Της Ηλέκτρας Σιαλμά*
Αναντίρρητα όπως ο καιρός του Μαΐου, είχε τις έντονες αντιθέσεις του, έτσι και το θυμικό μας αντιμάχεται τον ενθουσιασμό και τον φόβο, την λύπη και την χαρά. Διλήμματα και άγχη διαδέχονται το ένα μετά το άλλο, μέσα σε ένα μετεμφυλιακό γκρίζο πλαίσιο. Η πόλωση μεταξύ αυτών που φοβούνται και εκείνων που αψηφούν τον κίνδυνο κορυφώνουν τον εμφύλιο στον διαξιφισμό των απόψεων περί εμβολίου, περί ορθής επιλογής εμβολίου για τον καθένα και της συντριπτικής επιβολής της γνώμης ο ένας του άλλου επί παντός επιστητού.
Με μάσκα ή χωρίς, ξεπερνώντας τα ψυχικά μας όρια δειλά-δειλά καθόμαστε να φάμε στο ίδιο τραπέζι με φίλους. Επισκεπτόμαστε θερινούς κινηματογράφους, πλησιάζουμε ο ένας τον άλλο με το φυλλοκάρδι μας να χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς. Μην είναι η επαναφορά της ελευθερίας μας που το προκαλεί αυτό και δεν ξέρουμε πώς να την διαχειριστούμε και τρέμουμε;
Μην είναι το άγχος μας για την ευμεταβλητότητα της κατάστασης, μιας και η πρόσφατη μνήμη μας έχει τραυματιστεί από τα «μέσα- έξω».
Όλα αυτά κορυφώνονται στο άγχος των εμβολιασμών και το ακόμα μεγαλύτερο άγχος της ‘πράσινης κάρτας εμβολιασμού’ που θα ανοίξει επιτέλους την έλευση του τουρισμού. Όσο πιο πολύ πράσινο τόσο πιο έντονη ελπίδα και ως γνωστόν το πράσινο είναι κατά κόρον το χρώμα της αισιοδοξίας, μπορεί άραγε να αναζωπυρώσει την ελπίδα στις τραυματισμένες καρδιές μας ;
Ο φόβος φεύγει με την ίδια ευκολία που χαλαρώνουν και σκληραίνουν τα μέτρα, ή μήπως αυτός είναι ο στόχος του εμπρός-πίσω, να διατηρήσει την ψυχολογική μας αστάθεια και να απογειώσει την ανασφάλεια μας;
Ερωτηματικά και διλλήματα βασανίζουν το κεφάλι μας και θέτουν εμπόδια στην απελευθέρωση του συναισθήματος μας. Απελευθερώθηκε το σώμα, ωστόσο η ψυχή είναι δέσμια της αμφιθυμίας της. Ο φαύλος κύκλος των αρνητικών σκέψεων μας καταστέλλει την διασκέδαση. Το αλκοόλ λειτουργεί καταλυτικά ως εφήμερος αναστολέας του κακού που καταδυναστεύει το μέσα μας και προχωράμε παρακάτω, αναμένοντας τις εξελίξεις. Θα δούμε καθαρά ή θα ταλανιζόμαστε στην εκούσια μέθη μας; «Να πιω να ξεχάσω, ή να μην πιώ να θυμάμαι;» « Να χαλαρώσω ή να συνεχίσω να σφίγγομαι». «
Να στείλω τα παιδιά μου σχολείο ή να τα κρατήσω σπίτι»;
Η ελευθερία σε νέα μορφή πλέον, μας προκαλεί να δεχθούμε την νέα της έννοια και σημασία με σεβασμό στον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο. Η καταπίεση της επιθυμίας μας πλέον συνδέεται άμεσα με την περισφιγμένη κοινωνικότητα και την ανάγκη του άλλου. Πάνω στο κύμα ισορροπείς πρώτα με το πνεύμα και μετά με το σώμα… Κι όταν συμμετέχει και το συναίσθημα, τότε όλα ευθυγραμμίζονται στην απόλαυση!
Κι όσο η λίστα των αντικρουόμενων ερωτημάτων δεν έχει τέλος, η ερώτηση κατακλείδα είναι «να ξεκινήσω να ζω ή να κρατηθώ λίγο ακόμα»;
* Ηλέκτρα Σιαλμά MSc,Ψυχοθεραπεύτρια, www.elektrasialma.gr
