Προφανώς, και η κάθε πράξη οφείλει να έχει και τις συνέπειες της. Και η καλή και η κακή. Και η νόμιμη και η έκνομη. Διότι χωρίς επιβράβευση δεν υπάρχει αναγνώριση. Και χωρίς ποινή δεν υπάρχει σωφρονισμός. Αλλά και πάλι το νομικό μας σύστημα είναι σωφρονιστικό ή τιμωρητικό;...
Και φυσικά υπάρχει θέμα παιδικής βίας. Όπως και οπαδικής όπως και έμφυλης όπως και φυλετικής όπως και ταξικής. Και οι νόμοι υπάρχουν για να τηρούνται και να εφαρμόζονται όταν παραβαίνονται. Αλλιώς θα είμαστε ζούγκλα και όχι ανθρώπινες κοινωνίες. Και προφανώς η τήρηση τους είναι κανόνας απαράβατος για όλους. Για όλους, όχι για κάποιους. Αλλιώς σταδιακά χάνεται η εμπιστοσύνη, επικρατεί το αίσθημα της αδικίας κυρίως για τα «παιδιά της γαλαρίας».
Στο σχολείο, όμως, και κυρίως στο δημόσιο, αναρωτιέμαι πόσο αξίζει μια παράβαση; Ποιανού νόμου; Γιατί άλλο σπάω το τζάμι και άλλο ασκώ βία. Όχι πως το πρώτο είναι παιδικό παιχνίδι. Αλλά η άσκηση βίας είναι πράξη εναντίον ανθρώπου. Αλλά και στα δικαστήρια ανηλίκων, οι δικαστές μετά βίας τιμωρούν. Διότι η εμπειρία τους, η ευαισθησία τους και η αξία της θέσεως τους, τους επιτρέπει την πραγματική αναγνώριση της τιμής της τιμωρίας. Και γιατί ξέρουν πως δικάζουν ένα παιδί.
Αλλά γιατί θέλουμε ένα σχολείο τιμωρητικό και όχι ένα σχολείο σεβασμού; Της προσωπικότητας, της επιστήμης, της διασκέδασης, της κοινωνικοποίησης, της χαράς, της συμμετοχής, της ευκαιρίας και τελικώς της αναγνώρισης των δυνατοτήτων του παιδιού μας. Από την ηλικία που φεύγει από το σπίτι και ανεβαίνει τα σκαλιά της Ά δημοτικού μόνον ευθύνες ακούει πως έχει. Ποτέ δεν ρωτάμε το παιδί μας «αν έπαιξε». Πάντα ρωτάμε «αν διάβασε». Γιατί το παιχνίδι είναι δαιμονοποιημένο και εκτός σχολείου αλλά κυρίως εντός σχολείου; Γιατί η τιμωρία είναι ισχυρότερη της δημιουργίας; Πόσα μαθήματα προσελκύουν τα παιδιά; Πόσες φορές είδαμε τα παιδιά μας να γυρίζουν χαρούμενα από το σχολείο; Μόνον ένας εμπνευσμένος δάσκαλος μπορεί να τα κάνει νιώσουν μοναδικά; Γιατί το παιδί είναι μοναδικό. Δεν είναι μέρος ενός ευρύτερου κανόνα.
Και φυσικά έχει ευθύνες όσο μεγαλώνει. Αλλά όταν θα βγει εκεί έξω, να βγει χαρούμενο, δημιουργικό, ευαισθητοποιημένο, δημοκρατικό και αποφασισμένο. Η τιμωρία δεν λύνει. Τιμωρεί τον εαυτό της και φέρνει τιμωρία. Και φυσικά έχει μεγάλη ευθύνη η οικογένεια...
