Του Στέλιου Κάνδια
Σε εσένα μιλάω. Ναι, σε εσένα. Που λόγω των προεδρικών εκλογών έμαθες τους πατέρες του έθνους καλύτερα από το πάτερ ημών, που ξέρεις το κολέγιο των εκλεκτόρων αλλά νομίζεις ότι το κολέγιο των επιτρόπων είναι εκκλησιαστική σχολή, που έμαθες το Άλενταουν και το Πίτσμπεργκ αλλά νομίζεις ότι η Μυτιλήνη και η Λέσβος είναι διαφορετικά νησιά. Που ξενύχτησες στο ίντερνετ για να μάθεις αν καταμετρήθηκαν όλες οι επιστολικές ψήφοι στο "Ρένο" ενώ δεν έχεις δει το Ρέντη μήτε σε φωτογραφία και βλέπεις επαναλήψεις των ντιμπέιτ Τραμπ - Μπάιντεν τρώγοντας ποπ κορν. Που πλακώνεσαι στα social με τη σέξι ξανθιά που χαλβάδιαζες (ο ηλικιωμένος γείτονας απέναντι είναι) για το ποιος θα είναι ο καλύτερος πρόεδρος. Που έβαλες τη θεία σου να σού ράψει κασκόλ ΜAGA κι η κακομοίρα το διακόσμησε με κλαρίνα.
Φανατισμός, ανταλλαγές ύβρεων, πάθη και μίση σημειώθηκαν στη χώρα μας τα προηγούμενα εικοσιτετράωρα λόγω των αμερικανικών εκλογών. Μέχρι το “happy end” (για την πλειονότητα νομίζω), φιλίες διαταράχθηκαν και τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά. Eθνικός διχασμός, εικονικός αλληλοσπαραγμός. Όχι για το τι θα κάνει ο Κυριάκος ή τι θα του κάνει ο Αλέξης, αλλά για το τι κάνει ο Τζο και για το προφίλ (και το ανφάς του Ντόναλντ). Έγινε νοθεία; Ποιες οι εκτιμήσεις του Πετράκου; Τι θα κάνει η Μελάνια; Στα πόδια του Τραμπ και του Μπάιντεν σφάχτηκαν παλικάρια, ειδικά στα διαδικτυακά καφενεία της Ελλάδας.
Ποιο MAGA (Make America Great Again) και κουραφέξαλα; Τον Τραμπ θέλησαν να τον κάνουν κάποιοι MΑΓΚΑ μόνο στη χώρα μας. Ποιοι Δημοκρατικοί; Στην Ελλάδα Νεοδημοκρατικοί, Κιναλίτες και Συριζαίοι πίνουν σκατς στο όνομα του Μπάιντεν σε ένα διακομματικό consensus (τι ναι αυτό που μας ενώνει μας δονεί και μας πληγώνει; η Bidenomania). Μέχρι και έγκλημα τιμής το 'λεγες από τις αντιδράσεις των “στρατοπέδων” να εκλεγεί ο Τζο ή ο Ντόναλντ. Μακρυμπαϊντέοι και Κοντοτράμπιδες από τον Κουτσόπυργο με ψεύτικα μ-πιστόλια.
Στη χώρα μας αγαπάμε τα δίπολα, αγαπάμε να επιλέγουμε πλευρές, να ταυτιζόμαστε, λατρεύουμε να φανατιζόμαστε και να (αλληλο)βριζόμαστε. Το “παν μέτρον...” των προγόνων μας έκατσε πίσω θέση και η υπερβολή έγινε εθνικό σπορ, μια παράδοση σαν τα σουβλιστά αρνάκια το Πάσχα. Πόσω μάλλον τώρα με το λοκντάουν, που για να μη μας ρίξει νοκ ντάουν, χρειάστηκε κάτι για να ξεχαστούμε. Έτσι αναλύουμε περισπούδαστα πράγματα που συχνά μας υπερβαίνουν. Έτσι νοηματοδοτούμε και παίρνουμε προσωπικά θέματα που έχουν μεγάλη σημασία, αλλά μόνο σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Και έτσι γινόμαστε γραφικοί. Χαριτωμένα γραφικοί όταν δεν συμπεριφερόμαστε σαν να είναι ο Μπάιντεν, ο μπάρμπας μας ο Γιάννης που πρέπει να υπερασπιστούμε μέχρι τελευταίας ρανίδος. Βέβαια υπερβολή και Έλληνας πάνε πακέτο, κάτι σαν τον Τσίπρα με τον Πολάκη. Που εδώ που τα λέμε ακόμα να πάρει το μέρος του Τραμπ στη διαμάχη του με τον “Αμερικανό Τσιόδρα”.
Ο Τραμπ είναι νταής, λαϊκιστής, σεξιστής, ρατσιστής, ανήθικος, αδίστακτος, και θιασώτης αυταρχικών ηγετών όπως ο Πούτιν κι ο Ερντογάν στους οποίους θα ήθελε να μοιάσει, αλλά οι εδραιωμένοι αμερικανικοί δημοκρατικοί θεσμοί δεν τον άφησαν. Σε τέσσερα χρόνια θα είναι λίγο μεγαλύτερος από τη σημερινή ηλικία του Μπάιντεν, και δεν είναι διόλου απίθανο να προσπαθήσει να επαναδιεκδικήσει την προεδρία. Γιατί όχι; Μια ματιά στον αμερικανικό χάρτη δείχνει ότι ο Τραμπισμός ηττήθηκε, αλλά δεν έχασε.
Ο Μπάιντεν είναι το κοντράστ, και εχέγγυο για την επιστροφή στην “παγκόσμια κανονικότητα”, στο διεθνές status quo ante. Άντε να τον δούμε κι αυτόν. Θα είναι καλύτερα τα πράγματα για την Ελλάδα και την Κύπρο με την ανάληψη της προεδρίας από τον “Τζο Μπαϊντενόπουλος” όπως λέγεται ότι είχε αυτοσυστηθεί σε ελληνική αντιπροσωπεία;
Θα ευχαριστήσουμε τα περίπου 2 εκατ. Έλληνες - στελέχη του προεκλογικού επιτελείου του Δημοκρατικού προέδρου λέγοντας πως ναι, έστω κι αν διακινδυνεύουμε τη μήνιν των φιλοτραμπιστών συμπολιτών μας. Από κει και έπειτα δεν είναι και ο “Μεσσίας” των εθνικών μας δικαίων, κι αν του Ταγίπ δεν του έχουν στρίψει όλες οι βίδες (πολύ πιθανό εδώ που τα λέμε...) σίγουρα θα θελήσει να διατηρήσει σε ένα ανεκτό επίπεδο τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Όλα καλύτερα λοιπόν, για τις ΗΠΑ, τον πλανήτη, αλλά και για τη χώρα μας. Αρκεί να θυμόμαστε ότι το οβάλ γραφείο του Τζο Μπάιντεν βρίσκεται στο Λευκό Οίκο, όχι στο Λευκό Πύργο.
