Του Θανάση Γκαβού
Πρωθυπουργός για δύο μήνες με επτά ήττες σε επτά ψηφοφορίες στη Βουλή (όχι σε ασήμαντα θέματα), που απειλεί να παραβεί το νόμο, που κρίνεται ήδη από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας ότι έχει παρανομήσει και ότι έστω τυπικά έχει παραπλανήσει τη βασίλισσα.
Τι είναι το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα αυτά; Σε μια φυσιολογική χώρα θα ήταν το γεγονός ότι αυτός ο πρωθυπουργός παραμένει στη θέση του.
Είναι δυνατό, θα πει κανείς, να χαρακτηρίζω τη Βρετανία μη φυσιολογική χώρα, το πρότυπο της κανονικότητας, της ψυχραιμίας, της αυρότητας, της λογικής και της οργάνωσης στο μυαλό μας όταν μεγαλώναμε;
Στην εποχή του Brexit το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα και στο παρόν η Βρετανία θα έπρεπε να ονομάζεται Μπρεξιτολάνδη.
Πολιτικοί συσχετισμοί, κομματικές πειθαρχίες, συνταγματικές ισορροπίες, ποιότητα πολιτικού διαλόγου, κανόνες κοινωνικής διαγωγής, διαπροσωπικές σχέσεις, έχουν ανατραπεί λόγω του Brexit. Τα πάντα καθορίζονται και κινούνται γύρω από αυτό.
Αυτές οι μη κανονικές συνθήκες έχουν μία διαφορά από τις μη κανονικές συνθήκες της Ελλάδας της κρίσης. Δεν αφορούν (ακόμα) πρωτίστως την καθημερινότητα του πολίτη, αλλά την αυτάρεσκη κάστα των πολιτικών, των δημοσιογράφων και των Twitterati.
Παρόλα αυτά, το πολιτικό χάος, η πολιτική αλαζονεία, η πολιτική οργή που τυφλώνει και έχει οδηγήσει στην παρά φύση Βρετανία αυτής της στιγμής έχει αρχίσει σταθερά να διαχέεται στην κοινωνία, σε πόλεις και χωριά εντός και εκτός Λονδίνου - διότι και το Λονδίνο εν πολλοίς έχει καταλήξει να είναι άλλη χώρα.
Το αδιέξοδο στο Brexit οφείλεται στους πολιτικούς. Αν ήταν διαιρεμένοι στα δύο οι βουλευτές, άντε πες κάτι θα γινόταν - μια ψήφος εδώ, μια ψήφος εκεί και θα καταλήγαμε είτε σε Brexit είτε σε δημοψήφισμα.
Αλλά το θέμα είναι πως η Βουλή είναι χωρισμένη στα τρία: no deal, δημοψήφισμα/παραμονή ή λελογισμένο Brexit? Πώς να βρεις πλειοψηφία για κάποια από τις επιλογές, δηλαδή.
Αλλά ποιος δικαιούται να ψέξει τον κάθε βουλευτή για τα πιστεύω του; Άρα, από τη στιγμή που στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αναπόφευκτα θα πρέπει να οδηγηθούμε στην κάλπη. Είτε εκλογές είτε δημοψήφισμα. Και αυτή η κάλπη έρχεται, ίσως ακόμα και το Νοέμβριο αν πρόκειται για βουλευτικές εκλογές.
Ο Μπόρις Τζόνσον χτίζει σταθερά κλίμα υπό την καθοδήγηση του δικού του «Ρασπούτιν», κατά κόσμο Ντόμινικ Κάμινγκς, για εκλογές με σύνθημα «εγώ κι εσείς οι δημοκρατικοί πολίτες ενάντια στο αντιδημοκρατικό κατεστημένο της Βουλής, των δικαστηρίων, των ΜΜΕ».
Το πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η ρητορική δε χρειάζεται να επισημανθεί περισσότερο. Οπότε όσο πιο γρήγορα πάμε στην κάλπη τόσο καλύτερα, για να εκτονωθεί (ενδεχομένως) η κατάσταση.
Η αντιπολίτευση θα μπορούσε με βάση τις σημερινές αριθμητικές ισορροπίες να προκαλέσει εκλογές, από τη στιγμή που ο κ. Τζόνσον δε μοιάζει να έχει σκεφτεί την πιθανότητα παραίτησης λόγω ευθιξίας.
Όμως ο Κόρμπιν και οι άλλοι «κρατιούνται» και δικαίως το κάνουν, αν συμφωνεί κανείς ότι προτεραιοτήτα για αυτούς που δεν ανήκουν σε καμία από τις δύο ακραίες πτέρυγες της ιστορίας του Brexit είναι η ζωή τους και η τσέπη τους. Που σημαίνει ότι πρέπει να αποφευχθεί πρώτα ένα σκληρό Brexit και μετά βλέπουμε.
Πίσω στον πρωθυπουργό. Μέχρι να γίνουν εκλογές δε μοιάζει πιθανό να σταυρώσει νίκη στη Βουλή. Όχι ότι τον νοιάζει. Είναι ξεκάθαρο ότι ετοιμάζει το έδαφος για τις εκλογές. Το μόνο που τον τρομάζει είναι η πιθανότητα να ξεμείνει από τεχνάσματα και να φτάσει η στιγμή που θα πρέπει να ζητήσει αναβολή του Brexit, διότι σε αυτή την περίπτωση ο Φάρατζ καραδοκεί.
Δυστυχώς, όμως, ό,τι και να συμβεί, η Βρετανία θα χρειαστεί καιρό ακόμα για να επανέλθει σε μια κανονικότητα. Δεν αναφέρομαι μόνο στο ότι το σκληρό Brexit -συγχωρήστε μου την υπερβολή- θα μπορούσε να στείλει εμένα και τους συναδέλφους ως πολεμικούς ανταποκριτές στο Μπέλφαστ ή ότι ανατροπή του Brexit και η παραμονή στην ΕΕ θα μπορούσε να με καταστήσει πολεμικό ανταποκριτή στο Λονδίνο - αν μου συγχωρείτε την ακόμα μεγαλύτερη υπερβολή.
Είναι κυρίως η παρακαταθήκη του δηλητηρίου που διοχετεύει στον πολιτικό λόγο και στα μυαλά των φανατισμένων πολιτών αυτός ο πρωθυπουργός και ο σύμβουλός του.
Από όλες τις ήττες που θα μετρούν οι στατιστικολόγοι στο τέλος της θητείας Τζόνσον μία είναι εκείνη που θα μετρά: το ματς Βρετανίας-Μπρεξιτολάνδης 0-1.
