Ας προσπαθήσουμε να μιλήσουμε ανοιχτά. Όπως, δηλαδή, μιλάμε μεταξύ μας. Το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών επί της ουσίας, είχε έναν νικητή και πολλούς χαμένους. Στους δεύτερους είναι και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Στον πρώτο είναι το ΠΑΣΟΚ που εξέλεξε με την επίσημη υποστήριξη του, εκατό και πλέον δημάρχους. Αυτό βεβαίως δεν κρίνει και το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών που θα πραγματοποιηθούν το 2027! Ούτε βεβαίως κρίνει και τις κοινοβουλευτικές θέσεις της μείζονος και ελάσσονος αντιπολιτεύσεως. Διότι και αυτές κατ’ επέκταση θα κριθούν τέσσερα χρόνια μετά.
Δεν γνωρίζω τι συζητείται στα ανώτατα κλιμάκια των δυο κομμάτων-ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Αυτό, που, όλοι γνωρίζουμε-εφόσον συζητάμε ανοιχτά-είναι η ανάγκη μιας ισχυρής και φερέγγυας αντιπολίτευσης. Γνωρίζω, όμως, πως το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών, έχει προκαλέσει μια ευρύτερη συζήτηση εντός των κόλπων της αριστεράς και κεντροαριστεράς. Όχι τόσο για την ενοποίηση των δυο χώρων. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Αλλά για την προοπτική της αντιμετώπισης της ισχυρής κυβέρνησης.
Για να τα πούμε, επίσης, πιο καθαρά: το θέμα είναι ποιος είναι ικανός να αντιμετωπίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι η πρώτη φορά- αν κάμω λάθος δέχομαι τις διορθώσεις-που στην πολιτική ζωή της χώρας τίθεται ανάλογο ζήτημα. Δεν υπήρχε θέμα ποιος θα αντιμετωπίσει τον ισχυρό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ούτε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ούτε τον Ανδρέα Παπανδρέου ούτε τον Αντώνη Σαμαρά. Η αντιπολίτευση είχε τις δικές της προσωπικότητες και με αυτές πορευόταν. Οι εκλογές, δηλαδή, οι πολίτες, έκριναν την αξια τους και την ιστορική τους πορεία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ ως ο ικανότερος για το κόμμα του και στη συνέχεια απέδειξε πως ήταν ο σοβαρός διεκδικητής του πρωθυπουργικού θώκου. Και αυτό κρίνεται καθημερινώς.
Προφανώς και τα ιδεολογικά ρεύματα κυρίως εντός των κόλπων του σοσιαλιστικού χώρου, έχουν τη σημασία τους και θα τολμούσα να πω την αξια τους. Δεν περιμένεις από την προσωπικότητα του ηγέτη να αλλάξει τα βαλτωμένα νερά. Οφείλεις να αντιλαμβάνεσαι τις ανάγκες των πολιτών και κυρίως το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Να υπενθυμίσω πως είμαστε μέλος της ισχυρής οικονομικής και πολιτικής οικογένειας. Βεβαίως και η στόφα ενός ηγέτη καθορίζει τις εξελίξεις. Και εντός των κομμάτων αλλά κυρίως απέναντι στον αντίπαλο. Και στην παρούσα φάση ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και ο Νίκος Ανδρουλάκης πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
.Το ζητούμενο δεν είναι, όμως, ποιος θα ηγηθεί του χώρου. Και κατά τη γνώμη μου δεν θα υπάρξει αυτοδιάλυση των δυο κομμάτων. Αυτό θα ήταν προσβολή στην ιστορία τους, παράδοση άνευ όρων στο ψευτοδίλημμα ποιος θα είναι ο ηγέτης και κυρίως παραδοχή της κοινωνικής και πολιτικής τους ήττας. Τίποτα δεν θα συμβεί. Και αυτό ας το εκλάβουμε ως δεδομένο.
Αυτό, όμως, που απέδειξε το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών είναι η ανάγκη μιας ισχυρής αντιπολίτευσης. Όχι ως αντί θέση στη κυβέρνηση ούτε ποιος είναι ικανός να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αλλά ως δύναμη προοπτικής, ελπίδας και εφαρμόσιμης πολιτικής. Η οικονομία είναι η πολιτική ταυτότητα των κομμάτων. Εκεί συμφωνείς ή διαφωνείς. Γιατί η οικονομία εκτός από ψυχολογία είναι και τσέπη των πολιτών.
Η ανάγκη ενός ισχυρού πόλου δεν έχει να κάνει με την ήττα του πρωθυπουργού αλλά με την ελπίδα και το όνειρο μιας δικαιότερης κοινωνίας και ενός σύγχρονου κράτους. Και προσώρας αυτό δείχνουν να μην το αντιλαμβάνονται οι ηγέτες του ευρύτερου χώρου. Εγκλωβισμένοι στην ενίσχυση των θέσεων τους, αυτοαμφισβητούνται και ηττώνται και στην επικοινωνία και στην πολιτική.
Για να τα πούμε τα πράγματα καθαρά, όπως μιλάμε μεταξύ μας…
