Τριάντα χρόνια πίσω, ένα ξημέρωμα, παραμονές του δεκαπενταύγουστου, στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης έφτασαν γεμάτοι ελπίδα από το σπαρασσόμενο Σοχούμι της Αμπχαζίας 1.100 Έλληνες.
Ήταν όλοι όρθιοι στο κατάστρωμα του πλοίου περιμένοντας να βγουν στη νέα, αλλά και προαιώνια πατρίδα.
Τότε, η Ελλάδα είχε οργανώσει την περίφημη επιχείρηση Χρυσόμαλλο Δέρας για να τους απομακρύνει από την εμπόλεμη ζώνη, να τους φέρει πίσω, να τους εγκαταστήσει στην ευαίσθητη περιοχή της Θράκης. Η συνέχεια είναι γνωστή. Τα μεγαλόπνοα σχέδια, και κυρίως οι άνθρωποι, εγκαταλείφθηκαν, αναζήτησαν την τύχη τους όπου είχαν συγγενείς ή γνωστούς, έπαψαν να είναι «Έλληνες ομογενείς» και έγιναν «ρωσοπόντιοι» με αρνητικό χρώμα στον προσδιορισμό.
Ακούω αυτές τις μέρες τους ομογενείς μας από την Μαριούπολη. Θαυμάζω τα υπέροχα ελληνικά που μιλούν. Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο, το ομότροπο επί τόσες γενιές, τόσο μακριά από τη μητέρα πατρίδα. Πόσο Έλληνες είναι αυτοί οι άνθρωποι.
Όταν πάψουν να βρίσκονται τόσο μακριά ας το θυμόμαστε. Η οργή μας για τους δέκα νεκρούς να μην ξεθυμάνει όταν οι συγγενείς τους, οι συγχωριανοί τους αναζητήσουν καταφύγιο στην πατρίδα και χτυπήσουν την πόρτα μας. Αυτή τη φορά, αν δούμε ξανά το Χρυσόμαλλο Δέρας, ας μη φανούμε λιγότεροι και μικρότεροι των περιστάσεων.
