Τις ικανότητες του Α. Τσίπρα, το νεαρό της ηλικίας, τη δυναμική, την άνεση να επικοινωνεί με τους οπαδούς του έχουν εκθειάσει πολλοί έως σήμερα. Σαν το σκόρδο, όπως παρομοίασε τον εαυτό του, απαραίτητο για τη σκορδαλιά ο Τσίπρας λένε άλλοι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να υπάρξει κόμμα ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Αλέξη. Και να χάσει, προσθέτουν οι τρίτοι, ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο με τον Τσίπρα θα συνεχίσει, αλλιώς γυρίζει στα μονοψήφια ποσοστά του παρελθόντος. Σε καμία περίπτωση, αντιτείνουν άλλοι οπαδοί του, να εγκαταλείψει την πολιτική, το μέλλον ανοικτό, μπροστά του, είναι δικό του. Τον περιμένει!
Συζητιέται, επίσης, σε χώρους πολιτικής ζύμωσης (υπάρχει άραγε κάτι καλύτερο από ένα ωραίο καφενείο πολιτικής αντιπαράθεσης;) εάν ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτόφωτος ή μήπως ετεροκαθορίζεται υποκλέπτοντας ιερά σύμβολα άλλων ιδεολογικών, πολιτικών χώρων; Από τη στιγμή που ο Αλέκος Αλαβάνος τον ανέδειξε και τον παρουσίασε ως διάδοχο του στο κόμμα της Αριστεράς, ο νεαρός ηγέτης τράβηξε πάνω του όλα τα φώτα. Και όλα άστρα πήγαν μαζί του. Ο ΣΥΡΙΖΑ από ένα κόμμα του 3%, της διαμαρτυρίας, της καταγγελίας, μαγνήτισε θαρρείς τους ψηφοφόρους, κατά κύριο λόγο από τον χώρο του λαϊκιστικού ΠΑΣΟΚ, αλλά εν μέρει και της λαϊκιστικής πτέρυγας της ΝΔ και στις αλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις μεταξύ 2012 και 2015 έφτασε και ξεπέρασε το 30%. Θρίαμβος για την επίσης λαϊκιστική Αριστερά. Προσωπικός θρίαμβος προφανώς για τον Α. Τσίπρα, που εξελέγη Πρωθυπουργός με τις ψήφους ενός ακροδεξιού πολιτικού όπως ο Π. Καμμένος, τον οποίο επέλεξε για συνεργάτη. Έτσι δημιουργήθηκε ο αριστεροδεξιός «μύθος» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Όλα κυλούσαν εξαιρετικά για τον Τσίπρα, παρά τους τυχοδιωκτισμούς του '15, την κολοτούμπα, έως τη στιγμή που ψηφοφόροι της ΝΔ και εκτός αυτής εξέλεξαν Πρόεδρο τους τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εκεί εμφανίστηκε ο αντίπαλος, στα σοβαρά και στη σοβαρότητα, στον Τσίπρα. Προφανώς, ο Μητσοτάκης έπρεπε να εργαστεί μεθοδικά, ψύχραιμα, ρεαλιστικά, ορθολογικά και με αυτοπεποίθηση που κατακτήθηκε σταδιακά, ώστε να σταθεί στα ίσα αντίπαλος. Κατορθώθηκε το 2019 βυθίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ηγέτη του Α. Τσίπρα. Για τον οποίο η πορεία στην τετραετία Μητσοτάκη ήταν καθοδική και όχι ανοδική όπως θα αναμενόταν για ένα κόμμα της Αντιπολίτευσης.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα κατάφερνε και έπρεπε ο αντίπαλος να κάνει κάτι διαφορετικό, κάτι μη αναμενόμενο ώστε να αντιπαρατεθεί στη ΝΔ και να την ξεπεράσει. Δεν το κατόρθωσε. Και φθάσαμε έτσι στην παρούσα προεκλογική περίοδο, με την δυναμικότητα των κομμάτων να μην ανατρέπεται. Η ΝΔ, παρά τα καίρια λάθη, τις παραλείψεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι πιο πειστική σε σχέση με τον αντιπολιτευόμενο ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ είχε τον χρόνο δεν προετοιμάστηκε, δεν κοπίασε.
Μπροστά στην κοινή γνώμη παρουσιάστηκαν οι δυο μεγάλοι πρωταγωνιστές. Ο Μητσοτάκης ως ο εαυτός του. Ο Τσίπρας ως μίμος του Ανδρέα Παπανδρέου. Πράγματι, κοπίασε ο Τσίπρας όχι να προετοιμάσει το κόμμα του, αλλά στο να αντιγράψει τον ιστορικό ηγέτη του ΠΑΣΟΚ. Από το ζιβάγκο έως τη χροιά της φωνής και την εκφορά του λόγου. Και άνοιξε η συζήτηση που μόνο οφέλη δεν προσκομίζει στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ανατρέχοντας στην πολιτική Ιστορία της Ελλάδας, με βεβαιότητα μπορεί κάποιος να πει πως ένας ανερχόμενος πολιτικός μπορεί να μπει στο Πάνθεον των Μεγάλων της ελληνικής πολιτικής σκηνής και να συγκριθεί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με τον Ανδρέα Παπανδρέου μόνο εάν...
Εάν καταφέρει να κάνει ό,τι έκαναν εκείνοι. Και οι δυο Μεγάλοι πολιτικοί της Ελλάδας τόλμησαν, θαρραλέα, αποφασιστικά, να διαλύσουν τα κόμματα στα οποία αναδείχθηκαν και ίδρυσαν τα δικά τους. Τη ΝΔ ο αείμνηστος Καραμανλής, το ΠΑΣΟΚ ο επίσης αείμνηστος Παπανδρέου. Από την ΕΡΕ στη ΝΔ ο Καραμανλής, από την Ένωση Κέντρου στο ΠΑΣΟΚ ο Ανδρέας.
Μπορεί να αποτολμήσει κάτι αντίστοιχο ο Τσίπρας; Να αφήσει πίσω τον ΣΥΡΙΖΑ και να ιδρύσει το δικό του κόμμα, στο οποίο να προσδώσει τα χαρακτηριστικά που θα επέλεγε για την πολιτική του συνέχεια; Έχει τα κότσια να κάνει την δεύτερη και πλέον ουσιαστική ρήξη; Την πρώτη φορά συγκρούστηκε το καλοκαίρι του 2015 και έκανε την κολοτούμπα, για να συνεχίσει σήμερα απαιτείται μια δεύτερη ρηξικέλευθη κίνηση.
Πιθανώς η σύγκριση του Τσίπρα με τα ιερά τέρατα της νεότερης πολιτικής Ιστορίας να αποτελεί ύβρη. Διδάσκει η Μεταπολίτευση πως ηγέτης τύπου Ανδρέα δεν γίνεσαι φορώντας τα γυαλιά του.
Αντιθέτως, επιλέγοντας την ουσιαστική ρήξη, ίσως και με τον εαυτό σου, Αλέξη...
