Οι φωτιές δεν μπαίνουν ξαφνικά. Βεβαίως και η αύξηση της θερμοκρασίας συμβάλλει. Φυσικά και τα δέντρα γερνούν και αποτελούν εστίες πυρκαγιάς. Προφανώς και δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν πυρκαγιές. Και, μάλιστα, καταστροφικές. Ιστορικά επιβεβαιωμένο και επιστημονικά αποδεδειγμένο. Ολόκληρος ο πλανήτης φλέγεται. Με την κλιματική κρίση παρούσα. Και προφανώς τα μικρότερα ή μεγαλύτερα συμφέροντα έχουν το δικό τους ρόλο.
Όλα αυτά είναι δεδομένα. Και όλα αυτά λαμβάνονται υπόψην. Και από τις κυβερνήσεις και από τους επιστήμονες. Όπως και τα ατυχήματα, θα συμβαίνουν. Αλλά δεν πέφτουν γέφυρες ξαφνικά. Ούτε καταστρέφεται ένα ολόκληρο νησί, μεσούσης της τουριστικής περιόδου, στα καλά καθούμενα. Γιατί αν αποδεχθούμε όλα αυτά ως «φυσιολογικά», τότε στραβά αρμενίζουμε ή κλείνουμε τα μάτια, για πολλοστή φορά, στον «γόρδιο δεσμό» που δημιουργήθηκε δεκάδες χρόνια. Και υπό την ανοχή και συμβολή σε πολλές περιπτώσεις της πολιτικής και υπό την αδιαφορία και ενεργή συμμετοχή στην παρανομία, δήμων και πολιτών.
Δεν θα σταματήσουμε τις φωτιές, στην Ελλάδα, έχοντας ανακαλύψει το μέγα μυστικό. Ούτε θα βρούμε την ικανή και αναγκαία λύση για να σώσουμε σε απόλυτο βαθμό τα δάση μας και το βιός μας. Αν αντιμετωπίσουμε, όμως, το δεδομένο ως πρόληψη, τότε, όπως φωνάζουν οι επιστήμονες εδώ και χρόνια, θα έχουμε καταφέρει να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα, για να μειώσουμε το κόστος. Στην ανθρώπινη ζωή, στην τοπική οικονομία και στο ΑΕΠ της χώρας, στην προστασία του περιβάλλοντος, δηλαδή της ζωής μας, στην δημιουργία ενός νέου κράτους, εντέλει.
Γιατί οι κυβερνήσεις δεν μπορεί να είναι διαπιστωτικές. Δεν έχουν δημοσιογραφική αποστολή. Δεν καλύπτουν προς ενημέρωση των πολιτών, την καταστροφή. Οφείλουν να είναι υπεύθυνες για τη μη καταστροφή. Δεν είναι δυνατόν να μην δύνανται να σώσουν τους πολίτες εντός της Αττικής και να μετρούν εκατοντάδες νεκρούς. Ούτε απλώς να επιχειρούν αποκλειστικά και μόνον την πυρόσβεση. Βεβαίως το σημαντικότερο όλων είναι η σωτηρια των ανθρώπων. Και προς αυτό, φαίνεται να έχουμε κάνει βήματα. Αλλά χωρίς τοπική οικονομία και περιβάλλον, οι «ζωές» απλώς θα γερνούν, αναμένοντας με βεβαιότητα το μοιραίο.
Η Ρόδος δεν θα είναι πια η ίδια. Και για να ξαναγίνει η ίδια θα απαιτηθούν δεκάδες χρόνια. Μέχρι τότε, όμως, το νησί θα έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όπως και οι γέφυρες δεν είναι δυνατόν να πέφτουν επειδή κάποιοι κλέβουν τα υλικά. Δεν είναι δυνατόν από παρεμβατικές συμπεριφορές να χάνονται εκατοντάδες εκατομμύρια από το κράτος που έχουν δοθεί για την αγορά σοβαρών εξαρτημάτων στα δημόσια έργα. Επομένως δεν είμαστε ικανοί να προστατεύσουμε τη δημόσια περιουσία μας;
Δεν είναι δυνατόν να επιδιώκεις να δημιουργήσεις αντιπυρικές ζώνες την ώρα που μαίνεται η πυρκαγιά. Αυτά όλα είναι πρόληψη. Για να μπορείς να μειώσεις τη διάλυση. Μπορεί να μην την αποφύγεις αλλά θα έχεις κάνει όλα τα απαραίτητα για την προστασία. Δεν είναι δυνατόν να απαιτούνται δεκάδες χρόνια για να ολοκληρώσεις το εθνικό Κτηματολόγιο.
Σε αυτά δεν χωρούν αντιπολιτευτικές κορώνες. Ούτε φτηνές δικαιολογίες για τον «στρατηγό άνεμο». Γιατί η δικαιολογία αυτή, μετατρέπεται σε πανάκεια και σε κουλτούρα αδυναμίας αντιμετώπισης.
Δεν φταίει, μόνο, ο κακός μας ο καιρός. Πάντα θα υπάρχει. Φταίει και η παραδοχή της μη λύσης. Ή κόβεις τον γόρδιο δεσμό που όλοι δημιούργησαν ή διαπιστώνεις κάθε φορά το τραγικό αποτέλεσμα.
Δηλαδή την εικόνα της καμένης αγκαλιασμένης οικογένειας στο Μάτι και τον γέροντα που κοιμάται, στην ταράτσα του καμένου σπιτιού του.
