Της Ηλέκτρας Σιαλμά
Στην εφηβεία μου κατά την έναρξη της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έζησα μακράς διάρκειας και παθιασμένες καταλήψεις. Καταλήψεις που ζούσαμε εντός σχολικών κτιρίων νύχτα και ημέρα. Δεν είχε σημασία η θυσία της γνώσης αρκεί που υπήρχε ομοφωνία και ιδεολογία. Τα αιτήματα άλλοτε λογικά κι άλλοτε παράλογα ισοψηφούσαν με το σύλλογο γονέων και αθέατα και με τον σύλλογο των καθηγητών...
Στην σύγχρονη εποχή η κατάληψη έχει πάρει μια μορφή αντι-εξουσιαστικής αποκλειστικά μορφής και διόλου ιδεολογικής. Πάντα πίστευα πως η νεολαία βρίσκει τον τρόπο να αφυπνίζει συνειδήσεις ακόμα κι όταν υποκινείται από τα λάθος κίνητρα. Το πιο αποκαρδιωτικό είναι όταν οι συμπεριφορές των νέων υποδαυλίζουν την ίδια τους την ζωτικότητα και εκμηδενίσουν την ιδεολογία και την εξέλιξη τους.
Στην πανδημία του σήμερα οι νέοι διχάστηκαν, όπως ακριβώς διχασμένος είναι ολόκληρος ο πλανήτης. Ο όρος «μάσκα» και προφύλαξη μπήκε να αλλάξει τις σχέσεις μας με τέτοια αναγκαιότητα που ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο βασανιστική στην μεταπολίτευση η επιβολή της απόστασης και την απομόνωσης.
Οι νέοι βρυχώνται’ άλλοι σιωπηλά και άλλοι με ουρλιαχτά, η άδολη ζωτικότητα τους επιστρέφει την ενέργεια τους επάνω τους χωρίς αποτέλεσμα στην κοινωνία. Η κοινωνία διαμελισμένη και με όλα της τα άκρα να νοσούν. Παθολογία στην υγεία περισσότερη όμως παθολογία στην παιδεία.
Η περσινή εκπαιδευτική χρόνια κατακρεουργημένη έφερε τους μαθητές χωρίς φυσική παρουσία στην επόμενη τάξη της εκπαίδευσης τους με τεράστια κενά. Φέτος γίνεται μια υπεράνθρωπη προσπάθεια με την μάσκα να πάρουν την αναγκαία γνώση και να μην χάσουν την τόσο περιορισμένη κοινωνικότητα τους με την χρήση του βάρβαρου μέτρου της μάσκας. Δεν αντιλέγω πως είναι απάνθρωπο ειδικά στα τετράχρονα, αντιθέτως μου φαίνεται κοινωνική αυτοκτονία η αποχή από την γνώση την συγκεκριμένη μάλιστα στιγμή. Την στιγμή της αναγκαιότητας της καθημερινής ρουτίνας ως εξισορρόπηση του φόβου και της μελαγχολίας που πλανώνται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Την ίδια ακριβώς στιγμή που η κοινωνικότητα και η διασκέδαση έχουν συρρικνωθεί στο ελάχιστο σε μια πόλη όπως η Αθήνα.
Ναι μεν αντίδραση αλλά όχι εις βάρος των παιδιών. Είναι έτσι κι αλλιώς είναι οι πιο ευαίσθητοι αποδέκτες όλων των ακραίων παραφυάδων της σύγχρονης ζωής, ας μην τους το κάνουμε δυσκολότερο.
* Ηλέκτρα Σιαλμά MSc,Ψυχοθεραπεύτρια, www.elektrasialma.gr
