Το να καταλαμβάνεις ένα δημόσιο κτήριο, όπως είναι η Νομική Σχολή της Αθήνας είναι ήττα. Πολιτική, διεθνιστική, ακόμη και κοινωνική. Διότι δεν ξεκινάς ένα φοιτητικό κίνημα υπεράσπισης των Παλαιστινίων, διαλύοντας μια ιστορική σχολή, όπως η Νομική στη Σόλωνος. Εκτός αν απλώς θέλεις να πρωταγωνιστήσεις στη διαμαρτυρία. Και το υπόγειο δεν είναι η ταράτσα της Σχολής. Ούτε έχουμε χούντα.
Όταν διαμαρτύρεσαι είναι δημοκρατική πράξη και ταυτοχρόνως επικοινωνείς το μήνυμα σου. Όταν προκαλείς, με αυτό τον τρόπο, δίνεις το δικαίωμα στους «απέναντι» να σου αφαιρέσουν ακόμη και αυτό το αναφαίρετο δημοκρατικό σου δικαίωμα. Ταυτοχρόνως ηττάσαι εξ αρχής καθώς η επικοινωνία επικεντρώνεται σε μια ανούσια κατάληψη και χάνεις το βασικό σου στόχο. Αν υπάρχει, διότι με τέτοιες ενέργειες, δεν είναι καθόλου καθαρός, ο λόγος της διαφωνίας.
Γιατί πραγματοποιήθηκε μια κατάληψη της Νομικής; Για να ξεκινήσει ένα φοιτητικό κίνημα υποστήριξης των Παλαιστινίων και στην Ελλάδα. Όπως συνέβη σε πολλά πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Ευρώπης; Αν όντως ήταν αυτή η «ελπίδα», απλώς χάθηκε. Και επί του παρόντος και για την επόμενη ημέρα. Διότι μια νέα κατάληψη θα προκαλέσει, εξαιτίας αυτού, μια ευρύτερη κοινωνική αντίδραση.
Ένας φαύλος κύκλος θα ανοίξει, με κομματικές συγκρούσεις και λεκτικά επιχειρήματα, για το δικαίωμα της αντίδρασης στη γενοκτονία. Αλλά όχι για την ουσία.
Εκτός εάν όλο αυτό εμφανίζεται και λαμβάνει πολιτικές διαστάσεις ενταγμένο στην προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών. Μια αναστάτωση λόγω κατάληψης θα δικαιώσει όλες τις πλευρές και θα φέρει εκ νέου στην επιφάνεια την ανάγκη εκσυγχρονισμού των ελληνικών πανεπιστημίων. Δικαίως ή αδίκως. Επομένως, και επί αυτής της βάσεως, η κατάληψη δεν βρίσκει κανένα έδαφος και δεν προωθεί το βασικό αίτημα. Εκτός εάν πρόκειται για πολιτικό μιμητισμό που απλώς δυσφημεί και τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του εξωτερικού και χρησιμοποιείται κατά το δοκούν είτε για αυτοϊκανοποίηση είτε για επαναστατική γυμναστική.
Η κουκούλα δεν είναι αντίσταση. Είναι από μόνη της ήττα και δειλία.
