Από όποια πλευρά και να τις δεις τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, το συμπέρασμα είναι ένα:
Όσο περνούν οι μέρες από την εκλογή του νέου αρχηγού, το ρήγμα μεταξύ του ίδιου και όσων των αμφισβητούν ολοένα βαθαίνει…
Διότι κι από τις δύο πλευρές δεν επιδεικνύεται καμιά διάθεση συμβιβασμού…
Κάθε φορά που εκλέγεται νέος αρχηγός σε ένα κόμμα, οι ηττημένοι και πικραμένοι κρατούν αποστάσεις από την νέα ηγεσία. Αλλά σπανίως προχωρούν από την πρώτη μέρα σε τόσο εχθρικές κινήσεις, όπως αυτές που επέλεξαν οι υποστηρικτές της Αχτσιόγλου και του Τσακαλώτου.
Από την άλλη πλευρά κι ο νέος αρχηγός καταβάλει προσπάθειες να κρατήσει το κόμμα του ενωμένο, παραβλέποντας τις όποιες παραφωνίες εκδηλωθούν. Τον Στέφανο Κασσελάκη δεν φαίνεται να τον ενδιαφέρει και πολύ αν το κόμμα του διασπαστεί.
Το ζήτημα είναι αν κι ο ίδιος είναι αποφασισμένος να πληρώσει τις συνέπειες μια διάσπασης.
Διότι αν από τα κομματικά αξιώματα παραμέριζε την παλιά φρουρά για να βγάλει στο προσκήνιο νέα και άφθαρτα πρόσωπα, κανείς δεν θα μπορούσε να του πει τίποτα. Αλλά όταν παραμερίζει την παλιά φρουρά, για να φέρει την δική του παλιά φρουρά, τότε θα πρέπει να είναι έτοιμος να συρρικνώσει ακόμα περισσότερο τα ποσοστά του κόμματος του.
Αν είχε ένα προσόν ο προκάτοχός του κ. Κασσελάκη, αυτό ήταν το ταλέντο του να συμβιβάζει τις αντίρροπες τάσεις στο κόμμα του. Αντιθέτως ο νέος πρόεδρος φαίνεται ότι είναι του δόγματος «κεφάλι που δεν προσκυνάει, πέφτει».
Το έχουν κάνει κι άλλοι μεγάλοι ηγέτες στο παρελθόν.
Μόνο που ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ξεχνάει μια κρίσιμη λεπτομέρεια. Όταν έκαναν επίδειξη ισχύος οι ηγέτες που θαυμάζει, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου για παράδειγμα, ήταν πανίσχυροι και αδιαμφισβήτητοι.
Ενώ ο ίδιος δεν είναι…
