Είναι καλό και σοφό να θυμόμαστε (όλοι) τι περάσαμε τα 3 χρόνια της πανδημίας. Τώρα που διαφαίνεται μια πραγματική ύφεση ας θυμηθούμε την ταλαιπωρία, το βιασμό της κανονικότητας μας, τους ανθρώπους που χάσαμε, γιατί τους χάσαμε και τους ανθρώπους και τις δομές που κράτησαν όρθια την Ελληνική κοινωνία. Η εμπειρία του παρελθόντος ας γίνει το όπλο που θα μας συντροφεύει στο μέλλον. Εμβολιαζόμαστε όλοι με την ετήσια αναμνηστική δόση (όπως θα έπρεπε να λέγεται) έναντι του SARS-CoV-2, εμπιστευόμαστε την επιστημονική αλήθεια που μας έβγαλε από το αδιέξοδο.
Λέγαμε πέρσι τέτοιες μέρες:
Στη ζωή αυτό που μετράει είναι η ισορροπία. Δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα, δεν αντέχει να μην έχει τίποτα.
Σε εμάς τους υγειονομικούς της πρώτης γραμμής έλαχε μετά από 19’μήνες αγώνα μέσα στην πανδημία να έχουμε πλησιάσει τόσο πολύ τον σκληρό πυρήνα της προκατάληψης, της δεισιδαιμονίας· και της άρνησης της προφανούς πραγματικότητας. Σε εμάς έλαχε η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα που συνοψίζεται στο «ρητό» ´Οχι άλλο κάρβουνό´. Σε εμάς έτυχε να νοσηλεύουμε ανθρώπους που τελικά τους έσωσαν οι προσευχές, τα «μάγια», τα «μαντζούνια» όλων των άλλων κι όχι τα δικά μας συμβατικά ιατρικά όπλα. Σε εμάς έτυχε να προσφεύγουν τρομαγμένοι ασθενείς με αντίστοιχα τρομοκρατημένους συγγενείς που όταν «όλα πήγαν κσλα» ήταν περήφανοι που δεν έκαναν το εμβόλιο και δε συμμετείχαν στο κοινό καλό.
Σ' εμάς, έτυχε όμως, να απολαμβάνουμε την αγάπη της μεγάλης μερίδας των ασθενών που έχουν περιθάλψει. Τους ευχαριστούμε πολύ για την αγάπη τους.
ΥΓ. Πρόκειται για πραγματικό σκίτσο ασθενούς που νοσηλεύτηκε στην κλινική μας, στην 5η Πνευμονολογική Κλινική του ΓΝΝΘΑ «Η ΣΩΤΗΡΙΑ», που αποτύπωσε τους νεαρότερους γιατρούς μας που μάχονται εναντίον της πανδημίας. Περήφανοι.
