Λίγοι άνθρωποι θα μπορούσαν να επιβιώσουν από αυτό που πέρασε ο Αυστραλός τραγουδιστής Νικ Κέιβ και όχι μόνο συναισθηματικά. Όταν ήταν 21 ετών, ο πατέρας του πέθανε σε τροχαίο δυστύχημα. Το έμαθε από τη μητέρα του σε ένα αστυνομικό τμήμα της Μελβούρνης, όπου ο νεαρός Νικ συνελήφθη για ληστεία.
Πέρασε τη δεκαετία του 1980 και μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 1990 εθισμένος στην ηρωίνη. Το 2015, όταν ζούσε μια αρμονική ενήλικη ζωή στα περίχωρα του Μπράιτον της Αγγλίας, ένας από τους τέσσερις γιους του, ο Άρθουρ, πέθανε σε ηλικία 15 ετών- δοκίμασε για πρώτη φορά LSD και έπεσε από έναν γκρεμό. Τον περασμένο Μάιο, το μεγαλύτερο παιδί του, ο 31χρονος Jethro πέθανε κάτω από εξίσου τραγικές συνθήκες. Είχε μόλις αποφυλακιστεί για επίθεση στη μητέρα του, το μοντέλο Beau Lazenby, και είχε διαγνωστεί με σχιζοφρένεια.
«Το Skeleton Tree» (2016) και το «Ghosteen» (2019), τα δύο τελευταία άλμπουμ του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη με το συγκρότημά του «The Bad Seeds», είναι ίσως οι κορυφαίες στιγμές της καριέρας του.
Επιπλέον, τα τελευταία επτά χρόνια έχει ηχογραφήσει άλλα δύο άλμπουμ, με τον συνεργάτη του, τον πολυοργανίστα Warren Ellis.
Οι τελευταίες περιοδείες του Νικ Κέιβ γοήτευσαν τους θαυμαστές του περισσότερο από ποτέ. Οι συναυλίες του έχουν μετατραπεί σε τελετουργίες θεραπευτικής υπέρβασης, όπου ο τραγουδιστής μεταμορφώνεται σε ένα είδος διαταραγμένου ιεροκήρυκα που οδηγεί το ποίμνιό του στο φως.
Ενώ κάποτε η στάση του ήταν απειλητική και είχε σκοπό να αντιμετωπίσει και να διαταράξει το κοινό, τώρα βλέπει μια ομαδική αγκαλιά και μια αμφίδρομη ροή ενέργειας σε αυτό. «Ξέρετε, το κοινό έχει βοηθήσει πάρα πολύ... Δυσκολεύομαι να τους το εκφράσω αυτό, επί σκηνής, αλλά... θα ήθελα απλώς να τους ευχαριστήσω γι' αυτό», είχε δηλώσει το 2017, όταν επέστρεψε στη σκηνή.
Η μεταμόρφωση του Νικ Κέιβ επί σκηνής είναι μόνο ένα μέρος μιας βαθύτερης διαδικασίας. Στα 65 του, έχει αρνηθεί να κοιτάξει πίσω δημιουργικά ή να ενδώσει στους νοσταλγικούς πειρασμούς που είναι τόσο συνηθισμένοι μεταξύ των μουσικών της ηλικίας του. Ταυτόχρονα, έχει αποτολμήσει νέες στιλιστικές κατευθύνσεις και έχει εντρυφήσει στην αναζήτηση του ανεξιχνίαστου, του μυστηριώδους που πάντα εκτιμούσε ιδιαίτερα.
Η καριέρα του τον βοήθησε να προσπαθήσει να βγάλει νόημα από τα πάντα, να θέσει τα δικά του ερωτήματα και να προβληματιστεί για την ύπαρξή μας. Ίσως, στην αρχή της μουσικής του καριέρας, όταν επηρεάστηκε από το πανκ και έδωσε στη μουσική του μια μηδενιστική, ακραία και βίαιη αύρα (με το συγκρότημά του «The Birthday Party», όταν μετακόμισε από τη Μελβούρνη στο Λονδίνο, και στις πρώτες μέρες των «The Bad Seeds» τη δεκαετία του 1980, όταν δούλευε στη σκοτεινή underground σκηνή του Δυτικού Βερολίνου), η έμπνευσή του προερχόταν από το χάος και την αταξία. Αλλά ακόμα και τότε τα τραγούδια του πραγματεύονταν ασυνήθιστα σημαντικά θέματα του ροκ φανταστικού: Ο Θεός, ο θάνατος, η αγάπη με απόλυτους όρους, η τιμωρία και η συγχώρεση, το κακό... Είναι σαν η ζωή του τελικά να ανταποκρινόταν ή να επηρεαζόταν από τα θέματα για τα οποία έγραφε.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 ο Κέιβ δεν ήταν πια αυτός ο αυτοκαταστροφικός πανκ ρόκερ. Ο Κέιβ μπήκε στην παρέα των Bob Dylan, Leonard Cohen, Tom Waits, Van Morrison, Scott Walker, Patti Smith, Serge Gainsbourg... Για τους θαυμαστές και τους μουσικοκριτικούς του, άλμπουμ όπως το «Let Love In» (1994), το «Murder Ballads» (1996) και το «The Boatman's Call» (1997) αποτέλεσαν το αποκορύφωμα της καριέρας του- δεν μπόρεσε ποτέ να τα ξεπεράσει.
Για τον καλλιτέχνη, η συνεχής εργασία ήταν ένας τρόπος να νιώθει συνδεδεμένος με τον κόσμο. Μάλιστα, μετά την απώλεια του γιου του Άρθουρ, θα περίμενε κάποιος την εσωτερική του… διάλυση. Ο ίδιος, ωστόσο, λέει, ότι οι λέξεις και τα τραγούδια του έρχονταν πιο εύκολα. Ποτέ δεν σκέφτηκε να κάνει κάτι άλλο από το να συνεχίσει να εργάζεται.
Το άλμπουμ του «Skeleton Tree» ήταν ήδη στα μισά του δρόμου όταν πέθανε ο γιος του και το ντοκιμαντέρ «One More Time With Feeling», που σκηνοθέτησε ο Andrew Dominik, κατέγραψε τη στιγμή που όλη αυτή η διαδικασία μεταμορφώθηκε και η θλίψη του μουσικού τον οδήγησε προς μια παράξενα διαυγή γαλήνη.
Ο Κέιβ δεν είναι άνθρωπος που εκμεταλλεύεται τον πόνο, γι’ αυτό και ανησυχούσε πολύ για την εικόνα του στο ντοκιμαντέρ του Dominik. Είπε στον σκηνοθέτη ότι θα ενέκρινε την ταινία μόνο αν είχε τον έλεγχο του τελικού μοντάζ. Τελικά, δεν άλλαξε τίποτα: συγκινήθηκε και αποδέχτηκε τον φόρο τιμής του σκηνοθέτη στην οικογένειά του και στον χαμένο του γιο.
Η επαφή του με το κοινό φαίνεται, επίσης, να ήταν θεραπευτική, ακόμη και πέρα από τις ζωντανές του εμφανίσεις. Τα τελευταία χρόνια, για παράδειγμα, είναι πολύ δραστήριος στον ιστότοπό του, όπου έχει δημιουργήσει ένα ιστολόγιο και αλληλογραφεί απευθείας με τους οπαδούς του.
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
