Σε αυτή την κυβέρνηση μπορεί να χρεώσει κάνεις πολλά, αλλά ας της πιστώσουμε ότι με αφετηρία και ευκαιρία τον κορωνοϊό έχει βελτιώσει την καθημερινότητα των πολιτών μειώνοντας τη γραφειοκρατία από την ΑΑΔΕ και τα υποθηκοφυλακεία έως το gov.gr.
Βέβαια, η γραφειοκρατία μοιάζει με Λερναία Ύδρα που αντιστέκεται, ελίσσεται, της κόβεις κεφάλι και ξεπετάγεται νέο. Όλοι πιθανότατα έχουμε κάποιον γνωστό που έχει μπλεξίματα με το Κτηματολόγιο ή είμαστε οι ίδιοι μάρτυρες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) των προβλημάτων, έχοντας περάσει γραφειοκρατικούς Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες για να φτάσουμε στην Ιθάκη μας. Και τα βάσανα που διηγήθηκε φίλος είναι ενδεικτικά και μάλλον διδακτικά για την καφκική, λαβυρινθώδη ελληνική γραφειοκρατία.
Ο παθών επιθυμούσε να μεταβιβάσει το αυτοκίνητο του πατέρα του, μια αντίκα της δεκαετίας του '60, σε έναν φίλο του ως δώρο, αλλά και για να απαλλαγεί από τα έξοδα, ωστόσο ενημερώθηκε ότι στο υπουργείο Μεταφορών έχουν χαθεί τα στοιχεία για τον κυβισμό του. Ουδέν πρόβλημα, θα πει κανείς, ο μακαρίτης επί δεκαετίες πλήρωνε τέλη κυκλοφορίας βάσει κυβισμού έτσι δεν είναι; Όμως στην Ελλάδα το προφανές δεν ισχύει. Το υπουργείο Μεταφορών δεν αναγνωρίζει τα στοιχεία του... υπουργείου Οικονομικών για τον κυβισμό, με συνέπεια ο «Οδυσσέας» μας να πληρώνει τέλη κυκλοφορίας χωρίς καν να έχει άδεια οδήγησης για ένα αυτοκίνητο που παρέμενε για καιρό προς μεταβίβαση σε μια γραφειοκρατική limbo.
Το υπουργείο Μεταφορών δεν έχει κυβικά γιατί ο φάκελος έχει χαθεί (με υπαιτιότητα του υπουργείου...), έγγραφα δεν υπάρχουν ούτε στο τελωνείο (δεν υπάρχει υποχρέωση τήρησης αρχείων πριν το '90), και η αντιπροσωπεία είπε ότι θα ρωτήσει τη μητρική στην Ιταλία διότι ούτε εκεί έχουν στοιχεία. Και πάνω που τελικά λύνεται το μυστήριο, διότι ανακαλύπτεται ένα αρχαίο βιβλίο της κατασκευάστριας εταιρείας, διαπιστώνεται ότι το αυτοκίνητο είχε... αλλάξει μάρκα κατά τη διάρκεια της ψηφιοποίησης των αδειών κυκλοφορίας από συνεργαζόμενη εταιρεία. Η άδεια βγήκε λάθος με άλλη μάρκα και ο δωρολήπτης χρειάστηκε να κινήσει επιτυχώς διαδικασία διόρθωσης της μάρκας σε άλλο τμήμα του υπουργείου. Ζάλη...
Και έχει κι άλλο: ο φίλος βρέθηκε προ του κινδύνου να του ζητήσουν εκτός από τέλη και ασφάλεια, παρόλο που δεν οδηγεί άρα δεν μπορεί να μετακινήσει το αυτοκίνητο ούτε μέτρο. Όμως, μπορεί ο ασφαλιστής να ασφαλίσει όχημα όταν ο ιδιοκτήτης/ παθών δεν έχει άδεια οδήγησης; Αλλά χωρίς ασφάλεια ο ιδιοκτήτης δεν απειλείται με πρόστιμο; Με άλλα λόγια το δημόσιο δεν αναγνωρίζει το δημόσιο και το τίμημα το πληρώνει "βαπορίσια" ο πολίτης.
Για να παραφράσουμε τον Τόμας Τζέφερσον («το τίμημα της ελευθερίας είναι η αιώνια επαγρύπνηση») το τίμημα της μείωσης της γραφειοκρατίας είναι η αιώνια επαγρύπνηση.
Στην Ελλάδα μην θεωρείτε καμιά πρόοδο δεδομένη, για να μην καταλήξουμε από τη χάρτινη γραφειοκρατία στην ψηφιακή σε δημόσιο, αλλά και σε ιδιωτικό τομέα.
* Ο Στέλιος Κάνδιας είναι δημοσιογράφος
