Αναμφίβολα, η υποδαύλιση της ατομικής επιλογής και ο περιορισμός της κοινωνικότητας έρχονται ενάντια στην ανθρώπινη φύση μας. Καμιά φορά σκέφτομαι υπό την οπτική του Αριστοτέλη που όρισε τον άνθρωπο ως «φύσει κοινωνικό ον» και θλίβομαι με τις εξελίξεις. «Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό, κι αν μπορεί να μείνει μόνος του είναι είτε ζώο είτε Θεός.» Σήμερα λοιπόν, εν έτη 2020, κληθήκαμε να ζήσουμε μόνοι υπό τις οδηγίες του ΠΟΥ. Κοιτάζω γύρω μου τους νέους, η ζωτικότητα τους δεν παραλύει με τίποτα. Χαίρομαι που ζουν έτσι, από την άλλη όμως, είναι υγιείς δότες και μεταφέρουν τον ιό στους γονείς τους και το ευρύτερο συγγενικό περιβάλλον. Καθώς λοιπόν η κρίση μας έφερε να συζούμε με παππούδες, να συζούμε με θείους και όσο πιο κοντά γίνεται με τις πατρικές μας οικογένειες.
Σίγουρα μιλάμε για τον πιο συστημικό ιό που αναδεικνύει το πρόβλημα μιας εποχής που η συγχώνευση και το φαινόμενο της «πολυκατοικίας», δηλ, γονείς στον Α΄ όροφο, τα παιδία τους πάνω με τις οικογένειες τους και άντε και το υπόγειο προς εκμετάλλευση σε κάποιον επαρχιώτη φοιτητή/-τρια ή μετανάστη. Φαγητά που ανεβοκατεβαίνουν με τον ανελκυστήρα νυχθημερόν και παιδιά που παραλαμβάνονται από το σχολείο από τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Το οικογενειακό σύστημα της παραδοσιακής οικογένειας έγινε πιο αμετάβλητο και αμετακίνητο από ποτέ γιατί η σύνταξη πλέον έγινε η οικονομική βάση κάθε σύγχρονου νοικοκυριού. Φυσικά έχετε αντιληφθεί ότι δεν στοχοποιώ στις κλασικές παραδοσιακές ελληνικές οικογένειες καθότι, η κρίση είναι παγκόσμια και τα οικογενειακά συστήματα σχεδόν παντού τα ίδια.
Διαμένοντας στην Αγγλία για 7 χρόνια και ως εργαζόμενη στο NHS, σας διαβεβαιώνω πως παρόλο που έχουμε αρκετές διαφοροποιήσεις στα ήθη και στα έθιμα, τα οικογενειακά στερεότυπα καλά κρατούν. Και φυσικά ήρθε ο ιός της Κορώνας να το αποδείξει. Σφοδρά αυξανόμενα τα κρούσματα κι εκεί, με ένα σύστημα Υγείας που προάγει την πρόληψη και μια κουλτούρα που δεν ανέχεται τις αγκαλιές και τα φιλιά στο βαθμό που τα επιδιώκουμε εμείς εδώ. Εκτός αν το αλκοόλ αρχίσει να ρέει από νωρίς το απόγευμα στις pubs, και τα pines ξεχειλίζουν από το ζουμί του κριθαριού ενώ οι γεύσεις των ciders δίνουν και παίρνουν. Και τότε πραγματικά η ενστικτώδη ανάγκη για επαφή έρχεται στην επιφάνεια και σας επιτρέπω να αφήσετε την φαντασία σας ανεξέλεγκτη για να μαντέψετε την συνέχεια…
Ένεκα της ψυχοσεξουαλικής μου εξειδίκευσης, το τελευταίο διάστημα στις ομάδες ψυχοθεραπείας που συντονίζω, ερωτώ τους θεραπευόμενους πώς φλερτάρουν και αν φοβούνται τα συμπτώματα και την εξέλιξη του ιού που ήρθε από την Κίνα. Οι νέοι σε ηλικία δεν έχουν καταλάβει και πολλά και φαίνεται άλλωστε από την άνοδο των δηλωμένων περιστατικών με ύποπτη ή επιβεβαιωμένη συμπτωματολογία. Η ζωή τους συνεχίζεται κανονικά και οι επαφές τους το ίδιο. Οι λίγο πιο ώριμοι σε ηλικία, παρουσιάζουν μια συστολή, σε αντίθεση με την διαστολή την νεανικής ηλικίας. Προσωπικά ως υπέρμαχος της επαφής προσπαθώ να μην υποβαθμίσω την σημαντικότητα των συμπτωμάτων του κορωνοιού, αλλά παράλληλά το γνωστικό σύστημα αυτό-αναφοράς μου συγκρούεται με την ατμόσφαιρα των τελευταίων ημερών.
Στην Ισπανία που έζησα 2 χρόνια, τα οικογενειακά συστήματα ομοιάζουν τα νότιο-μεσογειακά. Δηλαδή οι σχέσεις τους αρχίζουν, συνεχίζονται και ολοκληρώνονται με πάθος όπως στα ελληνικά δεδομένα. Οι μεσογειακοί λαοί έχουν την ανάγκη για επαφή και έχουν την ανάγκη να το εκφράσουν. Καταπιέζονται με την απόσταση και την απομόνωση. Πώς μπορεί κάποιος να καταστείλει την επιθυμία που τον κατακλύζει στο να αγκαλιάσει και να φιλήσει τους αγαπημένους του; Κι όμως σήμερα, πέσαμε σε υφαλοκρηπίδα.
Ζωντανέψτε την επικοινωνία σας, σμιλέψτε τις σχέσεις σας. Ευκαιρία να θέσετε όμορφα και διακριτά όρια σε συμπεριφορές που δεν βαστάζετε. Επικοινωνία δεν είναι μόνο άγγιγμα με την αφή. Επικοινωνία, είναι η ζεστασιά της φωνής, το χαμόγελο, είναι το βλέμμα και η στάση του ίδιου του κορμιού. Κι αν παραγκωνίζονται για λίγο οι αγκαλιές και τα φιλιά, αν υπάρχει συναίσθημα οι τρόποι βρίσκονται αρκεί να τους αναζητήσεις καλοπροαίρετα και με ήθος.
Σήμερα νιώθω να διαβάζω το βιβλίο του Gabriel Garcia Marquez, « Έρωτας στα χρόνια της χολέρας». Ωστόσο καταλήγω πως ακόμα κι αν μερικοί «έρωτες» φαίνονται αδιέξοδοι, αν κρατήσουν στον χρόνο έστω και πλατωνικά οι πιθανότητες να πραγματωθούν αυξάνονται…
* Ηλέκτρα Σιαλμά MSc,Ψυχοθεραπεύτρια, www.elektrasialma.gr
