Στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, οι τελετές έναρξης αποτελούν σημείο αναφοράς. Παραδόσεων, κουλτούρας, αξιών, πολιτικών αγώνων. Κυρίως, όμως, είναι ταυτοτικές. Αποδίδουν το βασικό χαρακτηριστικό του έθνους και του λαού, που τους διοργανώνει.
Το ίδιο συνέβη στη Βαρκελώνη, στο Λος Άντζελες, στην Αθήνα, στο Πεκίνο, στο Λονδίνο. Είναι η γιορτή ενός λαού που καλωσορίζει με το δικό του, εθνικό DNA, τους αθλητές και τους πολίτες όλου του κόσμου. Επιθυμώντας και με το στοιχείο της συναισθηματικής αναφοράς, να προβάλει τα «τοπικά» χαρακτηριστικά ενταγμένα σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον. Ποιος ήξερε, για παράδειγμα, πως το καραβάκι στη θάλασσα των Αγώνων της Αθήνας, είναι ένα παιδικό παιχνίδι που το φτιάχνουμε με χαρτί, παίζοντας ώρες στις παραλίες των πρώιμων νεανικών μας χρόνων.
Η τελετής έναρξης, κάθε φορά, είναι, επίσης, δομημένη και με ένα έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά. Αφού οι λαοί προόδευσαν, αναπτύχθηκαν και μεγαλούργησαν και μέσα από πολιτικούς αγώνες είτε εθνικοαπευλευθερωτικούς, όπως της Ελλάδος, είτε επαναστατικούς, όπως της Γαλλίας ή παλαιότερα της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Γαλλικός λαός αποτελεί ένα ανάλογο παράδειγμα. Η γαλλική επανάσταση απέναντι σε θεούς και δαίμονες αυτοκρατοριών, δημιούργησε τη σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Η κουλτούρα και ο πολιτισμός της Γαλλίας είναι το βασικό δομικό στοιχείο της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Οι όχθες του Σηκουάνα, μέχρι τις ημέρες μας καθημερινά αναζωπυρώνουν τη φλόγα της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας. Όπως κάποτε και στο Αρμπάτ... Ο Γαλλικός Μάης είναι η ταυτότητα της ευρωπαϊκής αυτόνομης και ανανεωτικής αριστεράς.
Το Παρίσι δεν είναι μόνον η πρωτεύουσα της Γαλλίας. Είναι το κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι η καρδιά του ευρωπαϊκού πολιτικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι. Η τελετή έναρξης των Γαλλικών Ολυμπιακών Αγώνων, υπό αυτές τις συνθήκες, προκάλεσε. Τουλάχιστον. Οι οίκοι μόδας είναι η σύγχρονη γαλλική κουλτούρα; Φημισμένοι, ναι, αλλά η γαλλική σημαία δεν είναι ραμμένη στον Dior. Δεν είναι οι ακροβασίες δείγμα της ιστορίας. Ούτε αναδείχθηκε επαρκώς η μαγεία και ο ρομαντισμός του Σηκουάνα, ούτε, όμως, και της ίδιας της πόλης. Η πασαρέλα δεν είναι η ιστορία ούτε ο πολιτισμός και, μάλιστα, της Γαλλίας.
Κάποιοι μίλησαν για ένα πολιτικό και πολιτισμικό νέο σχέδιο. Δεν πιστεύω σε σενάρια, υπόγειων συνωμοσιών. Δεν έχει ανάγκη η Γαλλία. Ούτε το Παρίσι ούτε οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Τουλάχιστον ήταν εντυπωσιακό το τέλος. Ως συνήθως...
