Με σπιρτόζικο βλέμμα και δυνατό γέλιο δεν σταματά να αναζητά νέες προκλήσεις, όπως η ενεργός συμμετοχή της στη λειτουργία του πολιτιστικού χώρου «ΚΑΜΙΡΟΣ» και το εργαστήριο ερασιτεχνών που ανέλαβε φέτος εκεί.
Μαζί με όλα τα παραπάνω, η Μαρία Μαμούρη κέρδισε έναν ρόλο στην πιο πολυσυζητημένη και ξεχωριστή σειρά της φετινής σεζόν, το Milky Way.
Μίλησέ μας για την έκπληξη της χρονιάς, το Milky Way. Οι ρόλοι είναι όλοι ξεχωριστοί, εσύ όμως ανέλαβες εκείνον της διευθύντριας του σχολείου. Πώς προσέγγισες αυτήν την προσωπικότητα;
Είναι όντως ξεχωριστοί όλο οι ρόλοι γιατί ο καθένας έχει – με έναν τρόπο- την δική του προσωπική ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Μαρίας.
Όταν μου πρότεινε τον ρόλο της διευθύντριας του σχολείου ο Βασίλης, να πω την αλήθεια, με παραξένεψε. Ξέρεις, έχουμε όλοι στο μυαλό μας ότι οι θέσεις αυτές «ανήκουν» σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Κανείς δεν θα έδινε την θέση αυτή σε μια γυναίκα στα 40, και ειδικά σε μια επαρχιακή πόλη. Αυτό όμως ήταν το ζητούμενο και το ενδιαφέρον αν θέλεις σε αυτόν τον χαρακτήρα. Μέσα από τις πρόβες, προσεγγίσαμε αυτή την γυναίκα θέλοντας να δείξουμε την προσπάθεια της να αποδείξει ότι δικαίως κατέχει αυτήν την θέση στο κλειστό σύστημα των καθηγητών αλλά ταυτόχρονα να πλησιάσει όσο μπορεί – κι όσο της επιτρέπεται – τα παιδιά αυτά και τις ανάγκες που μπορεί να έχουν. Κι όλα αυτά, σε μια τόσο ιδιαίτερη συνθήκη, την εγκυμοσύνη μιας μαθήτριας.
Οι παραγωγές στην τηλεόραση έχουν, ομολογουμένως αλλάξει. Είναι αυτό ό,τι πιο θετικό άφησε στην υποκριτική τέχνη, η πανδημία;
Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω ακόμα τι θετικό άφησε η πανδημία στην τέχνη γενικότερα, αυτό είναι κάτι που θα αποτυπωθεί στα χρόνια που έρχονται. Σίγουρα βλέπω μια ανανεωμένη ανάγκη των καλλιτεχνών να δημιουργήσουν και του κοινού να τους ακολουθήσει. Σε ότι αφορά την τηλεόραση, αν εννοείς ότι οι παραγωγές πια είναι πιο πολλές, με μεγαλύτερα budget, με πιο δουλεμένα σενάρια και προσεκτικές επιλογές ηθοποιών, αυτό δεν νομίζω ότι το έκανε η πανδημία αλλά η παγκόσμια αγορά!
Είναι πολύ κλασσική ερώτηση για έναν ηθοποιό το αν προτιμάς την τηλεόραση ή το θέατρο; Ή είναι μια αφορμή να καταλάβουμε τι στόχους και τι όνειρα έχεις;
Είναι κλασσική όντως η ερώτηση όπως και η ερώτηση ¨Πώς τα μαθαίνετε τόσα λόγια;»! Δεν ξέρω πώς θα απαντούσε ο καθένας, εγώ προτιμάω να παίζω γενικά και μέσα από τους ρόλους που αναλαμβάνω να λέω ιστορίες. Έχω δουλέψει κυρίως στο θέατρο, το εδώ και τώρα μιας παράστασης είναι κάτι που πάντα θα με συναρπάζει! Παρόλα αυτά, με ενδιαφέρει πολύ να ανακαλύψω την υποκριτική μου μέσα από την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο, είναι μια τελείως διαφορετική διαδικασία και είναι κάτι που όσο το κάνω μου αποκαλύπτει έναν τεράστιο καινούριο κόσμο.
Πάμε στην Καμίρο, τον χώρο στον οποίο συμμετέχεις ενεργά με εργαστήρια και άλλα προγράμματα. Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα και τι δυσκολίες φέρει η λειτουργία ενός τέτοιου χώρου; Μίλησε μας για τα προγράμματα/εργαστήρια που έχεις αναλάβει φέτος.
Η ιδέα της Καμίρου, του χώρου που λειτουργούμε στην Κυψέλη, προέκυψε μέσω ενός διακαλλιτεχνικού project που κάναμε το 2020, βασισμένο στο βιβλίο του Χρήστου Βακαλόπουλου « Η γραμμή του ορίζοντος» (εξού και το όνομα Κάμιρος). Θέλαμε τότε έναν χώρο που να μπορεί να φιλοξενήσει από μια παράσταση μέχρι μια έκθεση ή ένα μουσικό live οπότε είπαμε, αντί να τον βρούμε, να τον φτιάξουμε! Έτσι ξεκινήσαμε, με μηδενικούς σχεδόν πόρους και καταφέραμε – με τα χέρια μας που λένε – να κάνουμε αυτή την τρέλα. Η Κάμιρος διανύει πια την τρίτη της χρονιά, έχει φιλοξενήσει αρκετές υπέροχες παραστάσεις/εκθέσεις/live performances, έχει γίνει ο χώρος δημιουργίας της δικής μας δουλειάς και έχει να παρουσιάσει κάθε χρόνο ένα καινούριο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Όλα αυτά βέβαια συνεχίζουν να γίνονται με μεγάλες δυσκολίες και πιέσεις, κανείς από εμάς δεν πληρώνεται και ο χώρος δεν ενισχύεται από κανέναν φορέα. Παρόλα αυτά η Κάμιρος μας έχει «προικίσει» με υπέροχες συναντήσεις, καινούριους ανθρώπους, με χαρά και δημιουργία!
Φέτος τα εργαστήρια μας απευθύνονται τόσο σε επαγγελματίες του χώρου (σκηνοθεσία, υποκριτική, δραματουργία) όσο και σε ερασιτέχνες. Εγώ έχω αναλάβει το εργαστήριο ερασιτεχνών κι αυτό είναι κάτι που μου έχει δώσει τεράστια χαρά. Έχουμε φτιάξει μια πολύ ωραία ομάδα!
Η ομάδα Θέρος ετοιμάζει φέτος μια παράσταση που βασίζεται στις ΤΡΕΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ του Τσέχωφ. Πόση αντοχή έχουν ακόμη αυτά τα κλασσικά και σπουδαία έργα και πόση μελέτη και μετατροπές παίρνουν ακόμα;
Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που κάνουμε μια παράσταση πάνω σε ένα κλασσικό έργο, δουλεύουμε συνήθως πάνω σε πρωτότυπη δραματουργία. Τα κλασσικά έργα που έχουν μείνει διαχρονικά είναι γιατί έχουν μιλήσει με σπουδαίο τρόπο για τα ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο εν γένει: τον έρωτα, την αγάπη, τον θάνατο. Η μελέτη και η μετατροπή τους έχει να κάνει περισσότερο με το πώς θέλεις να τα ακούσει ο άνθρωπος του σήμερα.
Έγινε μεγάλη κουβέντα και φέτος για έργα που παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο. Είτε η σκηνοθεσία είτε αυτό το χαρακτηριστικό «βασισμένα στο αυθεντικό έργο…» που όμως πολλοί δεν το δέχονται ή δεν το προσέχουν καν πριν κλείσουν το εισιτήριό τους, έφερε για μια ακόμη φορά την συζήτηση στο τι και ποιος «επιτρέπεται» να εμφανίζεται στην Επίδαυρο. Τι λέει η δική σου γενιά για όλο αυτό; Είμαι σίγουρη πως η προσέγγισή σας θα μας βοηθήσει να οδηγηθούμε σε μια νέα εποχή.
Όποιος δεν μπορεί να δεχτεί ότι η τέχνη εξελίσσεται, είναι κάτι ζωντανό, ο καλλιτέχνης οφείλει να δοκιμάζει τις αντοχές και τα όρια, να προτείνει και να προτάσσει καινούριες ιδέες και οπτικές, τότε μάλλον επιθυμεί να παραμένει κολλημένος σε κάποιο παρελθόν που του εξασφαλίζει, μάλλον μια ηρεμία, αλλά δεν του επιτρέπει να εξελιχθεί ο ίδιος.
Επίσης, έχω ένα θέμα με τους «θεματοφύλακες», με τα «ιερά και τα όσια». Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει ποιος μπορεί και με ποιο τρόπο να σκηνοθετήσει στην Επίδαυρο, γιατί στην Επίδαυρο πρέπει να βλέπουμε μόνο κλασσικά ανεβάσματα, τι είναι το κλασσικό ανέβασμα (οι χλαμύδες και οι κοθόρνοι;), ποιος λέει τι επιτρέπεται να κάνεις και να πεις και τί όχι; Με αυτόν τον τρόπο, ούτε ο καλλιτέχνης ούτε ο θεατής εξελίσσονται. Έγινε τόσος μεγάλος ντόρος με την παράσταση της Κιτσοπούλου φέτος κι όταν την παρακολούθησα στην Αθήνα, εγώ προσωπικά, είδα το πιο «αριστοφανικό ανέβασμα» που έχω δει στη ζωή μου!
Πόσο ειλικρινής μπορείς να είσαι με έναν νέο που σε ρωτάει αν το επάγγελμα του ηθοποιού αποτελεί μια βιώσιμη επιλογή;
Μπορώ να είμαι απόλυτα ειλικρινής: δεν αποτελεί επ’ ουδενί – ειδικά σε αυτή την χώρα – μια βιώσιμη επιλογή. Το να είσαι ηθοποιός σημαίνει ότι θα βρίσκεσαι πάντα σε ανασφάλεια, θα ψάχνεις δουλειά μονίμως, τα χρήματα δεν θα καλύπτουν τις βιοποριστικές σου ανάγκες κι όταν θα το κάνουν, θα είναι για πολύ λίγο. Παρόλα αυτά, αν ρωτήσεις έναν ηθοποιό αν θα επέλεγε να κάνει άλλη δουλειά, η απάντηση μάλλον θα ήταν αρνητική!
Διαβάστε ακόμη:
Η νοσταλγική Y2K μόδα ήρθε για να μείνει και το 2024
Soft Glam Makeup Look: Μια ειδικός αποκαλύπτει πώς θα πετύχεις την τέλεια διακριτική λάμψη
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
