Τα αχαρτογράφητα νερά της κεντροαριστεράς δεν είναι πρωτόγνωρες καταστάσεις. Εδώ και πολλά χρόνια το ίδιο συμβαίνει. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να άλλαξε για κάποια χρόνια την εικόνα του πολιτικού χάρτη, αλλά τηρουμένων των αναλογιών, απέναντι σε μια κεντροδεξιά παράταξη, δεν διαφαίνεται, προσώρας τουλάχιστον, να υπάρχει το «αντίπαλον» δέος.
Εάν, λένε στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είμαστε εμείς η κυρίαρχη δύναμη, δεν θα συμφωνήσουμε. Το ίδιο, περίπου ακούγεται και από τη Χαριλάου Τρικούπη. Και τα δυο κόμματα, βιώνουν την αμφισβήτηση του ηγέτη τους. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Εσωκομματικά οι κραδασμοί μετατρέπονται σε σεισμικές δονήσεις, υψηλών Ρίχτερ. Είναι σαφές πως και μετά την εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, θα χρειαστεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, προκειμένου οι αντίπαλοι υποψήφιοι να συμφωνήσουν στη νέα πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα.
Το ίδιο, περίπου, συμβαίνει και στην Κουμουνδούρου. Ο πρόεδρος του κόμματος έχει ανοίξει όλη την πολιτική του βεντάλια και δεν αποκλείει ακόμη και την οριστική ρήξη με τον Αλέξη Τσίπρα. Ακόμη και μετά το συνέδριο του φθινοπώρου, ο ΣΥΡΙΖΑ, εάν συνεχίσει να έχει τον ίδιο τίτλο, δεν θα έχει καμία σχέση με το παρελθόν. Κάτι που ήδη συμβαίνει.
Και τα δυο κόμματα μοιάζουν να στοχεύουν στα ήρεμα νερά της μεσαίας τάξης. Εκείνης, δηλαδή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης, χωρίς εσωτερικές ανάλογες συγκρούσεις, κατάφερε να διεκδικήσει και να κερδίσει και επικοινωνιακά και πολιτικά.
Φυσικά, στην κεντροδεξιά παράταξη, οι ιδεολογικές διαφωνίες είναι περιορισμένες, αλλά όχι ανούσιες. Με ρίσκο πολιτικό, ο πρωθυπουργός δικαιώθηκε. Η πολύφερνη νύφη της μεσαίας τάξης, δεν μοιάζει να αλλάζει στρατόπεδο. Αν και στην πολιτική, τίποτε δεν είναι δεδομένο, η αλλαγή του στρατοπέδου, εξαρτάται, από την προσωπικότητα που θα καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της. Είτε εντός είτε εκτός των συγκεκριμένων κομμάτων.
Ο ηγέτης σε ένα μεγάλο βαθμό καθορίζει με τη στάση του και την ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος του. Και αυτό απεδείχθη. Τα κοινωνικά μηνύματα έχουν σταλεί. Έχουν ληφθεί;;…
