Του Θανάση Γκαβού
«Δεν μας αρέσει και δε θέλουμε να γίνει», έγραψε ο Χέντερσον, απλά, σταράτα, λιβερπουλιανά. Και το θέμα ESL έληξε.
Επειδή αυτό δεν θα ήταν το ποδόσφαιρο μας, επειδή το ποδόσφαιρο είναι κάτι άλλο, κάτι πιο απλό.
Είναι η φωνή εκείνη «ο Ταρντέλιιιι....», είναι η πρώτη φορά στο γήπεδο στους ώμους του πατέρα, ο Ζίκο και ο Σέστιτς και ο Αναστόπουλος σε εκείνο το πρώτο παιχνίδι και η αφίσα του κοντού με τα μουστάκια πάνω από το κρεβάτι.
Είναι ο Ζορντάο να σκοράρει, ο Αρκονάδα να χάνει το φάουλ του Πλατινί και ο Μπελόν να ξεχύνεται μπροστά, ο Μπουρουσάγκα να τρέχει μόνος να σφραγίσει το όνειρο των αγγέλων με τα βρώμικα πρόσωπα - όλα ξαπλωμένος στον ίδιο καναπέ.
Είναι οι ιστορίες του θείου Χρήστου για τον Σιώκο και τον Συνετόπουλο και του θείου Νίκου για το πόδι του Δεληκάρη που έφτασε στο θεό με τη Γερμανία. Είναι τα Ιωνικός-Εδεσσαϊκός στο καφενείο του κυρ Πέτρου μεσημέρι Κυριακής με πορτοκαλάδα, είναι πάνω-κάτω να θυμάσαι ακόμα την ενδεκάδα εκείνου του Ιωνικού, να θυμάσαι ακόμα πιο παλιά ότι το χαρτάκι 323 ήταν ο Νίκος Αλαβάντας.
Είναι τα ντέρμπι στο Πεδίο του Άρεως με τους συμμαθητές με την μπάλα του Γιαννή, η μυρωδιά του υγρού απογεύματος όταν κυνηγούσες την μπάλα για μια σέντρα από το κόρνερ, είναι ο Λαχανάς να σκοράρει ξανά με το Χολαργό, ο άλλος θείος Νίκος καθισμένος στο τσιμέντο να τρώει πασατέμπο και να φωνάζει οδηγίες σε παίκτες που δεν ξέρουν ποιος είναι.
Είναι το βολέ του Γιαννακόπουλου στον πρώτο σου αγώνα Champions League, είναι η ταχυπαλμία κάθε φορά που έβλεπες Μηνά Χατζίδη, Φούντες και Εστάι, αλλά και Σαραβάκο και Ντέμη. Το σφίξιμο στο στομάχι για μέρες μετά από τον προδότη άνεμο με τη Γιουβέντους. Η ζήλεια με τον Βαζέχα στο Άμστερνταμ.
Είναι 35 χρόνια μετά ακόμα να πληγώνεσαι υποστηρίζοντας Τότεναμ λόγω εκείνου του τάκλιν του Μάμπατ και εκείνης της ντρίμπλας του Αρντίλες, να πηγαίνεις με δέος στο νέο γήπεδο να δεις τον Κέιν και στο ημίχρονο να μονολογείς «ρε τι παιχταράς αυτός ο Χόιμπιεργκ» (τότε ακόμα της Σαουθάμπτον...), είναι να τρέχεις μέσα στη βροχή στο Τσάρλτον και στο Κρέιβεν Κότατζ για Λιγκ Καπ και FA Cup, να σου λέει για παίκτες που δε θυμάσαι από το 60 ο παππούς με την τραγιάσκα στην ουρά για μπύρα στο Μπόλεϊν Γκράουντ και να κλαίει που θα το γκρεμίσουν. Είναι η φανέλα της Λανούς που σου έστειλε εβδομάδες μετά από Αργεντινή ο φροντιστής της ομάδας που βρέθηκε στην παρέα σε ένα μπαρ στο Λονδίνο.
Είναι το τελευταίο ματς που είδες με τον πατέρα, το πρώτο που είδες με τον γιο. Είναι τίποτα σημαντικό και τόσα πολλά. Είναι οι κρύες νύχτες στο Στόουκ που ζητούσαν οι οπαδοί της Τσέλσι με το πλακάτ έξω από το γήπεδο χθες. Τόσο απλό.
