Της Ηλέκτρας Σιαλμά *
Λίγες μέρες πριν τις διακοπές, έλαβα τον έλεγχο για την πρόοδο του πρωτότοκου τέκνου μου. Στην Ά Δημοτικού που βρίσκεται φέτος, τον έλεγχο τον παρέλαβα διαδικτυακά. Τι σας γράφω εε? Εδώ λεηλατείται ο λευκός οίκος της Ουάσιγκτον από γνωστούς και μη εξαιρετέους Ούνους κι εγώ σκέφτομαι τον μικρόκοσμο μου;
Κι όμως αυτός ο δικός μου μικρόκοσμος, ο δικός σας και όλων γαλουχεί την γενιά που μας διαδέχεται. Οι εικόνες, τα ερεθίσματα, τα συναισθήματα και η ζωντάνια της ζωής που έχει λάβει τόσες εκπτώσεις πια, που ούτε 3 δόσεις εμβολίων μαζί δεν θα εξισορροπήσουν το εξασθενημένο μας κοινωνικό προφίλ.
Και συνεχίζω εγώ με τον πόνο μου, Ο έλεγχος έδινε πληροφορίες σχετικά με την διαγωγή, την συνεργασία με την δασκάλα, την συνεργασία με τους συμμαθητές. Αλήθεια πως αξιολογούνται τα παιδιά μας για την συνεργασία τους μέσα στην ψηφιακή αίθουσα περί των κοινωνικών τους δεξιοτήτων? Πως η αξιολόγηση λαμβάνει χώρα στις μέρες της καραντίνας;
Πώς η τηλεκπαίδευση, έχει επηρεάσει την ψυχοσύνθεση των παιδιών, όταν τα μικρόφωνα κλείνουν και ανοίγουν κατά συρροή, μέσα σε μια ψηφιακή αίθουσα 24 παιδιών; Η θεωρία των οικογενειακών συστημάτων του Μ. Bowen, περιλαμβάνει μια πολύ χαρακτηριστική παράμετρο. Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε την διαμόρφωση της προσωπικότητας και κατεπέκτασην της συμπεριφοράς των ατόμων μέσα σε ένα οικογενειακό σύστημα, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσαν αυτά τα άτομα…
Γνωστά σε όλους μας αυτά πλέον όλα αυτά, όταν όλοι μας έχουμε κληρονομιά, το ξερίζωμα της Σμύρνης, Β παγκόσμιο πόλεμο, κατοχή, εμφύλιο, αντίσταση και για τους πιο νέους, Millenium και πανδαισία, πτώχευση, μνημόνια, κρίση και τώρα πανδημία.
Και για να μην φορτώσω τα παιδιά μας με δυσοίωνο μέλλον, ας αναρωτηθούμε εμείς οι γονείς τους, τα παιδιά των 70’s και των 80’s που γίναμε γονείς, ποιοι είμαστε; Γνωρίζουμε τα πάθη μας, τα λάθη μας, τις επιτυχίες μας; Ένα είναι το σίγουρο πως ξέρουμε να διασκεδάζουμε, να «γλεντάμε μέχρι πρωίας βρε παιδί»! Αν μη τι άλλο, το χορτάσαμε !! αν δηλαδή χορταίνεται η απόλαυση, η σχόλη και η ανεμελιά !
Άντε και ξανά, εγώ στα δικά μου, το δεύτερο τέκνο μου, ηλικίας τεσσάρων ετών είπε στην δασκάλα του «ότι αισθάνεται μοναξιά στον υπολογιστή». Και να λοιπόν 11 Ιανουαρίου 2021 «ήγγικεν η ώρα»!
Τώρα για πόσο, ως πότε … θα δείξει και όλο αυτό εγώ οφείλω να του το πλασάρω ομαλά, χωρίς φόβο και με αισιοδοξία, λέγοντας του πόσο δυνατός θα βγει αυτός και οι φίλοι του μετά το πέρας όλου αυτού. Αχ αν δείτε στο δρόμο σας κι άλλα τετράχρονα ή εφτάχρονα σαν και τα δικά μου ή και μεγαλύτερα, μην σας ξεφύγει πως τα χρόνια τα παιδικά είναι ιερά και λεύτερα εκτός σπιτιού, διαμερίσματος, γεμάτα εμπειρίες με φίλους στο πάρκο, στην προπόνηση, στο κολύμπι στην παιδική χαρά. Πείτε τους μόνο πως η αθωότητα των ματιών τους είναι η ελπίδα μας και από εκεί αντλούμε δύναμη και αισιοδοξία.
Καλή επάνοδο για όσο !
* Ηλέκτρα Σιαλμά MSc,Ψυχοθεραπεύτρια, www.elektrasialma.gr
