«Για πότε βλέπεις το επόμενο lockdown;». Αν έπαιρνα ένα ευρώ κάθε φορά που άκουγα, τις τελευταίες εβδομάδες, τη συγκεκριμένη ερώτηση, ενδεχομένως να είχα γίνει εκατομμυριούχος. Η απόφαση του Πρωθυπουργού να προχωρήσει σε ένα δεύτερο καθολικό lockdown εξέπληξε ελάχιστους πολίτες. Ήδη από τις αρχές Σεπτεμβρίου, όταν η ανεμελιά του καλοκαιριού σιγά-σιγά έσβηνε και έδινε τη θέση της στην ανησυχία και στην αβεβαιότητα του φθινοπώρου, οι περισσότεροι είχαν προεξοφλήσει πως, αργά ή γρήγορα, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να βάλει και πάλι τη χώρα σε καραντίνα.
Το πρόβλημα είναι πως το lockdown λειτούργησε περισσότερο ως μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία παρά ως μια αναπόφευκτη εξέλιξη. Πρώτα απ' όλα διότι η κυβέρνηση, από τον Μάιο και μετά, δεν φρόντισε να θωρακίσει επαρκώς τη χώρα ενόψει του δεύτερου κύματος. Τα νοσοκομεία και οι δομές υγείας δεν ενισχύθηκαν αρκετά, οι εικόνες συνωστισμού στα μέσα μεταφοράς έγιναν ο κανόνας ενώ τα προληπτικά μέτρα (π.χ. μάσκα μέσα-έξω), που θα μπορούσαν να είχαν επιβραδύνει την διασπορά του ιού, εφαρμόστηκαν με χαρακτηριστική καθυστέρηση.
Σκεφτείτε πως ο περίφημος χάρτης υγειονομικής ασφάλειας παρουσιάστηκε από τον Νίκο Χαρδαλιά στις 9 Οκτωβρίου, όταν δηλαδή είχαμε διανύσει σχεδόν το μισό φθινόπωρο. Όσο για τους έλεγχους των αρχών σχετικά με την τήρηση των μέτρων, έγιναν σε μικρή κλίμακα, παραπέμποντας περισσότερο σε ευγενικές συστάσεις. Με άλλα λόγια, too little too late από μία κυβέρνηση η οποία επαναπαύτηκε στις δάφνες της επιτυχούς αντιμετώπισης του πρώτου κύματος.
Είναι προφανές πως οι ευθύνες δεν βαραίνουν μόνο την κυβέρνηση. Θα πρέπει να αναζητηθούν και σε ατομικό επίπεδο. Στον καθένα και στην καθεμιά μας ξεχωριστά, για το γεγονός πως δεν τηρήσαμε τα μέτρα ως οφείλαμε. Από τη μάσκα, την οποία κάποιοι συμπολίτες μας δεν έχουν μάθει ακόμη πώς να τη φορούν, μέχρι το αχαλίνωτο clubbing στο οποίο επιδόθηκε μία μερίδα νεολαίων. Η ανυπομονησία που δείξαμε να επιστρέψουμε στην παλιά μας ζωή είχε κοστος. Και αυτό το κόστος το πληρώνουμε τώρα.
Όσα λάθη όμως και να έκαναν οι πολίτες, η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως τους ώμους της πολιτείας. Αυτή έχει την μπαγκέτα και ως μαέστρος οφείλει να διευθύνει την ορχήστρα, δηλαδή την κοινωνία. Σε αυτό το δεύτερο κύμα ολόκληρη η Ευρώπη επέδειξε αργά αντανακλαστικά και φάνηκε παντελώς ανέτοιμη να υιοθετήσει μια πιο... σουηδική προσέγγιση στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Και προς τιμήν της η Άνγκελα Μέρκελ έσπευσε να κάνει εν ευθέτω χρόνω την αυτοκριτική της, για λογαριασμό ολόκληρης της Ηπείρου, καθώς βλέπει τα δύσκολα να έρχονται.
Το ζητούμενο, βέβαια, είναι τι κάνουμε τώρα. Υπομονή έως και τα τέλη Νοεμβρίου, οπότε και ελπίζουμε να τελειώσει το δεύτερο lockdown και να μπορέσουμε να βγάλουμε το κεφάλι μας πάνω από το νερό. Άρκετοι συμπολίτες μας έχουν ήδη προεξοφλήσει πως τελικά το lockdown θα διαρκέσει πάνω από τρεις εβδομάδες. Ας τους διαψεύσουμε, τηρώντας ευλαβικά τα μέτρα. Ας μην βγει και αυτή η προφητεία αληθινή.
