακόμα πιο σίγουρα το έχετε ζήσει όλοι, ασχέτως επαγγέλματος και γνωστικού αντικειμένου. Διότι, η κρίση έφερε το εξής παράδοξο: περισσότερη εργασία και λιγότερες αμοιβές. Μεγαλύτερος χρόνος παραμονής στο εργασιακό περιβάλλον, λιγότερος χρόνος ξεκούρασης και ακόμα πιο περιορισμένος ο χρόνος της διασκέδασης.
Χάθηκε η δημιουργικότητα, κρύφτηκε το όνειρο και μπερδεύτηκαν οι αξίες. Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, προκειμένου να μην κλυδωνίσουν την ποιότητα της ζωής τους υποτάχθηκαν στα νέα εργασιακά δεδομένα. Παραμένοντας ώρες ατελείωτες εκτός σπιτιού, μακριά από την οικογενειακή εστία. Μείωσαν στο ελάχιστο την καλλιέργεια των σχέσεων τους και έμειναν να διαφυλάττουν «τα κέρδη» και στην διερεύνηση των εναλλακτικών τους πως δεν θα μειωθούν «τα κέρδη». Ωστόσο το άγχος κτυπάει ταβάνι, ενώ τα ψυχοσωματικά του πανικού βομβαρδίζουν στομάχι, έντερο, καρδιά, θυρεοειδή και ένα κάρο αυτοάνοσες παθήσεις, που αναρωτιόμαστε πως προκύπτουν. Κι ερωτώ: Ποια κέρδη βρε παιδιά? Ποιο είναι το κέρδος της ζωής?
Ο Μπουκάι στο βιβλίο του 20 βήματα μπροστά γράφει: «Αυτό το όγδοο βήμα μας μαθαίνει ότι για να φτάσουμε στον προορισμό μας και να μην χαθούμε στον δρόμο, είναι αναγκαίο να ιεραρχήσουμε τα πράγματα-πρώτα το σημαντικό και μετά το δευτερεύον-, να είμαστε υπομονετικοί και να δίνουμε προτεραιότητα στα μεγάλα και όχι στα μηδαμινά.»
Κοινώς, επαναπροσδιοριστείτε, το άγχος συνήθως επιτείνεται από την σύγχυση των αναγκών που δημιουργούν οι φανταχτερές εικόνες των σόσιαλ μίντια και των εκλιπόντων συναισθημάτων τους. Μέσα σε ένα κείμενο δεν μπορείς να δώσεις λύσεις και εναλλακτικές που να εφαρμόζονται με επιτυχία από όλους. Ίσως γιατί εν τέλει τα κίνητρα, οι ανάγκες και οι στόχοι να είναι εντελώς διαφορετικά για τον καθένα από εμάς. Όμως η εικόνα των πλατφορμών της κοινωνικής δικτύωσης δημιουργεί πρότυπα και φοβίες και αποπροσανατολίζει καθώς κάνει τους στόχους ρευστούς και κενούς.
Αναζητήστε την έμπνευση σας μέσα από την εικόνα του δικού σας ειδώλου και όχι από τις εικόνες των άλλων. Μην βυθίζεστε στο χάος και μην αποχαυνώνεστε. Αναπλαισιωθείτε και οι αλλαγές θα έρθουν με κόπο και μεθοδικότητα.
Ηλέκτρα Σιαλμά, MSc ,Ψυχοθεραπεύτρια
www.elektrasialma.gr
